Tilburg, 2040

Denkend aan 2040 zie ik allemaal lachende gezichten op straat. De meeste Tilburgers zijn succesvolle flexwerkers die zelf hun werkdag en –week indelen. Wanneer het mooi weer is – heel gek, dat is het voortdurend! – werken ze ’s ochtends en ’s avonds. ’s Middags zitten ze in de zon, liefst in het van enorme linden voorziene Spoorzonepark. Ze lezen, dialogiseren, confereren, schrijven, zenden, ontvangen. De omgeving knettert van de creativiteit en van de elektromagnetische lading van de hypersnelle gpfi3-verbindingen. De glasvezelkabels onder de straten worden alleen nog gebruikt als verlichting. Een betoverend effect onder de tegels waardoor het in Tilburg nooit meer écht donker wordt.

De oude gebouwen in de Spoorzone, waar in een ver verleden de NS zijn Hoofdwerkplaats had bijvoorbeeld, worden nu massaal bevolkt door jonge, hippe en mooie kunstenaars. Allemaal lijken ze 25 en in de kracht van hun leven. In een moderner gebouw even verderop, gebouwd in 2017 en destijds nét op tijd klaar voor BrabantStad Culturele Hoofdstad 2018, zit de reden daarvoor: Het Instituut voor de Eeuwige Jeugd.

Dankzij een techniek van regeneratieve celdeling kunnen mensen in dit instituut tot op hoge leeftijd jong en strak blijven. Ze laten zich massaal behandelen met deze getemde vorm van kanker, de ziekte die het Verbeeteninstituut in 2023 dankzij een overheidssubsidie voorgoed wist te verslaan. In een potje in het archief worden nog een paar kankercellen bewaard, voor ‘je weet maar nooit’.

Het is aan Verbeeten en Het Instituut voor de Eeuwige Jeugd te danken dat Tilburg zich in 2040 mag en durft te tooien met de geuzennaam ‘Siliconenvallei’. Deze staat nu in de 3D-matrixborden aan de @58, de stereorail waarover auto’s met een kruissnelheid van 300 kilometer per uur onder Entrada langszoeven. Entrada is intussen trouwens toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van Unesco, net als Westpoint.

Van heinde en verre komen mensen aanflitsen om de schoonheid van Tilburg en zijn bewoners te aanschouwen. Vooral het suikerkasteeltje gooit, dankzij de holografische kunst die er vanuit de Spoorzone op wordt geprojecteerd, hoge ogen.

Tilburg 2040. Zó mooi!

(Over dertig jaar vindt een gisse negenjarige dit proza in een stoffig hoekje van cyberspace (Hallo jongen of meisje – hoe heet jij?) en ligt in een deuk. In 2040 beseffen negenjarigen al dat de toekomst niet aan mensen uit het verleden is, en al helemaal niet aan de overheid. Het is aan de samenleving van 2040 om, ruimschoots voor de voeten gelopen danwel geholpen door toevalligheden, samenlopen van omstandigheden en ontelbare onvoorspelbare externe factoren, 2040 vorm te geven.

Is het dan verkeerd na te denken over waar we heen willen met z’n allen? Nee, natuurlijk niet. Zolang we ons door in de verre toekomst te turen niet laten afleiden van de uitdagingen van vandaag en morgen. Want vandaag maak je samen vandaag als fundament voor het morgen dat je morgen maakt en het 2040 dat je in 2040 hoopt te mogen construeren. Laat je niet in de luren leggen door dromers die graag anders beweren. Vraag je liever af waarom ze jou hiermee bezig willen houden.)