Vandaag vierde men ook in Tilburg dat 100 jaar geleden fabrieksarbeidsters voor hun rechten opkwamen. Ik bezocht een vrouwenbijeenkomst in de Ijpelaar in Tilburg Noord en een bijeenkomst in De Poorten.
Alles bij elkaar meer dan 150 vrouwen bijeen die zich op één of andere manier aangesproken voelen door thema’s als emancipatie en vrouwenrechten. In vele types en maten en kleuren; Tilburgse vrouwen die aan de wieg hebben gestaan van het Tilburgse emancipatiebeleid , jonge allochtone studentes, vrouwelijke raadsleden, medewerkers van instellingen en bedrijven, ”gewone” tilburgse vrouwen met verhalen over hun leven, allochtone vrouwen met deze verhalen etc. En dat alles in een prima sfeer, goed georganiseerd door vrouwen van diverse Tilburgse organisaties.
In Tilburg-Noord werd gezellig gedanst op arabische muziek en een buikdanseres zou optreden. In De poorten was Karin Bruers inspirerend gastvrouw én rolmodel. Als alleenstaande moeder met een behoorlijke carriére. Leuk om met vrouwen te praten over waarom ze gekomen zijn, leuk om weer vrouwen te ontmoeten die ik nog van vroeger kende of zo af en toe eens ontmoet. In de Poorten vielen de goed gorganiseerde activiteiten op waaraan door veel vrouwen werd deelgenomen. Hulde aan alle vrouwen die deze dag hebben georganiseerd! Volgend jaar weer?
Het plaatje is bedoeld als eerbetoon aan de vrouwen van 100 jaar geleden.
Reacties
42 reacties op “100 jaar internationale vrouwenrechten”
Prachtig, prachtig, vrouwenrechten. Maar wat hebben we nu van die verworven rechten gemaakt anno 2008? Plichten??
Vrouwen zoals Heleen Mees, die meent te moeten zeggen dat vrouwen GEEN borstvoeding MEER MOETEN geven, die meent te moeten zeggen dat vrouwen MOETEN STOPPEN het huishouden te doen, die meent te moeten zeggen dat vrouwen MOETEN werken en dan wel fulltime! Hmm ja, wie weet heeft ze wel weer gelijk, hebben we over 15 jaar weer meer hangjongeren die ontsporen, kunnen we weer meer gaan zeuren over de politie die de hangjongeren niet aanpakt, of over de ouders van die hangjongeren die toen zo goed luisterden naar opperfeministe Heleen Mees en niks bakken van de opvoeding omdat ze zo druk waren met hun werk.
Gatver, maar niet heus! Laat mij aub met rust met die praatjes en rui vrouwen niet zo op. Je zou bijna gaan denken dat vrouwen dit soort vrouwmensen nodig hebben om voor hen op te komen.
Niet dus! Ik sta mijn
Daar teken ik voor Veerle. Maar je hebt met 1 opmerking toch de roos misgeschoten, als ik dat zo zeggen mag, bij mij broeit geen oud zeer en geen frustratie. Ik reageerde simpelweg op de titel: 100 jaar vrouwenrechten en wat we er in 100 jaar van gebakken hebben en vooral wat men er heden ten dagen van maakt. Het praatje van wat er verder allemaal gebeurd is in de Poorten, vond ik minder interessant, al baal ik er wel van dat ik Karin Bruers heb gemist :).
Maar vind het bemoedigend om te horen dat ook jij vind dat het zo niet moet. Groetjes
Vroeger, in mijn tijd, stonden vrouwen nog gewoon achter het aanrecht. Toen was alles nog veel overzichtelijker. Maar ja, je kunt je afvragen of dat nou zo geweldig was. Ik was steeds aan het werk en eind jaren ’40 en in de jaren ’50 hield dat in dat ik als man nauwelijks mijn kinderen zag opgroeien. Dat betreur ik wel.
Maar daar hoor je nou nooit iemand over. Met vriendelijke groet, Louis Kouwenhoven.
Goh Ren
@ Renee
Een reactie recht uit je hart, zo lijkt het. Het klinkt in ieder geval puur en ik proef zoiets van laten we het er niet te dik boven op leggen, er zijn genoeg vrouwen die zich sterk genoeg vinden zonder zich feminist te hoeven noemen. Ik las vorige week in de krant dat vrouwen nog steeds minder verdienen dan mannen, vanuit die ongelijkheid kan ik het emancipatorisch karakter van de Internationale vrouwendag wel steunen.
