Het geheim van Tilburg (3)

Iedereen voelde dat hier iets heel bijzonders ging gebeuren, een groot geheim zou worden onthuld. Maar Carlijn nam nog even de tijd. Ze schoof op haar stoel heen en weer alsof dat noodzakelijk was om haar stem op gang te krijgen. "Ongelofelijk zoals ze de spanning weet op te bouwen", fluisterde het bibliotheekpersoneel. "En moet je die angstige blik in haar ogen zien! Een professionele verhalenvertelster!". Ook diverse bezoekers waren nog aangeschoven. "Wat een prachtige act met die agenten", zeiden ze tegen elkaar. "Wat een idee om zo extra aandacht af te dwingen." Iedereen zat op het puntje van zijn stoel toen Carlijn haar verhaal ging vertellen.
"T,T,T,T,T……", zo begon ze. Zo maakte ze het wel helemaal spannend! Maar vervolgens struikelde ze in vijfvoud nog eens over de twintigste letter van het alfabet. En ook bij haar volgende pogingen bleef ze telkens weer steken. Het leek wel of ze was  veranderd in een automatisch repeteergeweer met in plaats van kogels de letter T. 
"Ze wil natuurlijk ‘Tilburg’ zeggen", zo werd er gefluisterd. Maar Carlijn bracht geen andere klank voort dan een voortdurend herhaalde "T". De vrouw die hier een groot geheim wilde onthullen kon alleen nog maar ‘T’ zeggen.

Toch gaf Carlijn het nog niet op. Met een indringend soort gebarentaal zoals nooit eerder vertoond probeerde ze toch nog haar verhaal te vertellen. De krachten die uit haar mond en gezicht waren weggetrokken balden zich kennelijk in haar onderbuik samen tot extra heftige schokken en krampen. Ze zakte op de grond en zat daar even later opnieuw in haar eigen lichaamsvocht, maar nu van bloed en vruchtwater. Vlak boven de stenen vloer kwam een levend kinderkopje tevoorschijn. In daden en gebaren vertelde Carlijn zo toch een verhaal dat de hele bibliotheek in rep en roer bracht. En nog groter werd de opwinding toen het personeel zag hoe nu ook uit haar verdere lichaam elke beweging verdween.
"Leeft ze nog? Snel. Het is een meisje Mond op mond beademing!", zo klonk er in paniek van alles door elkaar. Doortastende mannen probeerden het leven van Carlijn te redden, terwijl kordate vrouwen zich al ontpopten als pleegmoeder voor het kind. Onwaarschijnlijk snel ook waren er twee grote ambulancebroeders. "Zo snel mogelijk in een couveuse", zo riepen ze, toen ze het kind zagen.
Dat leidde tot buitengewoon emotionele taferelen bij de vrouwen die zich al over het kindje hadden ontfermd. "Laat het kindje hier, laat het kindje hier", riepen die. "Het kan al staan. Een mirakel. Het is kerngezond. Ze lacht al. Ze probeert al te praten. Ze probeert iets te zeggen. Luister. Alles wat Carlijn wilde zeggen gaat dit kind ons zeggen!"
De twee grote verplegers lachten de vrouwen met een brede gorillagrijns recht in hun gezicht uit: "Uitgesloten. Het kindje is hier ten dode opgeschreven, het kan alleen in een couveuse overleven."
De mannen hadden allebei een groot litteken over hun rechterwang. En dat wekte de indruk alsof ze zelfs voor zwaarden en messen niet zouden terugdeinzen. Behalve het kindje werd ook de moeder snel afgevoerd. Ook die zou niemand in de bibliotheek nog ooit terugzien. "Dood, nog doder dan dood", verklaarden de verplegers met een grafstem. Maar iedereen zag hoe Carlijn juist hevig schrok, toen ze de door de littekens getekende gezichten boven zich zag. Ook reageerde ze nog toen een vrouw de tegenwoordigheid van geest had om nog te vragen: "Hoe moet het kindje heten?" Daarop hoorde iedereen Carlijn nog zacht maar duidelijk zeggen: "Til".

Voor overzicht per onderwerp van eerdere en latere stukjes zie weblogoverzicht.