En? Al helemaal euforisch wat het Nederlands elftal betreft? Als het niet van het spel is, dan toch zeker van het resultaat. Oranje is na twee wedstrijden in de Poule des Doods – wat een achterlijke naam trouwens, iemand suggesties voor een betere? – al zeker van een plek in de achtste finales. Ik denk dat niet veel mensen dat hadden verwacht.
Later zou Omroep Brabant Teletekst melden dat veel mensen het begin van Nederland-Ivoorkust niet hadden gehaald vanwege de lange files op de snelwegen. Ik heb deze vrijdagmiddag meer geluk: om kwart over drie stap ik in Tilburg in de auto en even na vijven arriveer ik in Den Haag. Daar kijk ik met twee Limburgers en één Achterhoekse naar de wedstrijd. Alleen het noorden van het land is dus niet vertegenwoordigd. Het verhaal van de wedstrijd is bekend. Oranje begint aardig en komt op voorsprong, maar wordt een groot deel van de wedstrijd onder druk gezet. Ik meen dat het Mart Smeets was die van de week zei dat Leo Beenhakker tijdens de wedstrijd van Engeland tegen Trinidad en Tobago jaren ouder is geworden. Deze vrijdagavond constateer ook ik een versneld verouderingsproces. Bij mezelf welteverstaan, hoewel de Ivorianen weinig uitgespeelde kansen creëren. Nee, ’t is geen wedstrijd die je ontspannen met een lekker jointje kunt aanschouwen. Misschien in september weer als we tegen Luxemburg moeten spelen.
Na het laatste fluitsignaal volgt de ontlading en luisteren we opgelucht naar de interviews met bondscoach Marco van Basten en verschillende internationals. Ik kijk naar Robin van Persie. Het lieve, onschuldige gezicht van Van Persie. En ik denk: dat kan toch geen verkrachter zijn? Of is het de alcohol die bij mij zijn werk doet?
Dat de wedstrijd tegen Argentinië er niet meer werkelijk toe doet, geeft een lekker gevoel. Even geen wedstrijd waarin je jaren ouder wordt. Wel gaan Nederlanders natuurlijk weer met z’n allen kijken. Het ultieme Oranje-gevoel. In ieder geval nog twee wedstrijden.