@ Louis
Je hoort dit niet zo vaak dat de mannen die conclusie trekken, chapeau Louis, al lijkt het me best wel confronterend.
Geachte heer Van Esch, ik heb er meer mannen van mijn generatie over gehoord hoor, maar er zijn er ook bij die het de normaalste zaak van de wereld vinden dat ze nauwelijks tijd met hun kinderen hebben doorgebracht of die zich daar niet druk om kunnen maken. Die zijn helaas in de meerderheid, moet ik toegeven. In ieder geval geniet ik nu met volle teugen van mijn kleinkinderen (en zij van mij!), nu ik niet meer deelneem aan het arbeidsproces. Zo kan ik mijn 'gemis' nog een beetje goedmaken. Dankzij mijn kleinzoon Kevin ben ik nu zelfs online! Met vriendelijke groet, Louis Kouwenhoven.
Beste Jan, inderdaad ja, zo is het. Laten we vooral niet te moeilijk doen. Ik heb dat ook gelezen ja, dat vrouwen nog steeds minder verdienen dan mannen, kan me ook wel voorstellen dat dat steekt, althans bij sommige vrouwen. Maar ook daar hoeven we niet te krampachtig over te doen, ik zal je dat even schetsen.
Ik als vrouw verdien als boekhouder minder dan mijn mannelijke collega in dezelfde functie. Op het eerste gezicht lijkt dat niet eerlijk, omdat ik hetzelfde werk doe, en heb dezelfde opleiding gedaan. Maar ik ben ook nog moeder van twee kinderen. Ik als moeder heb de vrijheid (soms heeft het ook wel voordelen om vrouwelijke charmes te hebben :D)dat als mijn kinderen ziek zijn, dat ik dan even naar huis kan om wat dingen te regelen. Ik ben me er terdege van bewust dat er vrouwen zijn die dat niet kunnen, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat het eigenlijk ook een klein beetje hun eigen schuld is. Je kan immers niet op twee paarden tegelijk wedden. Keuzes maken, daar draait alles om, soms worden er verkeerde keuzes gemaakt en komt men strak in het vel te zitten! Ieder mens moet zijn leven inrichten zoals men dat wenst, laten we wel wezen, maar ik als vrouw klaag er niet over dat ik iets minder verdien dan mijn mannelijke collega, omdat ik meer kan schipperen dan mijn mannelijke collega. Ook dat zijn dingen die je kunt bespreken met je werkgever en je werkgever er vooral ook op wijzen dat het hem geen cent extra kost. Leven en laten leven, zo kan het dus ook!
Enne Louis, dat aanrecht is zo slecht nog niet, als de keuze voor dat aanrecht maar aan de vrouw zelf ligt en niet aan Heleen Mees, brrrrrrrr.
Geniet maar extra van je kleinkinderen, want die tijd heb je nu wel 🙂
Beste Louis, wat ontzettend aardig van u om u zorgen te maken om het feit dat ook mijn man zijn steentje kan bijdrage zodat ik niet altijd voor de kinderen hoef op te draaien. Ok, fair is fair, ik zal u een kijkje gunnen in mijn keuken. Misschien begrijpt u mijn keuze in deze dan beter. Ik heb twee kinderen, eentje van 8 en eentje van bijna 13, een echte puber.
