Tilburg telt de overvallen. Menigeen was erdoor verrast, maar allerminst een oude vriend van mij. Zonder enig spoortje van twijfel verzekerde hij mij een paar maanden geleden: "we krijgen in Tilburg allemaal overvallen en berovingen, let maar op". Maar als je zo duidelijk ziet waar bepaalde ontwikkelingen toe zullen leiden, kun je die ontwikkelingen dan niet stoppen, de ellende niet gewoon voorkomen?
Het lijkt even logisch als het dichtdraaien van de kraan voor je gaat dweilen. Maar de praktijk is dat die kraan niet dicht wil. Dus dweilen. Met de kraan open. Gelukkig geen politicus die daaraan twijfelt. Partijen lijken zelfs tegen elkaar op te bieden met harde maatregelen: de ouders aan de schandpaal, heropvoeding door het CDA, in één cel met een VVD-er.
Maar waarom niet ook over die kraan nadenken? Tenslotte liggen daarover indringende brieven nu al meer dan vijftien jaar onbeantwoord op het gemeentehuis.
"De in Tilburg nu gepropageerde waarden en normen zullen onherroepelijk leiden tot toename van geweld", zo werd begin jaren ’90 al gewaarschuwd. "Gevaarlijke propaganda voor een houding van opkijken naar materie en neerkijken op leven", zo was expliciet de analyse van de campagne ‘Tilburg Moderne Industriestad’, nadrukkelijk ook omschreven als "gevaarlijke drank- en alcoholpromotie"! Vervolgens concludeerde ik uit de cijfers dat in geen enkele regio het geweld ineens zo was toegenomen als midden in het verspreidingsgebied van het Brabants Dagblad. Maar de krant schreef toen ijskoud dat het toegenomen geweld volgens Henk Kuiper een direct gevolg was van het kappen van de Lindeboom! Enige relatie met gevoerde campagnes mocht blijkbaar niet gelegd worden, laat staan uitgelegd. Maar zou het misschien kunnen dat die naast landelijke invloeden en factoren toch ook van belang zijn?
Wat de boefjes achter die overvallen eigenlijk willen schijnt in wezen niet veel meer te zijn dan zoiets simpels als waardering en ‘respect’. Dan moet je vooral geen overvallen plegen, zou je denken. Maar het probleem is dat ‘respect’ geen automatisch gevolg meer is van zomaar bestaan, of zomaar ergens in een hutje onder een lindeboom zitten. Nee, aan ‘respect’ worden steeds hogere consumptieve en materiële voorwaarden gesteld. Gewoon ‘Tilburger’ zijn is bepaald niet meer voldoende, laat staan het gezamenlijke bezit van een boom. Je diende jaren geleden al minstens ‘Moderne Industriestadconsument’ te zijn en vervolgens te drinken en te feesten als ‘kruik’, te shoppen als T-burger of anderszins mee te doen met alles waar tegenwoordig een T op staat. Concreet betekent dit dat mensen hartstikke gek worden, dat ze moeten leven, kopen en consumeren op een manier waar ze gewoon het geld niet meer voor hebben. En wat dan? Je hebt toch recht op respecT, dat is toch een soort geboorterecht, grondrecht van elk mens? Dus gaan respectzoekers de voor ‘respect’ tegenwoordig noodzakelijke spullen en centen gewoon roven. Dus werden sommige Tilburgers door het nieuws van de overvallen bepaald niet overvallen. Maar is er een andere oplossing? Natuurlijk! De methode Jan van Gameren zeg maar. Tilburg en de Tilburger gewoon weer in een veel eerder stadium al respecteren. De leus/houding ‘Tilburg TelT’ niet afhankelijk stellen van door de T gestelde eisen, maar weer baseren op bijvoorbeeld het gezamenlijk bezit van een eeuwenoud symbool van hoogste waarden en normen, en handhaving daarvan. TILburg telt en niet Tilburg TelT de overvallen.
Reacties
6 reacties op “Overvallen door de overvallen?”
Zou het in ieder geval niet eens tijd worden Henk, dat mensen weer wat meer verantwoording gaan nemen ipv (in sommige gevallen) als een kip zonder kop te leven ?
Ik zie het niet als discriminatie dat ik beoordeeld wordt naar wat ik op de bank heb staan of in welk merk truitje ik rondloop. Ik zie het eerder als lompigheid en onnadenkendheid van mensen. Ik vind dat je moet uitkijken om alles onder de noemer discriminatie te schuiven.
Er is ooit eens een serieus onderzoek gedaan naar uiterlijkheden en dat onderzoek laat zien dat 'mooie' mensen met 'mooie' kleding het meeste kans hebben op een glansrijke carriere.
Ik heb altijd gedacht dat je carriere maakt door inzicht en inzet. Stomme ik dus.
Maar schoonheid en materie is iets betrekkelijks, wat de een mooi vind, vind de ander foeilelijk. Die wetenschap bespaart me een heleboel ergernis en geld, want die botoxinjecties, borstvergrotingen, neuscorrecties en liposucties hoef ik dus niet te ondergaan. Gelukkig maar, want ik heb een lage pijngrens 😀
@Ren
Ok, een tweede poging dan maar. Ik heb zo'n hekel aan internet, maar vooruit.
@Henk, ik ben ontroerd door je stukje.
De denkwijze dat je er alleen toe doet opkijkt naar de materie is al langere tijd aan de gang dan je aangeeft.
De samenleving verandert in zo'n snel tempo, dat je het als normaal mens niet meer kan bijbenen. En dan heb ik het over de volwassene, laat staan dat een kind het kan bijbenen.
