ONGELOFELIJK WONDER IN TILBURG

ECHT BREAKING NEWS

extra driedubbele editie

God lof, Allah is groot, Adonai tsevaot, Om mani padme hum. Dank u, heiligen, verre voorouders, allen die mij al zijn voorgegaan. Hallelujah, wat bezielt me. Er is echt wat gebeurd zeg! Ja, wat geschiedde in die donkere dagen rond Kerstmis toen hier zelfs een “podium voor debat” werd gebruikt voor stiekeme reclame en T doordrammerij! Er is in Tilburg, zoals in de woorden van het kerstgezang bij de kersttoespraak van de koningin “een licht der lichten opgegaan”. Hallelujah. Te Deum laudamus. Een verschijning van“het voortijdig licht waarin wij staan”. Nieuwe straatlantaarns die aanfloepten?
Nee, een Lumen de lumine, een mirakel zoals in geen eeuwen vertoond. Een wonder niet te vergelijken zelfs met de Onbevlekte Ontvangenis van de Maagd Maria. Tot in Tilburg werden boeken geschreven over de voorhuid van Jezus, maar waar lezen we iets over Maria’s maagdenvlies? Laat staan dat ergens een relikwie te vinden is. Maar het grote wonder van Tilburg 2011 kan geen scepticus onderuithalen, geen rationalist negeren, geen wetenschapper ontkennen. Het is aantoonbaar, bewijsbaar en verifieerbaar. En het wordt hier met hele aanloop en voorgeschiedenis exact gedocumenteerd. Credo? Nee, factum est. Dus in naam van de Allerhoogste laat dit verslag uit de allereerste hand hier dit hele heilige jaar verder bovenaan staan. Zet voorlopig ook elders niets anders meer op de voorpagina. In één klap staat Tilburg ECHT op de kaart. Niet door de T, maar door een goddelijk wonder.
T je bent er van verlost! Door een Godswonder weer TILburg! Tilburg mirakelstad! Soli Dei gloria. Vanuit Scherpenzeel, Kevelaar, Rome en Santiago op bedevaart straks naar Tilburg! Naar aanleiding van het Licht dat zich hier openbaarde.

“Schitterend”, “fantastisch”, “geweldig”, zo zagen in de reacties op mijn vorige stukje drie wijzen, het licht al aankomen, de ster al stralen. Benedictus qui venit, voelden ze. Ja, hoe kwamen ze tot die reacties!? Jubelende lofzangen over mooie stadsnatuur schreef ik al lang niet meer. De daarop volgende acties hadden mij dat wel afgeleerd, mij wat dat betreft volkomen geblokkeerd. En serieuze aandacht voor die T acties werd hier niet bepaald de taak die vervolgens bijvoorbeeld Erik Hannema op zich nam. Zodoende bleef ik hier de profeet die in eigen stad de zware, corrupte feiten opdiende, de in feite onverteerbare kost. Ongelofelijk dat desondanks drie wijzen hier in de reacties al hun mirre, wierook en goud brachten. En in heilige drie-eenheid volgde daarna de reactie van webmaster Tom. “Gieber, gieber, gieber”, schreef hij ”! Wat ik constateerde was verschrikkelijk, dacht ik, moest vooral Tom Pijnenburg bergen pijn bezorgen. Om te janken. Maar nee, “gieber, gieber, gieber”!! Of was hij zelfs dusdanig in zijn kruis aangetast dat hij nu niet meer proestte als een vent, maar gieberde als een meid? In elk geval deed het me ongelofelijk goed. Het heeft me er op ongelofelijke wijze doorheen gelachen toen dat kerstoffensief werd gevolgd door nog veel ruigere acties.

Gieber gieber! Ja, had ik zo destijds maar gereageerd al toen die uitspraken van de Reclame Code Commissie onmiddellijk aan de nieuwe modelaarzen werden gelapt van Tommy Hilfiger, Hugo Boss, de baggerlaarzen van Shell, BP, de kaplaarzen van gemeente en projectontwikkelaars. “Verdomme, verdomme”, riep ik toen niet eens bekend werd gemaakt hoe de bevolking werd misleid met “in redactionele vorm gegoten reclame….. , in strijd met de Nederlandse Reclame Code”. En nog harder riep ik “verdomme” toen ondanks de uitspraak “voortaan niet meer op dergelijke wijze reclame maken” de veroordeelde praktijken zich uitbreidden zelfs naar het Brabants Dagblad en de hele gemeentevoorlichting. En op deze website maakte ik nu dus mee dat reclameprofessionals ons hier zelfs hun brouwsels voorschotelden onder de lieve, onschuldige meisjesnaam “Tine van de Weyer”!