Op het eerste gezicht twee heel normale kinderen, ware het niet dat zijn allebei een chronische hersenstoornis hebben, de jongste heeft er een leerstoornis bij in het autischtische spectrum. Van de buitenkant zie je niks, maar in die hoofdjes heerst heel veel chaos, en die twee ontzettend knappe kinderen kunnen alleen maar goed functioneren als er thuis rust, structuur en regelmaat heerst. We hebben een dagindeling waarbij de kinderen weten waar ze aan toe zijn en dat is voor hen een veilig idee. Nu hebben ze met beide ouders een ontzettend sterke band, maar bij die structuur hoort ook dat 1 vast iemand de regels hanteert en ze daar ook bij begeleidt, zonder dat het lijden wordt. Ik heb de keuze gemaakt om die taak op me te nemen, zodat mijn partner kan werken. Sinds 14 februari zijn we een bedrijf gestart dat we nu aan het opbouwen zijn. Maar alles, werkelijk alles wordt hier in huis gepland om de kinderen heen, om hen de houvast en structuur te bieden die zij zo hard nodig hebben. Aangezien mijn hartstikke lieve en hulpvaardige partner zelf ook nogal wat adhd-trekjes vertoont (:D), begrijpt u wellicht beter mijn keuze. Ik kan u nog uren vertellen over mijn belevenissen als moeder en partner van adhd-ers, maar dat zou te lang worden. Wellicht een idee om er ooit es een boek over te schrijven, want het zou hilarische momenten kunnen opleveren. Met humor kom je een heel eind, weet u. Met relativeren ook, misschien dat sommige vrouwen
Geachte mevrouw Ren
Beste Louis, een sterke vrouw laat zich niets toeschuiven, zo zijn er stiekum meer vrouwen dan u misschien denkt. Bovendien word ik het als vrouw (in zijn algemeenheid uiteraard) een beetje zat om als sujet neergezet te worden waar van alles ondergeschoven wordt. Derhalve onderschrijf ik wat Veerle schreef; “Laten we vooral strijden tegen de onmenselijke maatschappijvisies zoals die van Heleen Mees en elkaar ondertussen niet zo hard te vallen.”
Ik denk dat zij meer sterkte nodig zullen hebben in hun leven als ik met de opvoeding van mijn kinderen.
Uiteraard ook van mij een immer vriendelijke groet.
Met zij die meer sterkte nodig zullen hebben in hun leven, bedoel ik uiteraard types als Heleen Mees en niemand anders. R.
Geachte mevrouw Ren
Haha beste Louis, ik zei het al eerder: u bent me d'r eentje. Een aardig drammertje.
Ach, daar hebben we Marjo ook weer eens. En dan ook nog met zo’n onzinnige opmerkingen. Niemand waarschuwt hier voor ontspoorde kinderen van werkende moeders hoor. Wat een bullshit! En dan nog zo’n opmerking: “veel vrouwen doen soms zo krampachtig over zorg en kinderen en zo. Ronduit een belediging voor degenen die veel aandacht aan zorg en opvoeding stoppen. En aan dit soort kinderen (van moeders die zo’n opmerkingen plaatsen), heeft bureau jeugdzorg nu haar handjes vol. Denk toch eens na en lees de context eerst vooraleer je reageert, zou ik zo zeggen.
Geachte mevrouw Ren
Geachte mevrouw Ren
Beste Louis, U denkt als een man, en dat is niet erg,u bent een man (naar ik mag aannemen naar uw naam kijkend), maar probeer als man niet de fout te maken om te denken als een vrouw, want is best ingewikkeld. Dus hoe mevr Frenk haar opmerking bedoelt, ik begrijp em ook heel goed, ik ben met uw permissie geen 'zotje'. Mijn eigen vader overigens, die 80 is, geeft me hierin volkomen gelijk, ter uw geruststelling. Hij was in zijn werkend leven scheikundige en bepaald geen zacht ei.
Ik zou niet willen beweren (en dat doe ik dus ook niet)dat bureau Jeugdzorg haar handen vol heeft aan moeders zoals Marjo Frenk, dat is uw misvatting, niet de mijne. Het zou u gesierd hebben als u mij gevraagd had ik wat ik bedoelde met mijn opmerking. Mensen die niet veel aandacht aan zorg en opvoeding besteden,en denken dat opvoeden vanzelf gaat, daar gaat mijn zorg naar uit. En dat zou dan ineens krampachtig zijn? Opvoeden gaat nl niet vanzelf. Ik ken Marjo Frenk niet persoonlijk, dus waag ik me niet aan de voorgaande conclusie die u uit mijn woorden trekt. Mevr. Frenk wenst echter zelf de conclusie te trekken uit mijn bijdrage en die van Veerle dat wij werkende moeders slechte moeders vinden. Dat is dus volstrekt overbodig. En dat vrouwen werken, valt hen overigens ook niet te verwijten, zeker in deze tijd niet.
