Betreffende: smulgroen
Geachte raadsleden,
Het besef is god zij dank net op tijd ingedaald: de gemeente laat steken vallen ten aanzien van het smulgroenbeleid.
De smulgroenstaalkaart van Tilburg vertoont schokkende lacunes, beste raadsleden. Er is nog steeds geen dekkend netwerk van smulgroenplekken. Verschillende wijken vallen buiten het groene smikkellint.
U hoort mij niet zwartepieten over de mislukte uitrol van de smulgroenbeleidsnota zoals die medio 2008 werd geformuleerd. Al was meer vruchtbaar overleg ten aanzien van de piketpaal smulstructuur mijns inziens gewenst. Wijkbewoners liep het water in de mond, maar de gemeente gaf niet thuis. Ook zult u mij niet horen over de mislukte Tilburgse bid om Osnabrück te vervangen als Tasty green capital of Europe.
Neen, ik begin graag met een schone lei. Het is nu tijd de koe bij de horens te vatten, en niet alleen het laaghangende smulgroen te plukken. Er bereiken mij schrijnende signalen uit de wijken. Natuurlijk, de inwoners van Goirke struikelen over het smulgroen. Maar de karige stukjes smulgroen in West steken weer Bourgondisch af bij de situatie op de Korvel. Ik schrik daarvan, beste voorzitter. Dat mag u gerust weten. Mijn bewindspersonenhart bloedt als ik zie hoe verstoken de mensen daar zijn van groene lekkernijen. Geen smulgroen te bekennen in de straten. Waar moeten ze smikkelen? He-le-maal nérgens!’
Dus, voorzitter, ik stel voor dat we lessen trekken uit het lollo rosso -fiasco in Noord. Méér citroengras inzetten in de raadzaal. Kwaliteitsquat van eigen platsoen. Horizontaal flankerend stoofpeerbeleid handen én voeten geven. Flink aanpoten met sabbelwortels. Scoren met schorseneren. Knallen met die koolrabi. Gemeente, prónk met de prei die je hebt! Leve de appelsien van eigen erf! En carnivoren, stérf!’
Hoogachtend,
Marieke Mmmoorman