Er was een tijd dat ze elke maand wel een keer in mijn blikveld opdook: de stijlvolle, slanke dame, bijrijdster in een lijkwagen. Met een stemmig bleek gezicht, een serene uitdrukking en een mooi, klassiek hoofd dook ze de eerste keer op in mijn achteruitkijkspiegel, op de Bredaseweg. Wie zou ze zijn?
Nog voor de Amerikaanse televisieserie ‘Six Feet Under’ maakte ik me een voorstelling van haar wereld. Zij, de stijlvolle vrouw in de lijkwagen. Die met haar charmante voorkomen het aloude beeld van de hoge zijden kraaien overhoop gooide. Die voor tientallen Tilburgers, ik weet het zeker, een baken van warme troost en koele daadkracht is geweest in tijden dat ze het heel zwaar hadden.
Al jaren heb ik haar niet meer gezien. Hopelijk gaat het heel goed met haar.
Een paar weken terug, in de Bisschop Zwijssenstraat, stopte een ambulance. Er was geen calamiteit te zien – misschien moesten ze ergens een boodschap doen of zo? Anyway: er stapt een man uit, zo enorm, zo groot, echt een reus van een kerel. Zijn fluorescerend gele werkkleding contrasteerde prachtig met zijn getinte huid. Het verschafte hem nóg meer aanwezigheid.
Bijna was ik gestopt. Gewoon om te zeggen hoe ontzettend geruststellend het volgens mij moet zijn als, wanneer je in nood verkeert, zo’n gigantische knuffelbeer zich over je ontfermt. Maar ja, waar laat je je auto, nietwaar?
Misschien lezen beide kanjers dit wel. Misschien zijn er nog veel meer in deze gemeente. Misschien is het een idee als anderen hun hen onbekende kanjers hier aan ons voorstellen? Als welgemeend compliment aan diegenen die we niet persoonlijk kennen, maar die wel onze wereld net dat beetje mooier maken.
Roept u maar!
Reacties
26 reacties op “Kanjers”
Ik zou het niet weten (Ko de laat wordt cabaretier).
Hans, ik mis een beetje het gezond rechtse geluid in deze column… 😉
@aldi
Nee jij met je canards!
Heren, heren,
Kent u kanjers die u wilt nomineren? Dan horen we die graag.
Valt best mee, <del>Erik </del>Sjaak. Welke dan?
Heb je niks beters?
Beste Hans, mijn oprechte dank voor dit mooie gebaar. Maar 1 ding: degenen die veel doen voor anderen, doen dit niet om benoemd te worden, zijn doen dit vanuit hun hart!
Beste Renee,
De kans dat de mensen die het betreft dit lezen én dat ze vervolgens weten dat het om hen gaat, lijkt me niet zo heel groot. Neemt niet weg dat ik mijn beide kanjers met veel plezier 'geëerd' heb door ze hier te benoemen.
Daar ging het me om: het plezier van het genieten van mensen die je verder helemaal niet kent.
Misschien heb jij ook nog een paar helden?
Jazeker Hans, ik heb zeker helden. Dat zijn de mensen die in de zorg op de werkvloer staan, dus niet het kantoorpersoneel; de tiepmiep of de directeur van een zorginstelling. Iemand die nieuwsgierig is naar het levensverhaal van de oudere, die de oudere niet als vervelend of als broodwinning ziet. Kortom; zorgpersoneel op de werkvloer bij de mensen thuis, van ieder niveau, die de mens centraal stelt. Deze mensen vind je in de zowel in de huishoudelijke hulp als bij de persoonlijke verzorging. Dát zijn mijn helden.
En waarom is een kantoorvloer geen werkvloer Renee? En op welke vloer begeeft de 'tiepmiep' zich? Zonder die 'helden' op kantoor, krijgen jouw helden niet betaald, om maar eens een dwarsstraat te noemen.
En om op Hans' vraag te antwoorden: mijn helden zijn alle grijze muizen die dagelijks naar kantoor rijden en daar allerhande weinig verheffende werkzaamheden uitvoeren, dag in, dag uit. Waar ze niet over kunnen opscheppen op een feestje, maar gewoon naartoe gaan omdat ze een hypotheek en een gezin hebben en 't wel goed vinden zo. En die hun zaterdagmorgen niet vernachelen met schrijven en lezen op een online forum, waar ze een beetje het verdachtenhoekje in worden geschreven, maar ergens langs de lijn staan om hun zoon of dochter aan te moedigen.
De grijze kurk zijn waar Nederland op drijft. Best heldhaftig.
Beste Wies,
volgens mij ben je de weg nu helemaal kwijt. Geval van over gesubsidieerd waarschijnlijk. Als je zo ver los gezongen bent van de echte maatschappij en de helden in de zorg niet op hun waarde kunt inschatten, wordt het tijd voor professionele hulp. Door de sneeuw en vorst geen mogelijkheid om als coach op te komen voor het team.