Niet iedere werkende moeder is per definitie een slechte moeder. Ik ben ervan overtuigd dat ook Veerle het zo niet zo bedoeld heeft. Ook werkende moeders verdienen veel lof zeker als blijkt dat het bij hen in het gezin op rolletjes loopt en de kinderen in het weekend niet uit schuldgevoel omgekocht hoeven te worden met dure cadeau's, ter compensatie van 'qualitytime'.
En ja Louis, soms bent u een drammer, maar wel een leuke drammer bij tijd en wijle :).
U heeft het vast nog niet gemerkt, maar als de onderwerpen na aan mijn hart staan, kan ik ook best drammerig zijn, beste Louis, maar dat had u vast nog niet gemerkt, 🙂
Hoi Marjo en Ren
Precies Veerle. That's the point.
dynamische discussie hierboven.
Ik weet een ding zeker: vrouwen zullen ervoor moeten zorgen economisch onafhankelijk te zijn van hun partner.
Nog te veel gaan vrouwen ervan uit dat de partner voor hen zal zorgen en dat ze daar hun leven lang op knnen vertrouwen. Dat is een volkomen verouderd standpunt.Partners zullen hun co-ouderschap zo moeten regelen dat ze beiden hun maatschappelijke functies kunnen waarmaken. Economische verantwoordelijkheid, opvoedingsverantwoordelijkheid , sociale verantwoordelijkheid: het gaat hand in hand en man en vrouw zijn gelijk aansprekelijk hierin. Ieder die kinderen krijgt heeft een eigen – bij voorkeur vergelijkbaar – aandeel in de opvoeding. Ieder in de samenleving heeft een eigen verantwoordelijkheid in het autonoom economisch en maatschapelijk overleven.Niemand mag afhankelijk zijn van een ander. Uitgezonderd de kwetsbaren in de samenleving, de ouderen, armlastigen, invaliden die moeite hebben om zich staande te houden: die verdienen ons aller gezamenlijke zorg.
Tja Tine, daar heb je wel gelijk in. Financiele onafhankelijkheid is een belangrijk issue. Godzijdank heb ik dat ook goed op de rails. Ik zie in mijn omgeving dat het voor sommige vrouwen toch moeilijk is om dat voor elkaar te krijgen, terwijl zij notabene werken en geld binnenbrengen. Begrijpen doe ik het niet goed. Ik heb zelfs weleens te horen gekregen dat zij haar partner wel vertrouwen. Terwijl het m.i niets met vertrouwen te maken heeft. Correct me if i'm wrong.
Tine,
Denk je echt dat het met ambitie te maken heeft? Misschien ben ik wel een gek, misschien ben ik rijp voor Jan Wier (maar niet heus), maar ik denk niet dat het te maken heeft met het feit dat vrouwen zich verschuilen en te weinig lef vertonen. Ik denk wel dat het volgende aan de hand is.
Vrouwen hebben heel veel in hun mars, gestudeerd of niet gestudeerd. Maar ergens, als vrouwen opeens hogere functies krijgen, verandert er iets in hun denkwijze. Hoe hoger men op de maatschappelijke ladder komt, hoe verder men van de basiselementen van het leven af komt te staan. Men verdient meer geld, dat heeft als gevolg dat men minder moeite moet doen om gewenste dingen te bemachtigen. Bij vrouwen beginnen dan een aantal dingen met elkaar te botsen. Bij sommige vrouwen is het van voorbijgaande aard, zij zijn de harde tantes, en bij sommige vrouwen leidt tot…..hmm ja,….in ieder geval tot innerlijke tweestrijd. Die laatste groep vrouwen heeft mi. niet stilgestaan bij de gevolgen toen zij de maatschappelijke ladder beklommen en hebben niet een bewuste keuze vanuit zichzelf gemaakt.
