Twee mannen een Requiem

De Nederlandse Sinticomponist Roger ‘Morena’ Rathgeb worstelde een decennium lang al met de gedogende God. Is het een God van liefde die een miljoen Sinti- en Romaslachtoffers naar Auschwitz stuurde? Waren zij het kaarsje op de genocide-taart van zes miljoen vermoorde Joden in vernietigingskampen als Sobibór en Terblinka? Rathgeb kwam tot een verrassende conclusie:

‘Indien dit allemaal inderdaad naar de wil van een God is gebeurd, dan ben ik ervan overtuigd, dat wij vandaag aan al deze gekwelde zielen onze huidige vrijheid te danken hebben’.

Bij hem ontstond een hevig verlangen om voor al die gekwelde zielen een requiem te schrijven. Zijn requiem moest een levend monument worden, een muzikale bijdrage aan het gedenken van alle slachtoffers. Daarom koos hij Latijn voor zijn dodenmis. Het maakt de interpretatiemogelijkheden groter voor alle culturen.

In het laatste Culturele Café in De NWE Vorst leerde ik van de onvermoeibare inzet van Albert Siebelink, directeur van het Gypsy Festival in Tilburg. Hij speelde een belangrijke rol in de afrondingsfase van Requiem voor Auschwitz. De droom van Rathgeb werd ook de droom van Siebelink. Onder aansturing van Siebelink kreeg dit project internationale allure. Siebelink sprokkelde hiervoor meer dan een ton bij elkaar. De writers block van Rathgeb verdween toen het Gipsy Festival in 2007 met duidelijk omlijste plannen voor uitvoering kwam. Rathgeb maakte zijn werk af in een sprint van hernieuwde energie.

Bij de uitvoering afgelopen Dodenherdenking zaten Rathgeb en Siebelink naast elkaar. Het is duidelijk. Ze zijn boezemvrienden. De tranen in de ogen van Ratgeb en de omhelzing van Siebelink spraken boekdelen. En de wereld is een prachtig en heel bijzonder requiem rijker.