WORSTELAARS

Ik viel, als passant, waarschijnlijk middenin het incident op de Korvelseweg. Twee gezette jongens van een jaar of tien waren in een worsteling verwikkeld. Ze hadden allebei min of meer hetzelfde postuur, en hetzelfde voorkomen. Alleen was de een lichtgetint en de andere blank.
De lichtgetinte jongen krijste met een hoge, schrille stem. Hij huilde, en er liep een lange speekseldraad uit zijn mond. Hij probeerde zijn blanke evenknie te lijf te gaan, maar deze hield hem in bedwang, en praatte kalmerend op hem in.
Hun fietsen lagen naast hen op de grond. Bij een fiets zat een plastic tasje in het stuur verstrikt. De oorzaak van het incident werd duidelijk.
Ik zag ineens ook twee creoolse jongetjes, die grinnikend toekeken. Ze waren een paar maatjes kleiner dan de twee worstelaars, dus ze hadden wijselijk de rol van toeschouwers op zich genomen.
Een voorbij fietsende vrouw stopte even, en bleef bezorgd toe kijken. Ze zocht, in schattend in hoeverre ze zich in dit incident kon mengen, oogcontact met de worstelende jongens die langzaamaan vermoeid raakten van al dat geworstel. Inmiddels kwam van de overkant een wat oudere, Marokkaanse jongen aangelopen. Hij wierp een norse blik op de twee grinnikende jongetjes, en een taxerende blik op het tafereel.
De worstelaars lieten elkaar los. De donkere jongen bleef huilen en krijsen, de blanke jongen bleef op hem in praten.
,,Gaat het, jongens?" vroeg de vrouw.
De blanke jongen knikte. De vrouw bleef zekerheidshalve er toch nog even bij staan.
De Marokkaanse jongen, hoog boven de twee worstelaars uitstekend, was onderwijl ter plekke gearriveerd, en vroeg wat er gaande was. Nog steeds half huilend deed het slachtoffer zijn relaas. De grote Marokkaanse jongen luisterde geduldig, sprak enkele rustgevende woorden, en legde een hand op zijn schouder. Het volume van het slachtoffer luwde.
De vrouw keek nog even toe, en fietste uiteindelijk verder. Beter dan die grootste jongen had zij het niet op kunnen lossen.
Ook ik ging maar weer eens verder, in de wetenschap dat alles in goede handen was. En met een rooskleurige kijk op de toekomst van de aankomende generatie.