Als vrouwen ervoor kiezen om niet die maatschappelijke ladder te bestijgen, ondanks dat zij daar wel de hersenen voor hebben, worden ze vaak als paria beschouwd, in mijn ogen volstrekt ontercht. Want als je met die vrouwen gaat praten die hier bewust voor kozen, zul je merken dat zij sterker zijn dat menigeen denkt. Ik geef eerlijk toe, thuis zitten en je wegcijferen voor je kinderen kan ook nadelen hebben, je geestelijke ontwikkeling gaat langzamer als dat je zelf zou willen. Maar soms is er nu eenmaal geen andere optie. Zeker niet in mijn geval als je kinderen hebt die extra begeleiding nodig hebben. Vooroordelen als zou ik een lui mens zijn en dat ik niet wil werken, komen regelmatig op mijn pad en dan nodig ik mensen uit om eens 1 week mijn gezin met drie adhd-ers draaiende te houden zoals het hoort en zonder excessen. Ik kan je vertellen dat het topsport is en dat je veel incasseringsvermogen, humor en relativeringsvermogen moet hebben. En ipv kampen te creeren van werkende moeders en niet-werkende moeders, zouden we beter naar elkaar moeten luisteren en in individuele gevallen zoals de mijne (en zo zijn er nog duizenden anderen) eens wat meer respect naar elkaars levenswijze moeten tonen. Is dat het eigenlijk niet waar het om draait?
@Renee
volgens mij heeft het met ambitie te maken.Jij bent er een die van zich laat horen, die haar eigen boontjes weet te doppen. Veel vrouwen verschuilen zich en tonen te weinig lef, doen te weinig moeite carriere te maken.Het is toch opmerkleijk dat in de publieke discussie maar een handvol vrouwen zichtbaar/hoorbaar is ? Ik kom ze tegen op verjaardagen: slimme vrouwen, die weten hoe de samenleving er op vooruit zou kunnen gaan, die weten wat er schort, die duizend en een oplossingen hebben voor waar we met z'n allen tegenaanlopen. Maar als ik ze vraag om mee te doen geven ze niet thuis. Nee niks voor mij,daar begin ik niet aan, aan het de daad bij het woord voegen. Volgens mij heeft dat echt met ambitie te maken. Veel meer vrouwen zouden mee moeten doen in bestuur, in organisaties, bezoldigd, onbezoldigd. Jarenlang heb ik onbezoldigd bestuurswerk gedaan in allerlei organisaties. Het was leerzaam en prachtig om te zien dat je je eigen en de gezamenlijke idealen kon realiseren, mensen kon motiveren, zaken voor mekaar krijgen. Jammer dat veel vrouwen denken dat ze daar toch wel niet geschikt voor zijn. Teveel vrouwen praten zich zelf een incompetentiegedrag aan. 'Waste of talent' naar mijn idee.
@Renee
met vol respect voor je geweldige reactie wil ik je graag uitnodigen om samen een capuccino te drinken op een door jou te bepalen moment en plek.
Veel gezelligheid toegewenst Tine: Onze Renee stond wel effe op de lijst van de Lijst Smolders! Met een beetje mazzel zit ze de volgende ronde in de raad! Met haar geweldige instellng!!
Niet getreurd….met het gendertooltje komt alles goed.
waauw…. de LST gaat op emancipatietour…..progressie!!
Komt tijd, komt raad. En Tine, ik neem je uitnodiging graag aan, zonder politieke bijbedoelingen, zonder politieke agenda. En wat betreft de LST, daar blijf ik overigens wel voor gaan, ook daar heb ik met mijn volle bewustzijn voor gekozen.
Sta me toe toch nog een knuppel in het hoenderhok te gooien: Niemand mag afhankelijk zijn van een ander, zegt Tine. Iedereen moet voor zichzelf kunnen zorgen. Dat klopt, maar niet helemaal. Want niemand is volkomen onafhankelijk van een ander. We zijn allemaal voor de vervulling van essenti
@veerle,
Leuke discussie! Ik onderschrijf toch niet je gehele betoog Veerle. Op de eerste plaats staat keuzevrijheid voorop wat mij betreft maar ik dicht de overheid een andere rol toe dan jij. Uitzonderlijke situaties daargelaten (de situatie van Ren
Veerle, ik begrijp je betoog heel goed en ik denk dat het zo ook zou moeten zijn. Echter, het is niet realistisch. Want als je kijkt naar de samenhang van onze huidige maatschappij, creeer je juist op deze manier weer meer kampen onder het 'vrouwvolk'. (Sorry voor dit woord maar het is aardig bedoeld). Je hebt nl. vrouwen die bewust moeder worden, je hebt vrouwen die bewust kinderloos blijven en je hebt vrouwen die ongewild kinderloos blijven. Ik kan me voorstellen dat juist deze laatste groep zich erg gegriefd zou voelen als zij ook zouden moeten bijdragen aan de inzet van moeders (van die schattige kinderen die zij eigenlijk ook willen) die hun baan opgeven om voor hun kinderen te zorgen. Ook met de groep vrouwen die bewust kinderloos zijn, moet je behoedzaam omgaan. Immers, je kan niet stellen dat iedere vrouw binnen deze groep uit egocentrisch oogpunt geen kinderen neemt.
