Nat

Flora deed haar ogen open en het eerste wat ze dacht was ‘shit.’ Wéér. Terwijl het de laatste dagen zo goed was gegaan.
Ze deed haar nachtpon uit, frommelde hem driftig op en smeet hem in de wasmand.
Snel trok ze haar kleren aan en daarna liet ze zich langzaam van de trap zakken en slofte naar de keuken.
‘Jammer dus,’ zei ze tegen haar moeder, die theewater stond op te schenken.
‘Wat?’ vroeg die, en Flora beet haar toe: ‘Wat dacht je?’‘Hè, Flo,’ zei haar moeder. Ze zette de fluitketel met een klap terug op het fornuis. Haar gezicht stond strak als gespannen tentdoek en Flo zei snibbig: ‘Ik doe het heus niet expres.’
‘Dat weet ik wel,’ zei haar moeder met een zucht. ‘Het is ook niet zo erg. Maar het ging net zo goed. Had je wel je zeiltje er in liggen?’
Flo knikte.
‘Nou, dat is dan toch weer iets.’
Flo liet zich op een keukenstoel vallen en schopte tegen de tafelpoot. Haar moeder zei niks, keek alleen. Flo schopte nog een keer en pakte toen een boterham en smeerde er een dikke laag pindakaas op.
‘Hoe komt dat nou?’ vroeg ze. Er liepen ineens tranen over haar wangen. ‘Ik wil dat het óvergaat. Ik ben tíén, ik ben geen baby.’
Haar moeder hurkte ineens naast haar en sloeg haar armen om Flo heen.
‘Hé, Floortje,’ zei ze zachtjes. ‘Toe nou. Het gaat echt wel weer over. Zó erg is het nou ook weer niet. Je bent heus niet de enige, hoor.’
‘Welles,’ snikte Flo.
‘Nietes,’ zei haar moeder. ‘Echt niet.’ Met haar hand veegde ze Flo’s natte wangen droog, maar haar hoofd liep over van de tranen; ze bleven maar rollen.
‘Ik ken anders niemand die het ook heeft,’ snikte Flo.
‘Nee, allicht niet. Jij vertelt het toch ook aan niemand?’
‘Ha, ha,’ zei Flo. Ze veegde met de rug van haar hand over haar wangen, maar het haalde niks uit. Ze leek wel een regenton. Het water bleef maar stromen, alsof ze een groot meer was. De Grote Oceaan!
Haar moeder zette een mok thee met melk voor haar neer.
‘Ik hoe-hoef geen thee.’
‘Jij drinkt gewoon thee.’ Nu klonk haar moeder ineens boos.
‘Dat komt er toch weer allemaal uit.’
‘Dat moet ook. Alleen niet zomaar. Je moet er zelf de baas over worden.’
Ze trok een stoel naast Flo en ging zitten met haar armen om Flo heen. Die zuchtte diep en voelde alweer nieuwe tranen rollen.
‘Het lijk wel of ik van water gemaakt ben,’ zei ze.
‘Lijkt wel?’ zei haar moeder. ‘Dat ben je ook. Iedereen is van water gemaakt.’
‘Echt niet,’ zei Flo, boos dat haar moeder hier geintjes over maakte. Maar haar moeder zei: ‘Echt wel! Mensen bestaan voor 60% uit water. Dus eigenlijk is het een wonder dat niet iederéén ’s nachts zomaar leegloopt.’
Flo lachtte een waterig lachje.
‘Weet je wat we doen? We beginnen met ’s avonds na het eten niks meer drinken, alleen nog plassen. En dan zul je zien dat het gewoon overgaat. En misschien zijn er wel oefeningen die je kunt doen, om te leren op tijd wakker te worden.’
Flo voelde ineens de hoop opborrelen.
Maar hoe kom ik daar achter?’ vroeg ze.
‘Wat dacht je?’ zei haar moeder met een lachje en Flo sprong op. ‘Internet!’
Ze nam de trap met drie treden tegelijk en wachtte ongeduldig tot de pc was opgestart.
Vast en zeker zou er iets te vinden zijn op het net, iets waar ze wat aan had.