Hij heet Milton. Milton Lie Kwie. En hij is de samensteller van de tentoonstelling SMAKELIJK gewETEN die vanaf vandaag 31 januari tot 15 maart onder auspiciën van Duurzaam Tilburg te zien is in de OBT aan het Koningsplein.
En Milton heeft een droom. Vandaag mag ik u binnenleiden in zijn droom, zijn sprookje van een betere wereld die stukje bij beetje werkelijkheid moet worden en waarin u vanaf vandaag een rol mag spelen.Hieronder de integrale tekst die ik vanmiddag bij de opening van deze tentoonstelling heb mogen uitspreken.
In sprookjes of mythes gaan mensen vaak om raad vragen bij een blinde ziener. In de Griekse mythe van Oidipus voorspelt de blinde ziener Tiresias aan Oidipus dat hij zijn vader zal doden en zijn moeder zal trouwen. Een gruwelijke voorspelling die het dramatische noodlot van Oidipus aankondigt.
Toen ik Milton enkele weken geleden ontmoette viel me vooral zijn gedrevenheid op waarmee hij aandacht voor duurzaamheid bepleit, zijn grote en voorname toekomstperspectief, hoe hij wil werken aan zijn misie van het duurzame beloofde land.
De overeenkomst tussen Tiresias en Milton Lie Kwie is dat ze beiden blind of vrijwel blind zijn.
En ik vroeg me af of als de ene blinde ziener over profetische gaven beschikt dat dan ook niet zou kunnen gelden voor de ander.
De een waarschuwt voor het noodlot, de ander probeert het noodlot juist te bezweren door een schets te geven van een toekomst die gebaseerd is op duurzaamheid en solidariteit.
Als Milton die blinde ziener van vandaag is, is zijn appèl a.h.w. een omkering van het noodlot en is zijn missie een verhaal dat noodzakelijkerwijs positief zal moeten eindigen en een droom die groeienderwijs werkelijkheid moet worden. Naar mijn idee is met deze tentoonstelling een natuurlijk groeimodel gevonden.
Want met het concept OPEN BRON dat de basis vormt van deze tentoonstelling in Doevitrines wordt de bezoeker, u en ik, nadrukkelijk uitgenodigd om te reageren, zo mogelijk aanvullingen aan te dragen. Kortom: om mee te doen.
Het woord ‘sprookje’ is al gevallen en mythes, legendes en oude verhalen willen ons steeds een spiegel voorhouden.
Zo kwam het sprookje van Zwaan-kleef-aan bij me op. Kent u het nog?
Dat verhaal van de man met 3 zonen waarvan de jongste steeds werd bespot en die met de nek werd aangekeken? Die niet mee mocht doen?
De metafoor over eten en delen uit het sprookje is té mooi om niet vandaag in het kader van de tentoonstelling SMAKELIJK geWETEN opnieuw met u te delen.
In het sprookje gaat de eerst de oudste zoon en later de tweede zoon op pad. Als hen door een oud mannetje in het bos wordt gevraagd om wat eten en drinken zegt de een
nee, want dan heb ik zelf niets meer
en de ander zegt
nee,want dan heb ik zelf minder.
Beiden worden gestraft en verwonden zich ernstig met de eigen bijl.
De jongste echter die na lang soebatten ook hout mag gaan hakken in het bos deelt zijn eten en drinken met het oude mannetje en wordt daarvoor beloond met een gans met zuiver gouden veren die hem geluk zal brengen zo wordt hem verteld.
Als de knaap zijn weg vervolgd wil de een na de ander wel zo’n gouden veer te pakken krijgen maar ieder die ernaar reikt blijft vastzitten, eerst aan de gans, later aan elkaar.
Tenslotte ontstaat er een lange optocht van mensen die achter de jongen met de gans met gouden veren aanlopen.
Als het gezelschap op enig moment in de stad terechtkomt blijkt dat de koning een dochter heeft die zó ernstig is dat niemand haar aan het lachen kan maken.
De koning had juist besloten dat wie het lukte de prinses aan het lachen te maken met haar zou mogen trouwen.