Om vrouwen bij elkaar te brengen, is meer nodig dan alleen maar de oproep tot solidariteit.
Tussen ons vrouwen gezegd en gezwegen: jullie weten toch ook wel wat voor loeders we kunnen zijn? Kennis is macht, ook zelfkennis. 😀
Je kan niet eisen van een samenleving dat ze geeft en investeert, zonder er rendement voor terug te krijgen. Het rendement op langere termijn, nl. dat kinderen goed opgevoed zijn en voor onze generatie zorgt, is niet genoeg. Want ook al zorg ik vol overgave voor mijn kinderen, op een gegeven moment, als ze naar de middelbare school gaan, moet je ze loslaten en dat worden ze nog meer dan voorheen beinvloed door wat ze in de wereld gaan ontdekken, of door 'foute vriendjes', bv.
Je kan dan alleen maar hopen dat ze dat ze meekregen in de opvoeding in de goede context plaatsen. Je hebt dus nooit garanties en dan is het ijs te dun! De naiviteit om iemand op zijn blauwe ogen te geloven, ben ik al lang verloren, jullie toch ook, mag ik hopen.
Zelfontplooiing en ontwikkeling van je capaciteiten (en dus kansen) kan ook heel goed zonder betaald werk: Vrijwilligerswerk en zorg zouden door de samenleving veel beter gewaardeerd moeten worden, zowel financi
@Veerle,
Nogmaals keuzevrijheid op de eerste plaats. Maar Veerle, je legt alweer een subtiele
Het is laat. En het was gezellig. Valt het hier niet op dat de emancipatiediscussie een vrouwending is geworden, WEER? Misschien moeten wij, mannen niet perse met onze vrouwelijke kant in aanraking komen, maar moeten jullie eens proberen enige aandacht aan onze mannelijke opvoeding/progammering (red. een jaar of, sinds ons rechtoplopen of zo. 30.000 of daar in de buurt)te besteden. Meer wetenschappelijk onderlegde figuren stellen die vragen al. Ik moet een probleem hebben want ik ben opgevoed door een ouderwetste mannelijke vader en een ouderwets vrouwelijke moeder.
Ik is niet meer te redden, ik heb never achter de kinderwagen gelopen, heb nooit een luier verschoond maar heb wel twee heel volwassen zonen waar ik heeeeeeel (er zitten nie genoeg e's in mijn toetsenbord trots op ben.)
Trusten Renee, Tine en Marjo,
Theo.
Ik heb zeker die vrouwelijk kant, maar zoek em niet te hard zoals ook die die vervelende vrouwelijke kant beter verborgen kan blijven.
Veerle, Ik had het ook niet over fin. rendement. Maar juist over het rendement waar jij op doelt.
Echter, je hebt geen zekerheid van dat rendement, want wie gaat nu controleren of die moeders hun kinderen wel goed opvoeden en hen de juiste dingen leert? Ik kan ze bv ook leren om een goede oplichter te worden, maar dat zou dan weer geen rendement opleveren op langere termijn, zeker niet op criminaliteitsbestrijding. Een soort overheidsorgaan die mij gaat controleren of ik een goede moeder ben, ben ik ook geen voorstander van. Ik zie het nu bv in de gezinshulpverlening: of de hulp goed is, zit em vaak niet in het plan van aanpak om problemen in een gezin op te lossen, maar de hulp die een gezin krijgt, staat of valt met de persoon(hulpverlener) die het plan van aanpak uitvoert. Mensen moeten 'klikken'. Er moet chemie zijn tussen hulpvrager en hulpverlener, zeker in deze heikele kwestie. Ik kan je hier dingen over vertellen waar de rillingen je over de rug lopen.
