Op de campus

Had ik ooit opgetreden op de campus? In een van de gebouwen van de Tilburg University? Nee, concludeerde ik. En daarom gaf ik me op voor het ‘Poëzie event "Verlangen naar de verte en het nabije"’. Onderdeel van het Erasmus Festival dat in het teken stond van ‘Kosmopolitisme en nostalgie’. Een mondvol. Op maandagmiddag om 15.45 uur in het Zwijsen Building.

Het was guur weer. Het waaide behoorlijk. Ik besloot de bus te nemen, dat was lang geleden. Aan de overkant draaide bus nummer 4 met bestemming Reeshof/Universiteit de Spoorlaan op. Daar kon ik naar fluiten. Maar aangekomen bij de haltes bleek er nog een nummer vier te bestaan. Dat was boffen. En het betekende dat ik ruimschoots op tijd arriveerde bij de campus.

Het Zwijsen Building bleek het bij mij bekende Stiltecentrum te zijn. Het meest vreemde bouwsel aldaar, een kleine, stompe pyramide in een vrolijk kleurtje. Allesbehalve op het onderwijs gericht. Ter meditatie. Onthaasting. Kamermuziekconcertjes. En nu in het teken van de poëzie. Toen ik binnenkwam was de jury van vier aan het uitdokteren waar de winnaar aan moest voldoen en hoe de prijs uit te reiken. Er zouden alleen lovende woorden uitgesproken worden en ook de nummers 2 en 3 als bijna beste zouden worden genoemd. In de eigenlijke zaal ernaast werd gerepeteerd, een voordracht met electrische piano en accordeon. De organisator kwam binnen, heette mij en een in het zwartgeklede jongen met saxofoon welkom, en verdween weer.

In het gebouwtje was zelfs geen koffie te krijgen dus ik stiefelde naar het Esplanade gebouw, schuin ertegenover. Gezellig druk, het bier klokte reeds, dat stond me wel aan. Nog meer het briefje van vijf dat onder een barkruk lag. Ik bestelde er een Hertog Jan mee. Dat smaakte op deze donkere herfstnamiddag. Teruggekeerd bleek het Zwijsen Building al behoorlijk bevolkt. Tot mijn vreugde kwam een heel mooi meisje naast me zitten. Een veelbelovend teken.

Het ging gebeuren. Negen deelnemers voor de hoofdprijs (100 euro) en de publieksprijs (VVV-bon). Daartussendoor klanken van het genoemde drietal en citaten over poëzie voorgelezen door de presentator. Van alles wat dus, ook qua voordrachten. Zelf deed ik het helemaal niet slecht, als ik zo brutaal mag zijn. Maar mijn drie gedichten waren niet grappig en het verband met of kosmopolitisme of nostalgie verzon ik er ter plekke bij. De eerste voordracht bleek volgens de jury de beste, een dame die een voor mij onverstaanbaar en lang gedicht in het Zuid-Afrikaans voorlas en een korter gedicht dat dacht ik, ging over haar huis hier in Tilburg. Kosmopolitisch en nostalgisch, natuurlijk. Jammer, die meier had ik goed kunnen gebruiken. En de publieksprijs ging naar een jongen die afsloot met een grappig gedicht over een piloot die zelfmoord pleegde nadat hij de regenboog had doorkliefd.

Na afloop werd nog gewezen op de verkiezing van de derde campusdichter en op de zoektocht naar Tilburgs dichttalent 2009. Daar viel ik ook buiten. Ik kon naar huis. In de overvolle bus schoot me het briefje van vijf te binnen en het lekkere glas bier. Toch nog wat gewonnen.