Als de prinses de jongen met de gans en de achter hem aan slingerende stoet ziet barst ze in lachen uit en kan niet meer ophouden.
Na nog een paar vrijwel onmogelijke extra opdrachten( de koning geeft zich niet een, twee, drie gewonnen) waarbij de jongen steeds de hulp krijgt van de oude man in het bos mag hij tenslotte trouwen met de prinses en uiteraard leefden ze nog vele lange jaren heel gelukkig.
Het verhaal van ZwaanKleefAan is niet alleen toepasselijk. omdat het bij deze tentoonstelling de intentie is dat zoveel mogelijk mensen en organisaties zullen aanhaken.
Het is vooral mooi en symbolisch omdat het gaat om het liefdevol delen van wat je hebt, om het openstaan naar anderen en wel omdat in een duurzame wereld niemand buitenspel mag staan omdat iedereen moet kunnen meedoen.
Het verhaal geldt als een symbool voor onbaatzuchtigheid, van gedeeld vermogen en verantwoordelijkheid.
Het zegt dat als wij in ons rijke en welvarende land willen dat als mensen elders in de wereld het een klein beetje beter krijgen we daar samen verantwoordelijkheid voor dragen.
Dat als wij willen dat ieder mens in onze samenleving recht heeft op een plek om mee te kunnen doen dat we dan ook iedereen een kans moeten geven om te participeren.
En daarom zei ik zo graag ja tegen Duurzaam Tilburg om deze tentoonstelling te openen.
Omdat dit ‘allemaal meedoen’ naadloos past in de missie van de Partij van de Arbeid waarvoor ik actief wil zijn in onze gemeenschap.
Iedereen moet kunnen meedoen, solidariteit: het is HET speerpunt in onze visie op een gezonde en gelukkige samenleving. En daarin vervult permanente aandacht voor duurzaamheid een sleutelrol en wat mij betreft gaat die rol dwars door alle beleidsterreinen heen.
Wnt het is een misvatting dat duurzaamheid zich zou beperken tot milieudoelen , tot afvalscheiding, milieuzones en het gebruik van spaarlampen of tot verstandig gebruik van grondstoffen en goederen.
Een duurzame samenleving wil ook duurzaam omgaan met mensen, met menselijk kapitaal, met kennis en kunde ook al ben je gehandicapt,de veertig gepasseerd of als je een ander kleurtje hebt of een andere taal spreekt.
Vanuit het denkbeeld dat niet uitsluiting van mensen maar insluiting een betere wereld zal maken,
Vanuit de opvatting dat sommigen daar een extra steuntje in de rug voor nodig hebben,
Vanuit de visie dat wat ieder individu doet het verschil gemaakt kan worden,
Vanuit het inzicht dat je met volharding, vertrouwen en energie de grenzen van het eigen kunnen kunt verleggen en je doel kunt bereiken,
Vanuit die sociale en maatschappelijke betrokkenheid is deze tentoonstelling ontstaan.
Een tentoonstelling waarin vele partijen en Duurzaam Tilburg voorop zijn meegegaan en die ruimte biedt aan nog vele andere maatschappelijk betrokken ondernemers, instellingen of gewone Tilburgers om aan te haken.
En ik denk dat de prinses die in het sprookje eindelijk weer kan lachen bij de stoet die de jongste zoon naar het paleis bracht ook nu weer gelukkig zou zijn als ze zou zien dat er aan het begin van deze tentoonstelling al 43 organisaties en instellingen hebben aangehaakt. En dat er al 11 onbaatzuchtige gidsen zijn die zich hebben aangemeld om de tentoonstelling te begeleiden.
Ik maakte een vergelijking tusen Milton en Tiresias, de blinde ziener uit de oudheid, waarbij je die klassieke tegenstelling ziet: blind in aardse zin, maar ziener in spirituele zin. Maar misschien zie ik Milton en ieder die met hem meedoet nog veel liever hand in hand met de eindelijk weer lachende prinses uit ZwaanKleefAan nog lange jaren in een duurzame wereld heel gelukkig zijn.
Voor meer informatie:
www.duurzaamtilburg.nl
Doevitrine 1: SMAKELIJK gewETEN