Voor zover ik zelf iets publiceerde van een ander, meldde ik: “Hein van der Schoot”. En Jasper Mikkers schreef keurig “gastcolumn” (bijvoorbeeld bij een ruige, maar toch nooit gewiste column van Toine van Corven). Dat was de code hier dacht ik.
Maar onder het mom van onschuldige overpeinzingen van een eenvoudig raadslid kregen we hier ineens uitgekookt reclamevakwerk vol geraffineerde insinuaties, vol professionele reclametrucs en reclamepsychologie. En nergens lazen we wie dit had uitgebroed. “Gotverdegotver”, vloekte ik en vervolgens zelfs zoals ik nog nooit had gevloekt: “Godschipperdesakkerdementeju”!

lachen

En wat zou na die aanval van dit gemene reclamevirus webmaster Tom vloeken, tieren en janken! Maar nee, “gieber, gieber, gieber”! Verdomme, verdomme, verdomme. Waarom reageerde ik dan niet zo? Tja, dat was hier al duidelijk uitgelegd: “geen gevoel voor humor” (zie reactie 13) ! En vandaar de jongste ontwikkelingen op deze website: speciaal voor mij humorles van reclamejongens. En lachtherapie!
“Zelfs jouw vragen over wispraktijken gewist! Lachen toch! Mensen klikten door bij ‘Henk Kuiper’ en kwamen bij gemeentelijke T voorlichting! Lachen, gieren, brullen!
En klik nog eens op die linkjes telkens naar die Goversreclame ‘Chapeau Henk ’.
Je lacht je rot toch. En die column toen van die gemeentevoorlichter bij het Milieucafé: ‘Kuiperij’: al jouw uiterste aandachtsmiddelen als doel op zich! Ze hebben zich bij het Milieucafé rot gelachen. Jij niet? En die ‘complottenjacht’ van reclamebureau ADHD! Lachuuuuuuh! Net doen of reclame gewoon niet bestaat en jij paranoia bent. Hahaha. En bovenop jouw jongste onthullingen meteen weer een nieuwe aflevering over spokenjager Henk: ‘ Henkieleaks ‘ hihi, gieberen in het kwadraat!”.

En ook andere mensen probeerden mij gevoel voor humor bij te brengen. “U dacht dat uw brieven ongeschonden bij de raadsleden zouden komen? En dat wij normaal zouden reageren? Hahahaha. En u had bezwaren op onze belastingaanslagen? Enorme aftrekposten en schadeclaims uwerzijds, Lindeschade? Hahahaha, niets ontvangen hoor. En wat betreft uw tweede poging: bezwaartermijn verstreken. Hahahaha. Dus gaan we niet over tot in beslag name van luxe jachten, villa’s en banktegoeden in het buitenland van de volgens u voor uw schade verantwoordelijke reclameboeven, nee, “executoriaal beslag op u w banktegoed”! Ja wat een lol hè.
En wat zegt u? Onder deze corrupte omstandigheden weigert u om überhaupt nog een belastingformulier in te vullen? Hahahaha. Dan gaan we het nóg leuker maken.
Met politiedwang toegang tot uw woning! Hahahaha. Gemeentelijk incassobureau! Confiscatie van uw computer! Uw laatste stukje op deze website. Lachuuuuh”.

Maar nog steeds stagneerden mijn lachspieren. En ook zelf riep ik al: “dit is mijn laatste stukje”, toen ik zag hoe hier na mijn jongste onthullingen de aandacht onmiddellijk werd afgeleid zelfs naar een gefingeerd schertscomplot en gefakete wispraktijken. En wat betreft die complotflauwekul was dan het onderzoeksresultaat dat nou toch net het raadslid dat haar naam hier leende (en waarschijnlijk wel MOEST lenen) voor doortrapte reclamepraktijken als verdachte in elk geval kon worden uitgesloten. Lachen Henk, lachen! Maar het lukte niet echt. Straks plaatst de redactie hier nog een stuk onder de titel ‘Omkoperij’ om daarmee de aandacht nog verder af te leiden en de verontwaardiging zelfs om te buigen naar bijvoorbeeld een of ander bagatelletje of akkefietje rond Loes Dielissen. Ja, zo rilde het door hoofd en lijf.
Ik kon er gewoon niet van slapen. Dus zette ik midden in de nacht nog de radio aan.

En toen gebeurde het!

