Scherp, fysiek, korte clausen, in de een taal van de jongeren zelf en dus 5 kwartier perfect vormingstoneel voor middelbare scholieren en ieder ander die te maken heeft met allochtone jeugd: "Daggoedays", Marokkanendrama van de Amsterdamse toneelgroep rZpkt, gezien afgelopen woensdag, de dag waarop ook breed het "Marokkanendrama" van Fleur Jurgens besproken werd.
De toneelvoorstelling "Daggoedays" was in Tilburg in een sterk ingekorte versie voor het eerst te zien het afgelopen najaar bij de opening van de ordeschool "Crossroads". Deze school heeft als doel ontspoorde jongeren nog één kans te geven een goede plek te geven in onze maatschappij. Op initiatief van AB is de voorstelling voor de helft van de prijs aangeboden aan alle middelbare scholen. Gezien de reacties van mijn leerlingen moeten álle jongeren de voorstelling zien, maar ook iedereen die te màken heeft met jongeren : opvoedkundigen, leraren, politieagenten, maatschappelijk werkers .
De twee hoofdrolspelers, Fouad Mourigh en Farhane El Hamchaoui, hebben in hun echte leven zelf een paar jaar jeugdgevangenis en Glen Millsschool achter de rug. Na de moord op Theo van Gogh besloten ze hun minieme acteerervaring (ze speelden in de film "Cool" van Van Gogh) in te zetten om een tegengeluid te laten horen: de woede van veel allochtone jongeren in onze multiculturele maatschappij ombuigen naar een positieve energie die bijdraagt aan integratie.
Dat is niet altijd makkelijk. De beeldvorming zet hun de voet dwars. Het is niet "jij" en "jij", maar "jullie" tegenover "wij". Als twee Marokkanen met een ondernemingsplan een bank binnen komen, kan het dan ook niet anders zijn dan dat zij deze willen overvallen, met alle pijnlijke maar ook humoristisch uitvergrote misverstanden die dat verder oproept. Generalisering, stereotypering en vooroordeel tegenover de noodzakelijke individuele benadering: een Marokkanendrama dat uitnodigt tot discussie en perspectief wil bieden, met Marokkanen aan het woord. Dat levert energie op.
En dan : "Marokkanendrama" van Fleur Jurgens: het zoveelste onderzoeksverslag óver de Marokkanen: thuis de "prinsjes" van moeder, op straat de helden , op school de "losers" in de maatschappij de "drop-outs". We moeten op zoek naar de achtergrond van ongewenst gedrag, maar vervolgens ook hier rap inzoomen op het individu: de verschillen zijn dan groot: de één verwerkt een vergelijkbare achtergrond beslist anders dan een ander. Je moet dan wel alert zijn, maar niet bang: creëer niet zelf een gròep die tegen jou zou zijn. Angst is al eeuwen een slechte raadgever. Voorkom daarmee stigmatisering waardoor je velen een reële kans op integratie en persoonlijke ontwikkeling juist ontneemt en slechts bijdraagt aan een selffullfilling prophecy. En zoek de beweging en ruimte niet alleen bij de ander uit die relatief andere cultuur, maar ook in je eigen wereldje: zoals binnen de politie nu gekeken wordt hoe het komt dat 20% van het allochtone personeel zo snel weer afhaakt en hoe de bedrijfscultuur daarop aangepast kan worden.
Als we volgende week praten met imam Salam en zijn zoon, praten we met imam Salam en zijn zoon: twee voorgangers uit de Marokkaanse islamgemeenschap, personen met een visie die niet de mijne is en niet de visie van zovele andere Marokkanen. We moeten heel duidelijk maken wat niet kan, niet moet, niet mag , hoe in onze democratie de regels luiden en waar je dus handelt strijdig met het menselijke recht op gelijkheid bijvoorbeeld, maar dus ook niet geloven in een Tilburgs Marokkanendrama, want daarvoor zijn er te veel positieve tegenkrachten, ook hier in Tilburg. Ik hoef maar in mijn eigen klassen rond te kijken. Maar ertoe bijdragen dat de groep volgelingen van deze imam zo klein mogelijk blijft, is wel onze taak. Goed dus dat de gemeente helpt bij het zoeken naar een alternatieve gebedsruimte nu de moskee aan de Stedekestraat om veiligheidsredenen gesloten moet blijven.