Tilburgs dagboekje 3

Waarin Las Vegas in Tilburg, literaire afwerkplek op braderie, de nieuwe uitgave van de Brandon Pers en een brandende vraag over de procedure omtrent de nieuwe stadsdichter.

– Vanmorgen (maandag!) om tien uur liep ik langs de geopende deuren van het nieuwe casino bij het Pieter Vreedeplein: Jack’s Casino (wie is Jack?). Het zal wel niet open zijn, ik ontwaarde in de donkere muil klusjesmannen. Het tegendeel bleek. Na enkele stappen binnen, werd ik vriendelijk welkom geheten en kreeg zelfs een entreebewijs. Wat een ruimte, wat een vreemde atmosfeer. Obscuur licht, personeel spic en spec in kostuum, tientallen flikkerende, knorrende, piepende, fluitende automaten. Er waren al mensen die euro’s in gleuven stopten, op knoppen drukten, in gesprek waren met hun machinaal geluk. Of ongeluk. Nog verder stonden enorme, ronde tafels, voor poker, blackjack, het zag er uit als in de film, rechtstreeks uit Las Vegas. Een blond meisje viel me op, ze liep van het ene apparaat, stopte er een muntstuk in, naar het andere, zelfde handeling, schijnbaar doelloos. Wat verwachtte ze, de jackpot? (o, daar is jack). Ze zag er niet gelukkig uit.

– Een tijd terug werd de nieuwste uitgave van de Brandon Pers (daar ben ik sinds 1992 secretaris van) gepresenteerd in Ruimte-X, de bundel ‘Hoe leeg het was en hoe schoon’ van Albert Megens. Het zijn indringende gedichten over het textielverleden van Tilburg. Burgemeester Vreeman hield daarbij een indrukwekkend, persoonlijk getint praatje. Later gaf ik Tom America voor zijn verjaardag een exemplaar van de bundel. Een schot in de roos, bleek. Tom was er zeer van onder de indruk en wil nu zelfs samen met Albert diens gedichten gaan vertolken. En daar ben ik dan trots op. Er zijn nog exemplaren (à 10 euro), mail me (cvanraak@planet.nl) of loop bij boekhandel Livius binnen.  

– Op Koninginnedag bevond zich op de braderie van de Korvelseweg voor de tweede maal de literaire afwerkplek, een intieme strandstoel voor Peerke’s Tweedehands Meubelen. Alwaar men voor een halve euro een gedicht ingefluisterd kon krijgen. Vorig jaar samen met Zjef Naaijkens en Jasper Mikkers, maar die konden ditmaal niet. Dan maar alleen, ‘anything for a buck’. Ik haalde veertien euro op, inclusief fooi, reken maar uit. Maar ik kreeg wel hoog bezoek, de burgemeester kwam luisteren en nog iemand. Te zien op een filmpje van Martijn de Boer, geplaatst op Youtube, ongeveer halverwege verschijnen we: http://www.youtube.com/watch?v=rcgQeiCSneo

De brandende vraag luidt: kan iemand mij uitleggen waarom er twee procedures zijn in het kiezen van de komende stadsdichter? Namelijk een procedure waarbij men solliciteren moet (geldend voor alle kandidaat-stadsdichters op één na) en een waarbij men niet hoeft te solliciteren, maar slechts recent werk hoeft in te sturen (geldend voor Jasper Mikkers). De eerste procedure is opgesteld door de Stadsdichtercommissie, de tweede is in het leven geroepen door de gemeente die daarmee reageerde op de kritiek van Jasper Mikkers op de eerste procedure. Hiermee rijdt de gemeente de door haarzelf ingestelde, onafhankelijke (sic)  benoemingscommissie in de wielen. Of zie ik dit verkeerd?  Daar komt nog bij: de stadsdichter wordt aangesteld door de gemeente, de commissie draagt ‘slechts’ voor, de gemeente kan dus iemand anders kiezen dan de door de commissie voorgestelde kandidaat. Maar ja, waarom heeft de gemeente die commissie dan…etcetera.