Mensen die in de zorg werken, zijn ook maar gewoon mensen die in de zorg werken. Eervol werk dat goed betaald moet worden, daar niet van, maar ook niet meer dan dat. Het eeuwige liedje dat al die mannen en vrouwen in de zorg, maar ook bij de politie en in het onderwijs, zo ondergewaardeerd worden, ben ik wel een beetje beu. Ze krijgen redelijk tot goed betaald (vooral de babyboomgeneratie), hebben goede secundaire arbeidsvoorwaarden en zijn niet allemaal per definitie afstammelingen van moeder Theresa. Laat ik eens een steen in de vijver gooien: ze zijn vaak weinig veranderings- en vernieuwingsgezind en houden de dingen graag bij het oude.
Overigens Ruevert, ik werk in een hypercommerciele organisatie, maar dat wist je natuurlijk al.
Wies, Ik heb me voorgenomen om vanaf nu niet meer op je te reageren. Niet omdat ik geen weerwoord heb, maar omdat ik niet graag deal met mensen die zich verheven boven de rest. Mensen die pretenderen overal verstand van te hebben en die niet in staat zijn om vragen te stellen als ze iets niet begrijpen. Dus bij deze.
Je laatste twee zinnen begrijp ik niet Renee. Leg eens uit?
Het is me werkelijk een raadsel waarom een zo onschuldig bericht en dito vraag ('Eer jou onbekende helden' – en ja, 'jou' moet hier zonder 'w') tot zo'n slagveld leidt.
Zoals het me trouwens ook een raadsel is hoe de initiatieflozen die ongeïnspireerd hun levensvervulling ondergeschikt maken aan hun hypotheek tot 'held' kunnen worden uitgeroepen. Maar hé, misschien dat Wies me dat uit wil leggen?
Wies met wie ik dan wel weer eens ben dat het werken in de zorg, het 'handen aan het bed' zijn, op zichzelf nog geen waterdichte garantie is voor het verdienen van de titel 'held' zoals ik die bedoelde. Er lopen immers ongetwijfeld ook heel akelige types rond in de zorg.
Er zijn nog genoeg leuke dilemma's te bepraten. Maar als de reaguurders hier liever elkaars hersens in slaan dan te proberen nader tot elkaar te komen – tja, dan stel ik vast dat kerstmis dit jaar misschien iets te laat valt..?
Terwijl het zo leuk kan zijn om na te gaan wie je ooit hebt bewonderd, om welke reden dan ook. Zoals die ene wijkagent in Noord die ik járen geleden een dag heb gevolgd voor een voorlichtingsfilm van het korps Midden- en West Brabant – ja, die man was een echte held. Begripvol, vriendelijk en straight. Een goed uithangbord voor zijn vak.
Kom op mensen, laat je niet zo gemakkelijk door elkaar op de kast jagen en zeg me: wie zijn je helden? En waarom?
Hans, op TilburgZ ben jij een held van me. De wijze waarop je met reacties op je stukken en natuurlijk de mensen daarachter om gaat vind ik tot voorbeeld strekken voor alle bloggers (op TilburgZ). Al ben ik het inhoudelijk niet altijd met je eens, mijn grote waardering heb je.
Groet,
Tom
Tja Wies,
"Je laatste twee zinnen begrijp ik niet Renee. Leg eens uit" geven de naakte waarheid van jouw sociale beperking weer. De voorgaande betogen van Renee worden niet opgeslagen, laat staan geïnterpreteerd, zodat je je een adequaat antwoord zou kunnen geven.
Nee, als een volwaardige autiste ga je verder met het eigen gelijk, het negeren en bruuskeren van anderen die gewoon om een antwoord c.q. verklaring van jouw gedachten vragen.
Empathie, zoek het maar eens op voordat je naar een hulpverlener gaat die voor jou geen held is. Maar met een dergelijke beperking in sociaal gedrag, kan ik je het nu dat zelfs niet kwalijk nemen. Dus flux naar de therapeut en daarna kunnen wij op jouw inhoudelijke replieken reageren en ons hoofd breken over de portee van jouw betogen. Kan niet wachten op het moment dat je uit Rehab komt.
Niet dat ik trots ben op mijn 'canards'…
Maar die altijd nog beter dan tot een 'Kanjer' van Hans van Z. gerekend te worden.
Ik reken mij liever tot die 'linkse hobby'isten'.
Beste Hans, ik hoop dat je met beide benen op de grond staat. Zeker, je hebt gelijk als je schrijft dat 'de handen aan het bed' geen waterdichte garantie is om als 'held' betiteld te worden. Maar waarom zou de mevrouw die die naast de bijrijder in de lijkwagen zit wel een waterdichte garantie hebben? Zij doet immers ook gewoon haar werk en haar 'stijl' wordt begrijpelijkerwijs door haar werkgever betaald. Beide beroepen worden gekozen uit menselijkheid en meestal door mensen die zichzelf heel goed kunnen wegcijferen omdat anderen meer hulp behoeven dan zijzelf. En daar zit nu de kern waardoor ik iemand als 'held' bestempel.
