In de sporen van Antjie Krog

Ronelda Kamfer is een Zuid-Afrikaanse dichteres. Ze is mooi, jong en talentvol. Haar mentor is Antjie Krog. Zoals in het geval van Krog, is ook haar poëzie maatschappelijk betrokken. Zowel Krog als Kamfer schrijven keiharde kritiek op de Zuid-Afrikaanse samenleving, maar het vertrekpunt van Kamfer is wat rauwer: het alledaagse leven op de Kaapse Vlakte.

De Nederlandse vertaling van haar debuutbundel, Nu de slapende honden bij Uitgeverij Podium, ligt vanaf einde 2010 op de schappen. Haar tweede Afrikaanse bundel – grond / Santekraam verschijnt in juli 2011. Deze nieuwe bundel wordt op de website De Contrabas beschreven als een “bijzondere beeld-tekst-bundel”. 

Nu de slapende honden wakker zijn, weet de wereld van Kleine Cardo die neergeschoten werd voor zijn eerste schooldag; van baas Willem die de beste oude kleren aan haar oma gaf en aan haar vertelde dat haar kinderen de middelbare school niet af hoefden te maken. In een gewone blauwe maandagochtend leest je van enkele pistoolschoten onderweg naar school en ook van een lijk en een miskraam voor de eerste pauze om tien uur. De grillige verhoudingen tussen de Afrikaner en andere bevolkingsgroepen komen aan bod in het spijt me maar ik ben Afrikaans.

De couleur locale van het Afrikaans is jammer genoeg niet altijd even raak vertaald in deze debuutbundel. In het gedicht fatsoenlijke meisjes bijvoorbeeld, gaat de spontane vermenging tussen Afrikaans en Engels verloren in de al te zuivere Nederlandse vertaling. De regels “goeie meisies join nie gangs nie // hulle raakie pregnant op dertien nie” bevatten drie Engelse woorden. Ook de spreektaal, het zogeheten Kaapse Afrikaans, in woorden zoals “raakie” (raakt niet), “roekie” (rookt niet), “djol” (party in Engels) en “oppie” (op de) gaat verloren in de vertaling. Kamfer woont vanaf haar tiende op de Kaapse Vlakte. Alfred Schaffer is de vertaler.

Ronelda Kamfer treedt op bij het Festival voor het Afrikaans in het Tropentheater in Amsterdam (17 t/m 19 juni 2011).