Ouders voeden hun kinderen op met het gegeven dat je respect moet hebben voor ieder ander. Maar dat respect krijg je vakk inderdaad alleen maar terug als je je status kan aantonen met een huis, een nieuwe auto of een jaarlijks minimaal 2 x terugkerende vakantie. Raar om te zien.
Toen mijn oudste, nu bijna 14-jarige zoon Bram 6 jaar oud was, wilde hij een keer afspreken met een vriendje uit de klas.
We gingen samen naar ons huis en zoals elke moeder dat doet, dronken en aten we eerst gezamelijk wat lekkers aan tafel.
Casper, het vriendje van Bram keek zijn ogen uit bij ons thuis. Niet omdat we zo'n luxueuze inrichting hadden, maar omdat ons huis zo klein was. Hij had immers boven een slaapkamer en een aparte speelkamer, die tot de nok gevuld was met speelgoed. Beneden werd ook een deel van de woonkamer middels schuifdeuren afgescheiden en was ook ingericht als aparte televisie/speelkamer voor Casper. Efin, de kids speelden gezellig boven in Bram's kamer en hadden het naar hun zin. Na een uurtje of zo moest Casper plassen en Bram wees hem de toiletruimte beneden in de bijkeuken, achter de keuken. Na zijn 'pitstop' kwam Casper verontwaardigd en met opgeheven hoofd naar me toe en zei letterlijk: " Dit is toch niet normaal, dat jullie maar 1 wc in huis hebben. Wij hebben drie wc's en de poetsvrouw komt iedere week die wc's poetsen!" Enigzins overdonderd door de uitspraak van dit 6-jarige kind antwoordde ik dat hier de poetsvrouw huis en wc iedere dag poetste. Waarop Casper, nog steeds verbaasd over het feit dat er maar 1 wc in huis was, weer naar boven liep om verder te spelen. Je begrijpt dat ik die poetsvrouw was, de bewust thuisblijvende moeder, om de (hopenlijk goede) basis te leggen voor mijn kinderen.
Toen ik dit verhaal lachend vertelde aan de moeder van Casper bij het ophalen, steeg het schaamrood naar haar kaken en reageerde niet. Feit is wel dat Casper sindsdien mijn zoon niet meer zag staan op het schoolplein en zijn moeder mij niet meer groette. Ik kan er mee omgaan, het zet je alleen wel aan het denken. Want er was nooit een onvertogen woord gevallen, ook niet tussen de kinderen.
De basis waarop normen en waarden steunen, veranderen, mensen worden beoordeeld op hetgeen ze hebben, niet op hun innerlijke waardes, simpelweg omdat mensen bang zijn die innerlijke waardes te tonen. De behoefte zichzelf te profileren en een statement te maken blijft, dus doet men het op andere manieren.
Mensen die ook de keerzijde van de medaille hebben meegemaakt, het simpele leven, kijken denk ik anders tegen die welvaart aan. Zij dealen ermee en doen vaak hun uiterste best om ermee om te gaan en zich er niet in mee te laten zuigen, toch houden zij ook op een bepaalde manier die snelgroeiende welvaart in stand.
Wat kijken wij vol trots naar onze kinderen, die in een recordtempo doorhebben hoe hun nieuwe mobiel ingesteld moet worden of hoe snel zij in de gaten hebben hoe de net nieuw aangeschafte televiesie handmatig met die ingewikkelde afstandsbediening ingesteld moet worden? Dit zijn maar voorbeelden, maar die trotsheid willen we vasthouden, dus wat doen ouders? Werken, werken, werken, meer geld om te besteden, en als we niet genoeg geld hebben, ff Dick Scheringa bellen om een pl-letje. its'a simple. Want de kinderen mogen niks te kort komen.
Ik heb veel respect voor ouders die allebei 40 u werken en waarbij de kinderen niets te kort komen, ook niet qua aandacht. Maar ik vraag me in alle oprechtheid twee dingen af: werken ze allebei nu zoveel omdat ze hun noodzakelijke dagelijkse kost moeten verdienen of werken ze om een luxe leven in stand te houden? Het tweede wat ik me afvraag is: is dit ook de keuze die hun kinderen zouden maken? Dat moet uiteraard ieder voor zich beoordelen, leven en laten leven.
Ik kan het in ieder geval niet op deze manier.
Zouden die drie boefjes die vorige week een videotheek overvielen in Hilvarenbeek, ook uit zo'n gezin komen? Ik weet het niet.
Maar,……zie mijn eerste deel.
Hoe is het te verklaren dat onze burgemeester altijd heel positief aangeeft dat criminaliteitscijfers na de nieuwe telling wel meevallen? Volgens zijn gegevens LIJKT het steeds minder te worden, maar dat is NIET waar!
Het is al jaren zo dat zelfs de aangifte niets aan het feit af doet, dus men doet op grote schaal al GEEN aangifte meer van de zgn. kleine crimi's. Niet alleen vanwege de tijd en de moeite…maar het dient alleen ter telling…en daarom LIJKT het minder! Als je verzekering van bv.de fiets afgelopen is krijg je toch geen cent meer terug, dus waarom zou je het aangeven?!
Hoe kan het nou dat hier niet mijn hele reactie staat?
oe.
Never the less, straf verdienen ze, en niet zo zuinig ook, maar ik denk dat het ook eens tijd wordt om een pas op de plaats te maken en als mens niet meer tien dingen tegelijk te willen!
Duidelijke doelstelling, structuur in de chaos aanbrengen en een beetje minder snel veranderingen te willen doorvoeren!
In ieder geval hoop ik dat deze boefjes naast hun straf die zij verdienen ook een volwassene treffen die hen met verstand en zonder afwijzing (omdat men het te druk heeft), tegemoet komt.
…