Lentekriebels in Januari

Pal voor mijn raam zitten twee houtduiven elkaar kopjes te geven, elkaars veren te strelen en weg te kruipen in elkaars donzen dekbedjes. Aandoenlijk om te zien. ‘Tortelduifjes’, zo noemen we niet voor niets verliefde mensenstelletjes, maar houtduiven zijn toch ook niet bepaald van hout. En dat allemaal in januari al!
Nog gekker is wat mezelf overkwam.

"Een zwarte specht al aan het roepen. Die hoor je normaal pas in maart", zo uitte ik woensdag in de Oude Warande al mijn verbazing over de gevolgen van het zachte januariweer. En behalve Europa’s grootste specht lieten ook goudhaantjes, winterkoninkjes en roodborstjes zich al horen. Vrijdag werd het nog gekker. In kasteel Groeneveld in Baarn mocht ik aanwezig zijn bij de uitreiking van de jaarlijkse prijs van Terre des Femmes voor het beste natuur- en milieuproject van vrouwen. Vorig jaar viel het Tilburgse digitale kunstproject van Wapke Feenstra in de prijzen (zie prijs voor Tilburgs kunstproject). De prijs betrof het natuurgedeelte van dit kunstproject: de webxylotheek. Het frappante nu van de locatie ‘kasteel Groeneveld’ was dat ze daar een echte, originele xylotheek uit de negentiende eeuw nog hebben, bestaande uit prachtige houten boeken (zie foto).
Elk boek behandelt een andere boomsoort en is helemaal samengesteld uit hout van die boom. Binnenin bevinden zich gedroogde vruchten, zaden, bladeren, bloemen en andere boomdetails. De ruggen van de boeken bestaan allemaal uit schors van de betreffende boomsoort.

"Het zou mooi zijn om hier in Baarn naast die oude xylotheek ook zo’n moderne webxylotheek te hebben", zo werd al geopperd. "En dan met bomen hier uit de omgeving". Met een op mij bijzondere indruk makende ‘Femme de Terre’ had ik zelfs het genoegen om in een bekende paleistuin alhier diverse bomen in levende lijve te mogen bewonderen. Baltsende haviken daarboven maakten duidelijk dat hier de lentekriebels helemáál in volle hevigheid al waren losgebarsten. Maar mijn charmante gezelschap was het echt om de bomen begonnen. En zoals zij die bomen beleefde zeg! Ze ging die bomen zelfs knuffelen, haar armen om die bomen heenslaan! Alsof dat zo hoorde hier. Alsof hier opgegroeide prinsessen dat zo ook deden.
Maar ik had daar op dat moment toch mijn bedenkingen bij. Om niet te zeggen: ik voelde me danig gepasseerd.

Dus zei ik: "Mooie boel, staat er een mooie man naast je, ga jij die boom staan knuffelen!
En je denkt toch niet dat ik ga boomknuffelen als er naast die boom zo’n mooie vrouw staat!" Ja, automatisch had ik mijn armen ineens om een boom met ogen, oren en lippen. En met ‘pootjes’ zelfs. Maar omdat al die andere bomen zojuist braaf stil bleven staan, kon deze boom nu toch moeilijk zomaar ineens wegrennen. Zo hielden we elkaar toch even lachend en teder in de armen. Een keurig getrouwde vrouw en een man met eveneens een vaste relatie. Niet zo handig om dan zomaar ineens last te krijgen van lentekriebels. En dan nota bene in januari al. Ik ga dit voorjaar het huis niet meer uit. Door die klimaatverandering krijg je de meest vreemde toestanden. Zelfs je hormonen raken in de war. En in die paleistuin mij niet meer gezien. Je gaat er nuchter naar toe en komt er verliefd vandaan.

Voor overzicht per onderwerp van eerdere en latere stukjes zie weblogoverzicht.