Het Paasmirakel van Tilburg

Paastijd. Tijd dus om stil te staan bij het unieke Tilburgse Paasverhaal. Vanwege reclameafspraken omtrent promotie van heel andere zaken wordt het verhaal in de lokale media al jaren verzwegen. Maar deze rubriek is en heet "reclamevrij". En dus leest u hier zelfs over het bijzondere Paaslied waarmee in Tilburg in de nacht van 27 april 1994 het grote Paasmirakel werd aangekondigd.

Alom hoorde je de afgelopen dagen weer de Mattheüs. Maar dat is pas achteraf gecomponeerde muziek. Van een heel ander kaliber is wat er in 1994 op de Heuvel gezongen werd, de voortdurend herhaalde zang bij die allereerste, spontane aflevering van ‘Tilburg zingt’! Op oude filmbanden is het nog te beluisteren: "het leven dat gaat altijd door, de Lindeboom die staat daarvoor". In de Lindeboom zat die nacht een compleet koor! En de zangers waren er heilig van overtuigd: het kan morgen met deze boom onmogelijk afgelopen zijn. En dat geloof benadrukten ze nog eens extra door in de Levensboom een kruis te plaatsen, het christelijke Paassymbool van opstanding uit de dood. Het verhaal is bekend: de ter dood veroordeelde Levensboom overleefde de volgende ochtend zelfs de kettingzagen en leeft nu nog! Maar een nog groter mirakel is de melodie waarop die voorvoelde overlevingskracht werd bezongen.

Het is die melodie ook waarop aan het slot van het boekje ‘Gek van de Linde’ als het ware de Linde zelf zijn diepste geheim onthult. Op die melodie wordt dan onder andere gezongen: "De Lindegeest gaat altijd door en wijst opnieuw het lindespoor". Aangespoord door nog veel meer versregels op steeds diezelfde melodie komt de schrijver via dat lindespoor uiteindelijk uit bij de abdij van Tongerlo, alwaar hij dan op die melodie wordt verwelkomd met de woorden: "Gezegend die het licht hier groet, de Boom des Levens straks ontmoet". De auteur ziet dan hoe tweeëndertig aan de Lindeboom verwante eeuwenoude lindes de oprijlaan vormen naar de abdij. Tegelijk beseft hij dat de Linde eeuwenlang ook omringd was door tweeëndertig stutten. De Linde is en was altijd de heilige Drieëndertigste, zo begrijpt hij ineens. De Linde verwees eeuwenlang naar het heilige getal in het Christelijke geloof, het getal van het eeuwige leven en de opstanding uit de dood. In het jaar 33 namelijk, zo geloven de Christenen, vond het grote Paasmirakel plaats: Christus stond op uit de dood. Dát is de diepste betekenis van de boom die op 27 april 1994 na zijn ‘kruisiging’ daadwerkelijk opstond uit de dood, uit de ‘dode’ stam weer tevoorschijn kwam!

Maar nog miraculeuzer is de melodie waarop dat Paasmirakel in die nacht al werd aangekondigd. Pas later realiseerde ik me de herkomst: Passacaglia en fuga in C minor BWV 582 van Johann Sebastian Bach. En luisterend naar dit muzikale bouwwerk raak ik later steeds meer onder de indruk. Die grondmelodie moet destijds recht uit het hart van de Lindeboom zijn gekomen, zo gaat het zelfs door me heen. Ja, hoe vaak laat Bach dat Lindethema klinken? Ik telde, telde nog eens en kon mijn oren niet geloven. Het in de Levensboom gezongen grondthema van dat muzikale meesterwerk klinkt drieëndertig keer!!! Dit kan niet waar zijn, dacht ik nog. Maar zoekend naar nadere informatie las ik het ook op Internet en zelfs in een begeleidende tekst van Martien van Woerkum toen het stuk hier in de Heikese kerk klonk. Het blijkt zelfs gecomponeerd in het jaar waarin Bach zelf ook 33 werd.

In orkestbewerkingen van Respighi en Stokowski liet ik de muziek tijdens een lezing op de Universiteit horen bij beelden van de Lindeboom. Zodoende zag en hóórde het publiek hoe de boom gekapt werd. Men zag en hóórde hoe de boom omhoog werd getakeld. Men zag en hóórde hoe de boom het laatste woord had, de kettingzagen overleefde, zegevierend uit de oude stam zelfs tevoorschijn kwam. Wat een verpletterende overwinning nog steeds. Als je ziet wat er zelfs nu nog voor campagne kennelijk nodig is om de aandacht af te leiden, het schitterende Til-verhaal in de T-doofpot te houden! En het kan best zijn hoor dat ze dat nog een aantal jaren vol houden. Maar de fantastische werkelijkheid knalt vroeg of laat toch de doofpot uit. En wat zullen velen al die tijd nog buitengewoon genieten van muziek waar anderen hun oren voor moeten sluiten.