De straat zag zwart van het oranje. Bij sommige huizen hing de vlag zelfs uit, compleet met oranje wimpel.
Het wereldkampioenschap voetbal was begonnen, dat wist Evie natuurlijk wel. En het Nederlands elftal had zijn eerste wedstrijd gewonnen. Ze had haar vader nog niet vaak zó blij gezien.
‘Zijn ze nou kampioen?’ had Evie gevraagd, maar nee, zo ver was het nog niet, al leek het wel zo. Wat een gekkigheid!
‘Wacht even,’ riep Evie, maar Lilly en Flo stonden al aan de stoeprand. Ze leken wel twee zuurstokjes, in hun zomerse roze en limoengroene t-shirtjes en felgele en blauwe kuitbroeken in die zonnige oranje straat. Ze keken naar links en naar rechts en toen weer naar links en renden toen hand in hand de straat over.
Links rechts links gekeken, dan pas oversteken. Evie kende die regel ook. Tuurlijk.
‘Schiet nou op, Evie,’ riep Lilly nog wel over haar schouder, maar Evie kon niet opschieten, want eerst moest er nog een auto voorbijrijden. Een blauwe. Dat moest, anders mocht ze niet oversteken.
‘Van wie moet dat dan allemaal?’ had Flo wel eens gevraagd, want die blauwe auto-regel was niet de enige regel waar Evie zich aan moest houden. Om de drie tegels moest ze over een tegel heenspringen. Elke lantaarnpaal moest ze even aanraken. En er waren nog meer regels, allemaal van ijzer. En als ze zich niet aan die regels hield…
‘Wat gebeurt er dan?’ had Flo ongeduldig gevraagd toen ze weer eens moesten wachten tot er iets voorbijgekomen was, of tot Evie haar veters opnieuw gestrikt had (dat was een regel die alle andere regels kon opheffen, in een noodgeval).
Maar wat er dan zou gebeuren, dat wist Evie niet, alleen dat het ongeluk zou brengen.
‘Maar wát voor ongeluk dan?’ Flo wist niet van ophouden. ‘Een auto-ongeluk?’
‘Dat kan van álles zijn!’
‘Maar wát dan, bijvoorbeeld?’ riep Flo schel. Evie haalde haar schouders op. Niemand snapte haar. Evie wist zelfs niet zeker of ze het zelf wel begreep. Waarom moesten die dingen? Nou, ze moesten gewoon.
Flo en Lilly stonden al aan de overkant en Evie zag hoe Lilly iets in Flo’s oor fluisterde. Flo lachte keihard en Evie wist best dat het over haar ging, over haar regels, en over dat ze gek was. Maar regels waren nou eenmaal regels, of het nou haar eigen regels waren of links-rechts-links gekeken. En aan regels moest je je houden. Want als Flo en Lilly zich niet aan links-rechts-links zouden houden zou dat zeker weten een keertje verkeerd aflopen. En precies hetzelfde gold voor Evie’s regels.
En alsof Flo en Lilly niks hadden. Lilly’s ouders waren gescheiden. En Flo kon nooit logeren. Evie wist niet precies waarom want dat had Flo nooit verteld. Iets met een zeiltje wat dan mee moest, dat was het enige dat Evie ooit had opgevangen. En als Flo doorging met Evie uit te lachen dan ging Evie toch eens uitzoeken waarom dat nou precies was, waarom Flo nooit ergens wilde blijven slapen.
Nee, iedereen had wel wat raars. Voetbalgekte, regels, dingen thuis. En geheimzinnigheid over een zeiltje.
Er reed een blauwe auto voorbij. Blij holde Evie de straat over, achter Flo en Lilly aan. Zo blij dat ze vergat links-rechts-links te kijken. Maar gelukkig liep het deze keer goed af…