Er moeten talloze mensen zijn die bijzondere herinneringen hebben aan Frans Tooten. Zo baatte Frans begin jaren tachtig Café Tooten uit, een café dat een begrip was voor velen. Hieronder volgt een tekst die is gemaild door Xasper, uit Enschede. Voor Xasper, van 1980 tot 1985 student, was Café Tooten zijn huiskamer. Hij schrijft er in warme bewoordingen over.
Dag Jasper,
Een jonge neef van me verhuist naar Tilburg. Ach, dacht ik, hoe zou het met Tilburg zijn? Blind googlede ik Café Tooten. Toeval? Lotsbestemming? Jij mag het zeggen. Ik kwam dus op jouw pagina uit.
Er is namelijk weinig in mijn leven dat ik van a tot z heb meegemaakt, dan wel afgemaakt. Eigenlijk is er op dat terrein maar een wapenfeit te melden: Café Tooten. Op dag 1 dat Frans zijn kroeg aan de Korte Heuvel opende zeeg ik neer op een kruk aan het schap, om die pas te verlaten toen Frans de handel van de hand had gedaan. Jij schrijft dat het drie jaar heeft geduurd, Frans’ kasteleinsbestaan. In mijn herinnering is het langer. Gelukkig maar.
Café Tooten vormde het middelpunt van mijn Tilburgse jaren. Toen ik in 1980 arriveerde was er al wel wat. Je had Voskens, maar daar zat teveel volk dat je bier deed verschralen. Een stukje verder zat een eilandenpaar dat een bruine kroeg dreef. Het was er best gezellig. Extase had je. Draaide daar die dikke Willem niet, die aan de Nieuwlandstraat woonde? Er was een kekke nachtdiscotheek en met de blues zat het ook wel goed. Maar een ultieme hangplek, die was er niet.
Het werd pas leuk toen Frans zijn kroeg opende. En inderdaad. Hij zei meteen al: dit doe ik maar een paar jaar. Later begreep ik waarom, althans deed Frans mij geloven dat het een vooropgezet plan was om de belasting te slim af te zijn. Hij dreef een goeddraaiende kroeg, zonder een cent af te dragen aan wie dan ook. Tegen de tijd dat de deurwaarders in de benen kwamen, was Frans gevlogen. Daarom ook, zo vertelde hij, was hij niet getrouwd geweest met José. Zo konden de ambtenaren haar niets maken. En Frans had niets meer. Dat moge duidelijk zijn. Of het waar is, weet ik niet, maar ik heb er altijd graag in geloofd. De Tilburger die de belastingen te slim af was. Hoe bestaat het?, zouden ze vandaag de dag zeggen.
Uren, nee weken, zoniet maanden hebben we aan de bar. De filmzaal was een welkome afleiding. Al was het alleen maar om op maandag in de catalogus de film van de volgende week uit te zoeken. Het was onze eigen bioscoop. Met minder dan 48 stoelen. Want dat wilde Van Agt toen toch? Wilde je Romy Schneider, dan kreeg je haar. Absoluut hoogtepunt was natuurlijk de Russische versie van Oorlog & Vrede die Frans in de kerstnacht draaide. Onderbroken door een maaltijd. Met wodka. Met weemoed denk ik ook aan zijn nieuwjaarspartijen. Frans gooide de kroeg in de nieuwjaarsnacht op slot. Alleen zijn familie vrienden en/of stamgasten waren welkom. Hij pakte groots uit. Alsof hij je een heel jaar slempen aan de bar terug wilde betalen. Het leek wel op dankbaarheid. Zoiets.
Ik heb letterlijk met volle teugen genoten van Café Tooten. Het was niet goed voor mijn studie, maar dat is achteraf gezien niet erg geweest. Waarbij ik stiekem aanteken dat ik bij Tooten meer heb geleerd dan op school. Wat, dat ben ik weer vergeten. De drank, hè.
Tooten was onze Tilburgse huiskamer, waar soms vreemd volk binnenwaaide.
Toen Frans was gestopt, was het voor mij een bekeken zaak. De studie naar de kloten en Tilburg werd uitgaanscentrum. Ik verhuisde naar Enschede, een oostelijke textielkloon van Tilburg, waar ze nog jaren achterliepen. Daar begon het feest opnieuw. Maar dat is een ander verhaal.
Frans belde nog wel eens. Hij wist dat ik verder was gegaan in de journalistiek. Broodschrijvers, dat waren we. En zoals daarvoor het bier ons bond, was het nu het woord. Als het kon, hielp ik hem, maar het had niet veel om het lijf. Hij deed pr en ik schreef stukjes voor de krant. Ginds lag Tilburg, hier Enschede. De afstand was te groot geworden.
Een inwoner van Tilburg van 1980 tot 1985
Wie herinneringen aan Frans Tooten heeft, kan ze mailen naar jaspermikkers@home.nl.