Op de vraag of Tilburg een eiland is wat men zich elders op Tilburgz afvraagt (zie Arjen Roos: Is Tilburg een eiland?) kan volmondig NEEN worden geantwoord.
Tilburg vervult een sleutelrol in de Brabantse samenleving en is als snelste sociaal-economische stijger van cruciaal belang in deze provincie.
Tilburg heeft olv Ruud Vreeman de afgelopen jaren een toonaangevende functie gehad in het B5overleg van de vijf grote steden in deze provincie en te hopen valt dat Ivo Opstelten in de drie dagen per week dat hij hier aan het werk zal gaan meer zal doen dan uitsluitend op de winkel passen maar op een of andere miraculeuze wijze deze rol van zijn voorganger als burgemeester van een van de grootste steden in Brabant zal weten voort te zetten.
Helaas heeft de recente geschiedenis een wat akelig licht laten schijnen over de potentiële kwaliteiten van deze stad. De negatieve berichtgeving, de affaires die de stad overspoelden doen de positieve uitstraling van de stad geen goed.
Ondanks alles zie ik Tilburg echter belist niet als een Sodom en Gomorra, niet als een wespennest of een poel des verderfs. Het is een stad die zoals vele andere steden in dit land en in Europa te lijden heeft onder de economische crisis met alle negatieve gevolgen vandien. Die worstelt met de omschakeling van haar identiteit van oude textielstad naar hedendaagse kenniseconomiestad.
Een verschuiving van aandacht van uitsluitend specifieke ambachtelijkheid naar innovatieve kennis en de ontwikkeling daarvan. Van elkaar opvolgende generaties waarbij nieuwe ambities worden ontwikkeld en aangespoord. Waarbij onderwijs en culturele ontplooiing een rol spelen. Een stad in een progressieve beweging en opwaartse spiraal waarbij niemand mag achterblijven, waarbij iederen mee mag doen en waarvoor het noodzakelijk is dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen om dit mogelijk te maken.
Een stad waarin het bestuur van die stad hiervoor expliciete keuzes niet alleen meent te moeten maken maar deze ook aandurft om dit dan ook mogelijk te maken.
En uiteraard doemen in crisistijd net als elders dan links en rechts problemen op.
Zien we uiteraard net als in andere steden ook in Tilburg de gevolgen van de economische crisis op sociaal terrein en zien we ontwikkelingen die een nog specifieker beleid dan voorheen vragen om armoede en werkloosheid te bestrijden. Het positieve bericht hierover in een andere column op dit weblog over de progressieve groei van de werkgelegenheid ( https://www.tilburgz.nl/wr/1780/92/1) die ik schreef is niet meer en niet minder dan een gemeten resultaat en geeft aan dat Tilburg absoluut in staat is om strijdvaardig de problemen te lijf te gaan. Dat Tilburg een weerbarstige stad is die tegen een stootje kan, voor geen kleintje vervaard, trefzeker en vol moed en positiviteit. Een stad die soms kreunt en piept en schudt op haar grondvesten maar die ook gewapend is om stormen te doorstaan, die zich niet uit het veld laat slaan. Een stad met kracht en passie, met ruggengraat en tegenkracht, met creatieve vitaliteit, met relativering en veerkracht.
En ik snap dat er in het huidige tijdbestek door mensen bij tijd en wijle gemopperd wordt. Dat is volstrekt begrijpelijk. Ik snap de somberheid en onzekerheid in een depressie. Maar ik zal er zelf niet aan toegeven, daar is het leven en daar is de stad me te lief voor.
Ik geloof hoe dan ook in het beste van deze stad, ik geloof in de veerkracht van de mensen die er wonen, die er werken. Ik geloof in kansen en wil en kan niet stilstaan of hechten aan de bedreigingen. Ik begrijp dat er links en rechts, door ons allemaal concessies moeten worden gedaan aan wat we idealiter zouden willen.
Ik snap dat in deze tijd de bomen niet tot in de hemel groeien. En vooral vertrouw ik in het elan van een stad die sterker uit de stijd komt als de strijd gestreden is.
Als de bijl en het kapmes diep onder het Tilburgse zand begraven zijn.
Als de mouwen zijn opgestroopt.
Als het zand erover kan.