Moorman

“Ik denk Driek!”, roep ik vanaf de fiets op het Stadhuisplein naar collega Rob Oostelbos van Brabants Dagblad. “Ik denk Hennie van Deijck. Die is inmiddels gerijpt achter de schermen”, zegt Oostelbos nadat ik mijn rijwiel op slot heb gezet. Oplettende lezertjes raden het al: het is donderdagochtend 30 maart en we zijn op weg naar de persconferentie waarop de PvdA haar derde wethouderskandidaat presenteert.

We nemen plaats in een kamer op de tweede verdieping van het stadhuis. Meteen wordt duidelijk dat Oostelbos en ik het beiden mis hebben: het gaat namelijk om Marieke Moorman. PvdA-lijsttrekker Jan Hamming houdt een praatje en de pers mag wat vragen afvuren op de nieuwe kandidaat. “Je bent net weer moeder geworden. Is dat wel te combineren met een functie als wethouder?”, vraagt Oostelbos. Het lijkt erop dat Moorman de vraag had verwacht; ze antwoordt meteen: “Het valt me op dat zo’n vraag alleen aan vrouwen wordt gesteld, nooit aan mannen.” Ik schiet direct plaatsvervangend in de verdediging: “Mmm, nóu… dat weet ik niet.” Maar voor een groot deel moet je Moorman natuurlijk wel gelijk geven: als een vader van een jong gezin zich kandidaat stelt als wethouder, hoor je niemand aan hem vragen of dat wel samengaat met het vaderschap. Toch snap ik de vraag van Oostelbos wel: Moorman zal als carrièrevrouw best moeite hebben om de zorg voor haar kinderen goed voor elkaar te krijgen en daarvoor heeft ze de steun van haar partner nodig. Steun die niet elke (werkende) man in Nederland wil of kan bieden. Daarom getuigt het van moed dat Moorman zich de komende vier jaar zestig tot tachtig uur per week voor de stad gaat inzetten, terwijl ze thuis twee kleine kinderen heeft zitten.

De journalisten krijgen nog een persberichtje in handen gedrukt. Mij vallen zinnen op als: ‘Marieke was tot op heden senior programmaleider…’ en ‘In 1997-1998 maakte Marieke deel uit van het PvdA-campagneteam…’ Waarom toch altijd de voornaam gebruikt in het geval van vrouwen? Je ziet dat heel vaak in persberichten. Als het om pakweg Hugo Backx zou gaan, schrijf je toch ook niet ‘Hugo’, maar gewoon ‘Backx’? Ik realiseer me terdege dat ik me nu op detailniveau begeef, maar het zijn juist zulke kleine dingen waaruit blijkt dat we op het gebied van emancipatie nog een lange weg hebben te gaan.