To write or not tot write

"Je kunt maar het beste niks meer zeggen en niks meer schrijven" zo werd mij uit onverwachte hoek geadviseerd. "Wat jij zegt leidt hier op het gemeentehuis alleen maar tot acties en campagnes voor precies het omgekeerde." Was dit een grap of werd mij hier een groot gemeentegeheim onthuld? Zit de gemeentelijke propaganda zo inderdaad in elkaar?

Je zou het inderdaad gaan geloven. "Minder reclame", zei ik ooit als ‘Groene Sinterklaas’ en daarna kregen we toen bedrijfsreclame zelfs via de gemeente zelf.
"Stadsnieuws lapt alle reclamecodes aan de laars, bedient zich van ongeoorloofde reclamepraktijken", zo onthulde ik. Vervolgens kregen we in Tilburg Magazine gemeentereclame voor Stadsnieuws. En het toen zo opvallende lettertype van Stadsnieuws werd het lettertype zelfs van de gemeentevoorlichting.
"De naam Tilburg komt van tilia/lindeboom", schreef ik. Prompt werden Tilburgs wortels verklaard als ‘Moderne Industriestad’ en werd als hoogtepunt van die campagne zelfs gekapt met de Lindeboom zelf.
"Leg de nadruk weer op het betekenisvolle ‘til’", schreef ik later in een boek. Prompt kregen we toen de campagne T.

Het lijkt te absurd om waar te zijn, maar alles evaluerend lijkt het wel of het absurde in Tilburg tot kunst en cultuur zelfs wordt verheven. Wat te denken van de reacties op mijn laatste stukje ‘Gruwelijke discriminatie in Tilburg’! Zo absurd dat we hier alles nog eens op een rijtje zetten

"Het middelpunt van de Oude Warande oorspronkelijk een lindeboom", zo zei ik na bestudering van oude kaarten, historische gegevens en nog een later landgoed van prins Willem van Hessen Kassel. Midden in de Warande kwam vervolgens een gemeentelijk informatiebord met de uit de duim gezogen bewering: het middelpunt van de Warande oorspronkelijk een "jachtpavilon".
Via Stichting Stadsbomen en hun folder ‘Oude Warande’ werd toch nog de bijzondere boomhistorie verteld. Maar prompt reageerde de gemeente met een eigen T-brochure ‘Oude Warande’, met daarin als enige interessante bosnatuur zaken als de glazen corridor tussen de universiteitsgebouwen en door ‘Moderne Industriestad’ geplaatste stenen zuilen in het centrum.
Om de bijzondere groene geschiedenis toch in ere te houden werd op 27 april 2008 een nieuw lindeboomhart geplant; en op de plek van de om zeep geholpen 150-jarige beuk een nieuwe beuk (zie foto: de ontdekking van de nieuwe beuk bij de herdenking van de Lindeboomkap van 27 april 1994). Maar meteen de volgende dag werd er door de gemeente opgetreden. Boompjes in een bos, nee, dat kon toch echt niet getolereerd worden. De boompjes werden onmiddellijk verwijderd.

Over dit absurdisme schrijf ik een stukje, zo redeneerde ik (zie ‘Gruwelijke discriminatie in Tilburg’). Maar daarna werd het nog gekker. Op de plek van het oude boomhart blinkt nu een opvallende sculptuur, opgebouwd uit allemaal keukengerei! De nadruk van een betekenisvolle boom verlegd naar potten en pannen! Voor een onbelemmerd zicht op materie in plaats van leven werden deze week zelfs de stenen zuilen verwijderd.

En hoe reageerde het aan de T-campagne gelieerde Brabants Dagblad op deze acties? Het roestvrij staal op de plek van het historische boomhart: voorpaginanieuws! Het zeulen met de stenen zuilen: voorpaginanieuws! En het planten en meteen verwijderen van de boompjes?

En hoe systematisch is eerder alles wat ik schreef verzwegen en gevolgd door actie, campagne en promotionele media-aandacht juist voor precies het tegenovergestelde! Heeft het zin dat Henk Kuiper hier überhaupt nog iets schrijft? To write or not to write, that ’s the question.