SPIJKERPOEPEN

Soms krijg je meerdere keren op een dag een bevestiging van wat je eigenlijk al wist. Deze week had ik zo’n dag.

Het begon in de Olivier van Noortstraat, waar vier in badkleding gehulde meisjes van een jaar of zes elkaar met watermitrailleurs bespoten. Ze richtten ook op twee meiden die voorbij gefietst kwamen. ,,As ge dè dörft, hè…”, sprak een van de fietsende leeftijdsgenootjes dreigend.

,,Dè dörf ik wel, jè!”, lachte een van de schutters. Om vervolgens een straaltje op ze te richten, dat net niet ver genoeg reikte. Maar ook weer ver genoeg om voor zichzelf de schijn van heldhaftigheid op te houden.

Hierna zagen ze twee andere kinderen binnen hun vizier opduiken. ,,Als we nou eens met z’n vieren…” smiespelden de schuttertjes  op samenzweerderige toon. En als ware sluipmoordenaars gingen ze achter hun nietsvermoedende aanstaande slachtoffers aan.

Ik bedacht me dat het net zo goed een voorval uit mijn jeugd kon zijn geweest. Met iets minder grote waterpistolen wellicht, maar verder was er weinig verschil tussen toen en nu.

Later op de dag stuitte ik tijdens een blokje om op een braderieachtig evenement op de speelplaats van SBO De Zonnesteen. Als oud-leerling van deze school –of, beter gezegd, van een voorloper ervan- kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.

Wat ik aantrof leek sterk op de Vlaamse kermis, die mijn oude school in de jaren zeventig weleens organiseerde. Kinderen verdrongen zich, net als wij destijds, rond de kraampjes, waar ze mee konden doen aan eenvoudige spelletjes als spijkerpoepen.

Tot mijn verrassing ontmoette ik een oud-klasgenoot. Zijn zoon zat hier op school, en gaandeweg vertelde hij over het veelvuldige internetgebruik van de jongen. Hij vond het maar moeilijk bij te sturen.

,,Hij zit zoveel binnen, wij waren toch altijd buiten vroeger”, verzuchtte de getergde huisvader, die ik nog als zorgeloze schooljongen had gekend.

Maar even later maakte ik kennis met de zoon, die vrolijk van het ene naar het andere kraampje rende, en fanatiek meedeed met alle spelletjes uit het pre-pc-tijdperk.

Tevreden constateerde ik, dat internet niets uit kan richten tegen alles wat diep in ieder kind verankerd zit.