Alles wat door kan gaan onder de noemer ‘heavy’ is tijdens Roadburn in 013 terug te vinden. Dat ‘heavy’ is een flexibel begrip. Qua muziekstijlen kun je hier nog steeds alle kanten mee op. Lord Vicar bijvoorbeeld deed me denken aan de garagerock van Hawkwind uit de zestiger en zeventiger jaren. Waarmee ik absoluut niks negatiefs over deze band wil zeggen, integendeel. Rechttoe rechtaan en spelend met veel plezier. En met erg veel fans in het publiek die schijnbaar meegereisd waren vanuit Finland. De soms trage maar intense zang van Chelsea Wolfe ging weer een hele andere kant op, een soort zweverige gothic. Voivod vierde zijn feestje op het podium in een sfeer van zombies, en Killing Joke liet zien en horen dat ze sinds de jaren tachtig een in spiratiebron zijn geweest voor vele new wave, punk en hardrockbands die volgden.
Ik ben alleen maar op de donderdagavond geweest en ben geen regelmatige bezoeker van dit soort concerten en festivals, maar wat me altijd weer opvalt is de ontspannen sfeer. Zo heavy als de muziek is, zo zachtaardig en vriendelijk zijn de fans. Er was zelfs een Vegan Food Corner waar je veganistische hapjes kon kopen. Dat heb ik bij het Festival van het Levenslied nog nooit gezien. De muziek klinkt dan soms wel aggressief, de mensen zelf zijn het niet. Die moet je zoeken onder de fans van voetbalclubs, niet onder de hardrockers. Maar hard is het wel. Velen, waaronder ik, droegen oordopjes. Zelfs de muzikanten op het podium. Je vraagt je af waarom ze dan het geluid niet iets zachter zetten, dan kunnen die oordopjes weer uit. Maar zo werkt dat niet. Dat zou ten koste gaan van het idee van harder dan hard. De aarde moet beven, de muren moeten schudden. Dan maar met oordopjes.
Klik hier voor meer foto’s van Roadburn 2012.
Jack Tummers