Wanneer ik dit schrijf is het grote factuurdag.
Ik free lance wat af. En dat moet ik wel. Wie als free lancer een beetje van de pen wil leven moet gewoon van vele markten thuis zijn en zich een slag in de rondte werken. En niet al te kieskeurig zijn. Anders kun je je boterham met tevredenheid en je theezakjes voor driemalig hergebruik niet betalen. Verder kun je je geen al te lange sabbaticals veroorloven en al helemaal geen burn outs. Hoogstens af en toe wat metaalmoeheidsverschijnselen. Die je vrolijk verbijt. Want je moet niet zeiken als je eindelijk hebt bereikt wat je wilde.
Alleen dat facturen uitschrijven. De bankafschriften brengen vreugde, maar wat je moet doen om die bankafschriften te krijgen is strontvervelend. Je zou alles liever willen doen dan facturen uitschrijven, die prozaïsche belemmering van je poëtische plannen.
Maar je hebt geen keuze. Ook als het eigenlijk tegen je natuur in is. Want menige schrijver is van nature geen facturenmaker. Als ik de onderstaande site lees wordt dat alleen maar bevestigd. Mijn facturen hebben altijd maar half voldaan aan de eisen die volgens deze site aan het fenomeen factuur gesteld worden. Onbegrijpelijk dat ik al die jaren mijn geld gewoon heb gekregen. "Ach ja, die artiesten" zullen mijn cliënten al die tijd wel gedacht hebben.
Maar er is niks artiesteriekerigs en niks bohémiennerigs aan het schrijversbestaan. Ook wij zogenaamde vrijbuiters moeten gewoon facturen schrijven om de boel draaiende te houden. Uiteindelijk is mijn leven net zo banaal als het uwe, alle romantische baliekluiversbeelden die mijn gewandel door de Tilburgse binnenstad bij u oproept ten spijt.