Ik viel midden in de finale van de vijfde symfonie van Bruckner! Precies zoals tijdens dat mall dieptepunt op 1 oktober 2008. Opnieuw die in muziek verbeelde goddelijke omslag van donker naar licht, van dreiging naar bevrijding, van dood naar leven.
Wat een mirakels toeval! Ongelofelijk! Opnieuw uitgerekend dat zo zelden gehoorde muziekfragment waar ik hier een speciaal stukje aan wijdde! En hoe vaak schreef ik hier überhaupt over klassieke muziek? Bepaald niet de cultuurselectie op deze selecte cultuursite. Mede daarom wijdde ik hier slechts aan één ander muziekstuk een column: Passacaglia en Fuga BWV 582 van Bach. En zo bestaan er nog honderdduizenden andere klassieke muziekstukken: de Italiaanse barok, de klassieken, de Russische romantiek, de Franse componisten, de Scandinaviërs, de opera’s, de werken voor piano, gitaar, vioolsonates, strijkkwartetten, liederen, koorwerken, cantates. Maar op dit dieptepunt van doordrammend reclamefascisme klonk dus toevallig een van die twee zelden uitgevoerde, maar door mij hier bejubelde composities! Muziek waarover ik mijn beschrijving destijds in dat stukje Een teken van Bruckner toen al afsloot met “Dat kan haast geen toeval zijn geweest. Het laatste woord is uiteindelijk aan deze bevrijding en verlossing”.
En nu wéér dat signaal!! “Als dat niet het ultieme Allerhoogste complot is”, zo plaatste ik in gedachten al een middernachtelijke reactie op die aandacht hier meteen afleidende complotflauwekul. Ja, eindelijk moest ik dan toch hartelijk lachen. Maar dat was geen gieberen meer. Dat was gieren, het uitgieren, brullen van het lachen.

En het werd nog heftiger. “Godschipperdesakkerdementeju”, zo had ik hier gevloekt uit de grond van mijn hart. En het leek wel alsof die vloek als hoogst verheven gebed was opgestegen naar de hemel en daar verhoord. Alsof de hier met Kerstmis als ‘licht’ gepropageerde duisternis van nog meer reclame en materialisme Licht juist van een totaal andere orde had opgeroepen en doen ontwaken en ontbranden. Alsof getergd door al die karikaturen rond ‘God’, ‘pastoor’ en ‘gij zult niet vloeken’ de hoogste waarheid en werkelijkheid zich weer wilde manifesteren. Ja Bam!
Na Bruckner kwam pas de echte klap. Die Passacaglia en Fuga van Bach!!!!!!!
Meteen na die Brucknerfinale uitgerekend ook nog die andere compositie waar ik hier een stukje aan wijdde!!!!!!! Dat thema nota bene van onverwoestbaar leven dat in die nacht van 27 april 1994 ineens God mag weten waar vandaan kwam en zich via mijn keel die hele nacht een weg naar buiten bleef banen. Die grondmelodie als van een soort oerbron van alles wat leeft, een soort eeuwig alles voortstuwende kracht, kern en oorsprong achter de hele evolutie. Patre imense majestatis. Een wonder en mirakel groter nog dan wat er met de Lindeboom gebeurde. Voor zover ik hier mijn geluid had verbonden aan muziek klonk op dat bijzondere moment van ‘dit is mijn laatste stukje’ al die goddelijke muziek!!!
Hosanna in excelsis. Een signaal van Bruckner! En daaroverheen een verpletterend teken van Bach! En dat werd speciaal voor mij en via mijn antennes aangevuld en versterkt zelfs met een koor van duizenden engelen. Tibi omnes angeli. Apostolorum chorus. Tilburgers ooit in stille aanbidding rond de Lindeboom! En verre voorouders die brutaal dicteerden: “En nu publiceer ook jij hier onder jouw naam iets dat in werkelijkheid helemaal niet door jou is geschreven! Ons verjaardagscadeau. Gefeliciteerd. Je bent opnieuw geboren”.
Het was niet te geloven. Hoe was dit mogelijk! Ik heb me kapot gelachen! Ik ga ook letterlijk kapot, dacht ik, stik letterlijk van het lachen. Ik blijf hier in. Maar ach, wat zou het? Er was me één ding volkomen duidelijk: dit lachen houdt nooit op, dit lachen is eeuwig. In Te Domine speravi. Non confundar.

Speellijst 19/20 januari radio 4
00:00 Brucker, Anton Symfonie nr.5 Radio Symfonie Orkest Beieren Haitink, Bernard buitenlandse opname
01:30 Bach, J.S. Passacaglia BWV 582 Wolff, Charles de [orgel] eigen opname