Het was iets met een broek die ze terug moest hebben. Dat was wat ik kon opmaken uit haar gekrijs, wat opklonk uit een zijstraatje van de Nieuwlandstraat.
Terwijl ik, half in een etalage kijkend, mij als een buiten zicht blijvende voyeur probeerde te posteren, werd ik bijgepraat over de verwikkelingen. Ik zag weinig meer dan een meisje dat stond te schreeuwen tegen iemand in een deuropening. En die persoon viel net buiten mijn vizier. Maar er was een vrouw die met haar twee dochters toevallig voorbij gefietst was, en stil was blijven staan.
,,Hij maakte een slaande beweging naar haar toen we voorbij kwamen”, vertelde ze.
,,Nu houdt hij zich in omdat we staan te kijken. Maar iemand die zolang rustig blijft als die jongen, kan ineens uithalen. Als hij dat doet, bel ik de politie. Toen wij hier nog niet stonden, beefde ze als een rietje. Maar nu wordt ze overmoedig.”
Enkele voorbijgangers keken onderwijl even, om weer snel door te lopen.
,,Ga nou weg, meisje”, sprak de vrouw. ,,Dit heeft geen zin.”
Maar het was te ver buiten het gehoor van het meisje, wier volume en onverstaanbaarheid steeds verder toenamen.
,,Waarom ga je dat haar niet zeggen?”, vroeg een van haar dochters.
,,Dat durf ik ook weer niet.”
Onderwijl zat ik te denken hoe je dit ook alweer aan moest pakken volgens Postbus 51. Omstanders verzamelen, dader aanspreken, 1-1-2 bellen. Zoiets. Maar de jongen deed eigenlijk niks, en de mensen liepen allemaal door.
De vrouw haakte af.
,,Als ik wegga, wordt ze misschien wel bang, en dan gaat ze weg”, zuchtte ze. ,,Maar ze begrijpt het niet.”
De drie dames fietsten weg, een ouder echtpaar hield even halt om daarna toch maar weer gauw door te lopen. Toen ik wat verder liep en het straatje in keek, kruiste mijn blik de volkomen onverschillige blik van de jongen, die het meisje maar liet uitrazen.
Mijn geweten schoonwassend met de door de getuigende vrouw aangereikte stelling, dat steun van omstanders het meisje alleen maar overmoedig maakte, kuierde ik verder. Ik had deze dag weer een goede wandaad verricht.