Discriminatie in Tilburg: de mensen

Eigenlijk gebruik je de term ‘discriminatie’ natuurlijk niet voor bomen, maar voor mensen. Maar over  d í e  discriminatie durf ik het nauwelijks te hebben.
Die discriminatie was gewoon té erg en té gruwelijk in de dagen dat de Tilburgers rijp werden gemaakt zelfs voor een Shopping Mall.

Uit een volksraadpleging was gebleken dat Tilburgers liever zaten te keuvelen onder een lindeboom dan hun geld uitgaven aan overbodigheden in een Shopping Mall.
Duizenden Tilburgers hadden op hun brievenbus zelfs een sticker geplakt met de boodschap "geen reclame". Gemeente, bedrijfsleven en reclamewereld sloten toen een monsterverbond om de bevolking keihard aan te pakken. Nog zomaar van een boom genieten? Nee, "Moderne Industriestad"! De T het logo van winkeliers en horeca in de binnenstad? Nee, het nieuwe gemeentelogo! Iedereen moest kopen, kopen, kopen. Miljoenen werden speciaal geïnvesteerd om kinderen al compleet te doordrenken met het reclamegeloof dat je niet meetelde als je niet steeds meer consumeerde. En de door de reclame gepropageerde minachting naar wie minder consumeerde werd door kinderen genadeloos in praktijk gebracht. Op grond alleen al van het niet dragen van dure merkkleding werden kinderen op school gepest, getreiterd en buitengesloten. Kinderen die nog kinderlijk genoten van niet-commerciële zaken als natuur werden dusdanig aangepakt dat ook zij uiteindelijk de reclame gehoorzaamden.

Marokkanen of Antilianen hoefden geen enkele discriminatie te vrezen als ze maar in bezit waren van grote villa, luxe auto, duur maatpak en meeliepen in de T-parade.
De echte discriminatie was de discriminatie naar consumptiegedrag. O wee als je bijvoorbeeld openlijk en heel bewust niet toe wilde geven aan de druk om alsmaar duurder en luxer te wonen. In Tilburg was er zo iemand. "Bekeken moet worden of plaatsing in een inrichting mogelijk is", zo reageerde meteen het wettelijk gezag. Vervolgens werd het huis van die man gewoon in brand gestoken, van overheidswege telkens weer afgebroken. Zelfs bijbehorende vijver en natuureducatieve tuin vielen onder naar anderen zo nooit toegepaste bouwverordeningen. Met uitlatingen als "schizofrenie" en "nieuwe Zot Joke" demonstreerde jaren later de overheid nog dat zulke mensen toch echt niet als normaal konden worden beschouwd. Een gevleugelde uitdrukking werd zelfs: "Ik ben gekke Henkie niet".

En wat maakten later Tilburgers mee die meer op hadden met het naar natuur en leven verwijzende begrip ‘Til’ dan met de toen gepropageerde T van consumptie en commercie! Breek me de bek niet open. Ik zal me beperken tot mijn ervaringen rond die bomennota (‘Tilburg boomT’). Ja, wat gebeurde er toen met mijn gedegen commentaar op wat in die nota werd beweerd over de inventarisatie van monumentale bomen! In de stukken die de raadsleden uiteindelijk kregen werd van de bezwaarmakers alle tekst gekopieerd, behalve van mij. Mijn alarmsignalen over de bomeninventarisatie werden gewoon allemaal weggelaten.
Van iedereen ook werden briefaanhef en inleiding keurig gekopieerd, maar niet van mij. Waarom? En waarom viel ik even later als eerste af voor de Adviescommissie Stedelijk Groen, terwijl ik juist als eerste was voorgedragen, over de Tilburgse stadsnatuur een heel boek zelfs had geschreven? En waarom heb ik nog steeds nooit enige reden te horen gekregen?
De discriminatie mocht in die dagen niet eens genoemd worden. De discriminatie naar mensen die zich niet lieten kneden tot reclamegestuurd T-poppetje. De discriminatie zelfs jaren later nog naar mensen die in het verleden afweken van de reclamenormen, ooit minder consumptief gedrag vertoonden.