Gisteren kwam Sinterklaas aan in Tilburg. Met vertraging. Eerst stopte hij aan de kant van de boot van kapper Hardy’s om daar vanaf het dak het Tilburgse volk toe te spreken. Dat in merendeel aan de overkant stond te wachten want dat was de plek waar de Sint zijn eigenlijke intocht zou beginnen. Dat dit zo gepland was is uniek, volgens een van de medewerkers van de organisatie. Ja, zo kun je het ook noemen. Maar Tilburgers zijn niet gek en dus stonden de meesten in de regen te wachten tot de enigszins aftandse boot eindelijk de overtocht zou maken.
Dat even draaien en oversteken is niet makkelijk in zo’n klein en smal haventje als dat van de Piushaven, zeker niet als je van tevoren geen rekening had gehouden met het uitstekende stuk kade op het eind. De schipper had duidelijk moeite de boot te doen keren en het duurde daarom veel langer dan gepland vooraleer de boot eindelijk kon aanleggen. Het leek wel een beetje op die scène uit de eerste Austin Powers film waarin hij probeert te keren in een smal gangetje. Geeft allemaal niet. Kinderen vinden dat beetje regen helemaal niet erg. Kinderen niet.
Ik ga het hier niet in negatieve zin hebben over het paard van Sinterklaas. Dat zou je misschien verwachten van iemand die af en toe blogt voor de Partij voor de Dieren. Er zijn ernstiger misstanden met dieren die de aandacht vragen dan dit ene jaarlijkse evenement. Dat wil niet zeggen dat het paard nergens last van had. ‘Hij doet het weer goed’, vertelde een van de begeleidsters van het paard, ‘maar hij voelt zich allesbehalve gelukkig’. Kijk, en dat hoor ik dan veel liever dan een eigenaar die beweert dat zijn dieren nergens last van hebben en het prima naar hun zin hebben, zoals op paardenmarkt van Hedel vorige week. ‘Dat zijn ze gewend’, ‘Daar merken ze niks van’, ‘Ze stellen zich aan’. Deze begeleidsters zijn zich bewust van wat zo’n tocht door de stad voor een paard betekent. Ook al doet Americo dit al eeuwen en eeuwen, wennen zal het nooit.
Tekst en foto’s: Jack Tummers