THEMA

,,Hoe ist meej de revue jonge?" riep in de Juliana van Stolbergstraat de man met de grote hond tegen mij.
Vooraleer ik kon antwoorden riep hij: ,,Hèdde al un…hoe noemde zoiets?"
,,Een thema" hielp ik.
,,Jè, un thema, jè. Hèdde dè al of meude dè nog nie zegge?"
Terwijl ik aanstalten maakte voor een repliek, denderde hij voort: ,,Ik heb ôk un thema. Ik lôop net langs d’n Heuvelpoort, fietse d’r un paor van die opgeschote jong rèècht op me aaf. Mar ik blèèf gewôon staon, hè. Dus ze flikkere bekaant van de fiets aaf… Mar toen stonde d’r op un gegeeve moment al un stuk of aacht van die jong om mèn heen. Mar diejen hond van mèn begint te blaffe, en ze naaje d’r gelèèk ammól öt. Jè, ik zèè alleeneg en hullie zèèn meej aacht man. Mág hij dan un bietje blaffe of nie?"
Hij loste dit soort conflicten liever zo op dan met de politie erbij.
,,Jè, hullie meuge alles doen en gij meut niks trugdoen, hè. As gij ze meej eene vinger aonrókt, doen ze gelèèk óngifte. En as gij in Nederland óngifte doet, dan zèède gij de winnaar! Onthaaw dè!"
Toen hij zelf nog in de horeca werkzaam was, had hij dit ondeugdelijke rechtssysteem aan den lijve ondervonden dankzij een zatte klant: ,,Die begon in eene keer over mun schoene heen te zèèke! Dus ik gééf um er eene, hij ha zunne neus gebroke, zun bovekaak verbrijzeld…Dus hij óngifte doen. Toen hèk tweeduuzend gulde boete gekreege en twee jaor vûrwaardelijk! Want dè hak nie meuge doen van de rechter. Mar hij mocht dus wel over mun schoene heene zèèke! Mar jè, hij heej wel un half jaor aon ut vloeibaar voedsel gemoete, dus ik ha nog wel un bietje waor vûr mun geld!"
Zijn horecatijd was hem echter wel dierbaar. Zijn ogen begonnen te glimmen bij zijn herinneringen aan die lezing van een oud-minister, waarvoor hij de catering verzorgde.
,,En toen aon ut end van d’n avond is iederéén zôo zat geworre…Toen zèèk zelf ôk nog dè podium opgeklomme, en toen hek zelf ôk nog unne lezing staon haawe… Mar jè, dè is naa ammól vort nie mir, hè, ge mókt niks mir mee."
Van de huidige horeca beviel alleen de Korte Heuvel hem nog een beetje.
,,Daor kome nog we van die aawere studente, van un jaor of vèèfentwinteg…Dè zèèn nog un bietje meense, hè. Mar ik waar pas nog bij Café Weemoed binnegelope…Ik zeg: gift hier iets en ik waar gelèèk wir weg ôk. Ze zate daor ammól net te kèèke…Mar ik heb daor vruuger wel lekkere wèève geschept, jonge, bij Weemoed. Dan zeej ik: gao mar vaast naor bèùte, ik koom er zôo aon. Jè, ge lèèft mar eene keer, hè, jonge. Jè, kzèè wel getraawd,mar ze hebbe ut bij mèn thèùs goed verders, dus…"