Stukske fietsen

Een introductie: Paul van Est, 41 jaar, milieu-econoom, wellicht bekend van duurzaam Tilburg, het Fietsforum of als extra handjes bij de Hall of Fame. Sjouwde ruim 3 jaar door het centrum al postbode, bekleedde menig andere functie zonder aanzien of bovenmodale beloning.

Na 22 jaar Tilburg wil een mens weleens wat anders. Als je op het werk een nuluren-contract aangeboden krijgt, er al eventjes een plan sluimert en je je bankrekening bekijkt en bijna schrikt van de hoeveelheid euro’s: tijd om te gaan!

Een trip van Zuid-Frankrijk naar Islamabad per fiets, dat plaatst het leven in Tilburg in een ander perspectief. In mijn blogs wil ik dat althans proberen. Reageer maar raak, on of off topic, boven of onder de gordel, al of niet tegen mijn persoon gericht, voel je vrij.

Staand aan de oever van de Gouden Hoorn in Istanbul, zie ik aan de overkant van de Bosporus voor het eerst een ander continent liggen dan Europa. Via Italië en Griekenland, waar ik toch ook best leuke plaatsjes tegenkwam zoals Firenze, Siena, Roma, Meterora en Thessaloniki, belandde ik in deze indrukwekkende miljoenenstad, die van oudsher de poort naar het oosten is. Naast de hier wat opdringerige en te luide gebedsoproepen, valt vooral de vrije en westerse sfeer op. Jammer vind ik het wel, dat in Turkije de islam weliswaar geen staatsgodsdienst is, maar dat de staat de moskeeën flink financieel ondersteunt. Vrijheid van godsdienst staat bij mij in hoog aanzien, vrijheid sowieso, de scheiding van religie en staat lijkt me daarvoor essentieel, om niet te spreken van scheiding tussen geloof en politiek.
Enkele Turken in Istanbul vragen me, of Turkije bij de Europese Unie moet komen. Mijn antwoord is simpel. Waarom? Turkije is een sterk land met een sterke economie, cultuur en munt, wat brengt hen de aansluiting bij de EU? En Turkije ligt bovendien in Azië. Het is al erg genoeg, dat Israel meedoet met het Eurovisie Songfestival.
De oosterse invloed is goed merkbaar in Istanbul, maar de westerse consumptiedrang en vrijheid overheerst naar mijn gevoel. Qua gebouwen maakt de Sultanahmed Moskee de meeste indruk op me. Wat echter vooral indruk maakt, is de openheid, gastvrijheid en hulpvaardigheid van de mensen. Vooraf lees je dat dat een belangrijk element van de Islam is, maar geïndoctrineerd als zelfs ik een beetje ben door het beeld dat de westerse media en bepaalde politieke groeperingen schetsen, wordt je overdonderd door de hartverwarmende ontmoetingen.

Vergeleken met Tilburg is Istanbul uiteraard een stuk groter en beroemder. Een afdeling communicatie en promotie heeft de gemeente niet, laat staan een grote en strakke I die de vermeende I-dentiteit van I-stanbul kracht bij moet zetten. Istanbul ligt nu eenmaal op het raakpunt van 2 continenten, de smeltkroes die dat met zich meebrengt ontwikkelt zich als vanzelf tot een borrelend brouwsel.

Tilburg ligt in het Hart van Brabant. Dat brengt, naast een vrij goede economische ontwikkeling door de centrale ligging, met zich mee dat de stad zich denk ik beter op haar eigen burgers en de omliggende regio kan richten, dan op te willen stoten in de vaart der volkeren met Midi’s, Mall’s en Meer Mesomegalomane prietpraatprojecten. Het Groene Malbeleid, de zeker niet geringe economische groei na de teloorgang van de textielindustrie, het vele groen in de stad, de uit een vrijwilligersclub spontaan ontstane begrippen als Festival Mundial en 013, de studentencultuur en het zeer diverse en wat dwarsige culturele klimaat, op die vlakken ligt denk ik de kernkracht van Tilburg.

Ik denk dat ook de Spoorzone zich beter geleidelijk kan ontwikkelen, zodat de humuslaag van cultuur en onderwijs, die volgens mij een essentiële voedingbodem voor het toekomstige Tilburg zijn, hierin gaandeweg op natuurlijker wijze een plek kunnen verwerven. Wellicht kan het Veemarktkwartier in dezen een les zijn voor ons, door een stad of staat geplande grote projecten ontberen vaak ook bezieling.

Een week wacht ik op mijn visa in Istanbul, een mooie stad, maar liever fiets ik door het platteland. Weg van de handelaren in de bazaar, die recht uit de fabriek komende tegels met een Iznik-motief verkopen voor handgemaakt en een tienvoudige prijs. Weg van de luchtvervuiling door de miljoenen auto’s, de prijs van de vrijheid zolang de elektrische techniek de individuele mobiliteitsdrang van de mensen nog niet heeft ingehaald. Zodra ik de Uzbeekse en Iraanse visa eindelijk heb (een avontuur op zich), zet ik dan ook koers naar de Turkse binnenlanden.