@ Tom,
Eh… dank je wel. De bedoeling van deze 'draad' was eigenlijk vooral om een soort van samen te genieten van mensen die je min of meer onbekend zijn. Die je geregeld tegenkomt, soms zonder je echt in hen te kunnen verdiepen, maar die wel je dag kleuren. (Ik deed niet mee, wil ik maar zeggen. 😉 )
@Renee,
Mensen in de zorg kunnen doorgaans niet genoeg geëerd worden, daarover geen misverstand. Bij de 'held' ('kanjer' is bij nader inzien een wat minder gelukkige term gebleken – doet zo aan Erica Terpstra denken) zie ik een specifiek persoon voor me. Zoals de dame die altijd kaarsrecht in die lijkwagen zat.
Nee, ik heb geen waterdichte garantie dat ze deugde voor haar vak. Wel weet ik precies dát ik haar graag zag en waaróm ik haar graag zag. Met categorale eerbetuigingen is dat wat lastiger. Op dat punt had Wies wel een punt, vond ik.
Verder, beste mensen in het algemeen, heeft deze 'draad' heel weinig van doen met politiek, lokaal bestuur, maatschappelijke overtuigingen of zelfs maar met cultuur. Sorry daarvoor. Waarom sommigen de 'discussie' niettemin gebruiken om een ander weg te zetten is me, ik schreef het al, een groot raadsel.
Zó verzuurd kunnen verhoudingen op dit forum toch niet geworden zijn? Hoe belangrijk ís dit geschrijf nu helemaal?
Tom is best een held. Vooral als hij de reacties van Henk Kuiper verwijdert.
Ach Hans, ik raakte beetje in een obstinaat buitje, na het lezen van jouw Kanjercolumn.
Als column ok, maar waarom de GroenLinks-verkiezing van de 'sociaalste-tilburger-van-het-jaar hier nog eens dunnetjes over doen? Moeder Therese en Gerrit Poels zijn zo'n beetje de enigen die boven de partijen staan. Voor de rest heeft het natuurlijk – hoe je het ook wendt of keert – alles te maken met 'politiek, maatschappelijke overtuigingen en vooral met cultuur'.
Peerke Donders scoort bij de een nu eenmaal hoger, dan Pieter Jelle Troelstra of andersom, zal ik maar zeggen.
Daar is op zich niets op tegen. Best leuk om van een rechtse knopper te horen wie voor hem een kanjer is… 🙂
Hallo Shoarma,
Het gaat hier nadrukkelijk niet om een verkiezing. Een verkiezing 'sociaalste Tilburger' zoals GroenLinks die blijkbaar houdt (ik wist het niet eens) bezorgt me instant-jeuk. Want, zoals Renee al opmerkte, 'goed' doe je vanuit je hart, niet om kans te maken op een rozet en een zoen van de wethouder. Met een dergelijke uitverkiezing neem je het risico met terugwerkende kracht iemands 'goede daden' alsnog verdacht te maken. Moet je niet willen, lijkt me.
Nee, deze column gaat alleen maar om het hardop zeggen welke mensen die je verder totaal niet hoeft te kennen je graag ziet. Zonder beloning, prijs, bloemetje of diepgaand antecedentenonderzoek.
Wie ontmoet jij nou af en toe waardoor je een spontane glimlach krijgt? (Ik herinner me terwijl ik dit typ ineens een jonge vrouw met hoofddoek die met speels gemak een gelede stadsbus door een lastige bocht stuurde. Het sloeg nergens op, maar ik was plaatsvervangend trots op haar. En eigenlijk heeft dat op zichzelf weer iets gênants en neerbuigends, vind je niet?)
Echte helden bestaan niet. Ze zijn er wel, maar anoniem geworden. De mantelzorger, de buddy, de vrijwilliger, de betrokken buurtbewoner, de milieu bezorgde(niet de activist want dat zijn zeker geen helden), de politiek en maatschappelijke realist etc. etc.
Mandela is de laatste echte held, maar in zijn voetspoor zijn er vele helden die anoniem in een anonieme maatschappij voor een of meerderen een held(in) zijn.
Overigens schiet me nu ineens nog iets te binnen Hans, een kanjer hoeft geen held te zijn! Helden zijn in mijn ogen mensen die iets doen voor iemand zonder na te denken wat voor consequenties het heeft voor zichzelf. Zoals de twee mannen die mijn zoon enkele jaren geleden uit het ijs visten met hondenriemen.
Kanjers zijn in mijn beleving mensen die onbaatzuchtig maar met enigzins behoud van eigen grenzen dingen voor anderen betekenen; niet vanuit geldingsdrang of winstoogmerk, maar vanuit een, hmm ja, noem het woord maar,…een roeping. Een drive om een positieve bijdrage te leveren aan een grauwe samenleving, zonder de wens om met naam en toenaam genoemd te worden.