Ik denk dat het veel belangrijker is dat vrouwen zich gaan realiseren dat ze veel krachtiger zijn als ze zich richten op hun zelf gekozen plaats in de maatschappij, staan voor hun keuze en de consequenties ervan dragen. En dan vooral niet veroordelend naar vrouwen die het anders doen maar er respect voor opbrengen. Je leven leiden gaat in fases, als je in een volgende fase komt (bv als de kinderen goter zijn en meer eigenverantwoordelijkheid kunnen dragen), kun je een volgende stap nemen, the sky is the limit! Als je die fases probeert te forceren, krijg je tweestrijd en dat is nu juist wat ik wil aangeven. Eigenlijk zou het niet zo slecht zijn om een soort ondernemingsplan te maken en daarop persoonlijke doelstellingen aanduiden, ….en hierbij vooral niet de grilligheid van het leven uit te sluiten zodat je flexibel bent om je hieraan aan te passen. Toen mijn kinderwens er was, had ik ook nooit gedacht aan het feit dat ik wellicht kinderen zou kunnen krijgen die extra begeleiding nodig hadden. Ik heb het aan mijn eigen instelling en veerkracht te danken mijn leven nu op rolletjes loopt.(Geef je dit maar even aan ter illustratie).
Heb echter altijd de hoop dat we er samen wel uitkomen.
En Marjo, ik verzoek je vriendelijk om de intentie van Veerle niet te verdraaien. Ik heb de indruk dat je de discussie niet begrijpt en op deze manier juist die kampen probeert te creeeren. Niet eerlijk, volstrekt overbodig.
Het lijkt mij dat je niet niet echt keuzevrij bent. Veel succes met die tweestrijd.
Marjo, ik wil even reageren op je laatste reactie, die er nu niet meer staat, waarschijnlijk om technische redenen (zeg ik het zo goed Tom ? :D)
Door iedere keer te suggereren dat Veerle of ik tegen werkende moeders zijn, creeer je tweestrijd en daarmmee maak je een discussie tot een strijd. Een discussie is alleen maar lucratief als je ook luistert naar elkaar en als je de intentie of boodschap van iemand niet begrijpt, krijg je alleen maar duidelijkheid als je die persoon vraagt wat hij/zij ermee bedoelt.
In jouw plaats zou ik eerder aan Veerle gevraagd hebben of zij in zijn algemeenheid denkt dat de kinderen van werkende moeders eerder met criminaliteit in aanraking komen, dan had je een duidelijk antwoord gekregen en dan had je daar op kunnen reageren. Ik denk dat een discussie dan pas zin krijgt en dat we dan een stap verder komen ipv. te gissen naar de achterliggende gedachten van anderen.
Nee, kinderen van werkende moeders ontsporen niet per definitie eerder dan die van thuismoeders, da's een absurde stelling. Kinderen moeten zich geborgen, geliefd en gesteund kunnen voelen, een goed hechtingsproces kunnen doormaken, met vaste vertrouwde verzorgers in een warme, stabiele omgeving. Overheid en samenleving moeten waar nodig die verzorgers helpen de voorwaarden te scheppen om kinderen dat allemaal te kunnen bieden. Zodat ze kunnen opgroeien als prettig functionerende volwassenen. Pas dan zullen vrouwen
Ter info iets van de Global Basic Income Foundation over dat basisinkomen: “(…) We leven nu in een samenleving met politieke vrijheid en democratie, maar met een economie die iedereen in een keurslijf dwingt. Het sociaal-economische denken gaat uit van de noodzaak tot maximale economische groei, van concurrentiedwang en van arbeidsplicht. Een basisinkomen geeft mensen op economisch vlak veel meer keuzevrijheid en opent nieuwe perspectieven voor de samenleving. Het is een eenvoudig idee, maar het zal als een katalysator op veel vlakken veranderingen in gang zetten, in de maatschappij en in het persoonlijke leven van mensen.(…)”.
@Ren
@Ren
Toevalligheden bestaan niet zegt men weleens. Ik lees ineens in een gerenomeerd blad iets over thuisblijfmoeders: Als zij loon zouden krijgen, beoordeeld naar de zwaarte van de werkzaamheden en het aantal uren dat zij beschikbaar moeten zijn voor hun baan, zouden zij ruim 70.000 euro per jaar verdienen. Mijn wenkbrauwen zijn nu wel gefronst en de rimpels zijn zichtbaar. Verdomme, kan ik een hoop botoxinjecties voor laten plaatsen :D. (Rustig dames, maar niet heus)