Rik drukte met zijn wijsvinger op de bel en na een hele tijd wachten werden ze binnengelaten door een bleke blonde jongen die verder niets zei of vroeg en wegslofte naar een afbladderende deur toen ze hadden gezegd dat ze voor Jos kwamen.
‘Hij ligt zeker nog in bed,’ zei Rik.
‘In bed?’ zei zijn moeder met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Als hij weet wat goed voor hem is heeft hij de koffie klaar. Met iets lekkers erbij.’
Er hing een zure lucht in de bedompte gang en die lucht werd niet frisser naarmate ze hoger het huis in klommen, via afgesleten trappen met gammele leuningen, langs muren met vage vlekken en gescheurde posters in donkere kleuren met druipende zwarte en bloedrode teksten.
Op de eerste verdieping kraakte een deur en een meisje met lang rossig haar en een gezicht vol sproeten kwam naar buiten, glimlachte naar Rik en zijn moeder en sprintte toen in haar bijna-blootje over de gang en dook de badkamer in. Uit de kamer die ze verlaten had wolkte een zware, scherpe en tegelijkertijd zoete geur de overloop op.
Terwijl ze naar de volgende verdieping klommen bleef Rik kijken of ze weer tevoorschijn kwam, maar dat was niet zo en even later hadden ze de donkerbruine zolder bereikt waar Jos een kamer had weten te bemachtigen ‘in een heel tof huis.’
Tof of niet, het stonk hierboven nog erger dan beneden. Voor de deur naar de kamer van Jos lagen kranten en kleren en er hingen wat stijf opgedroogde, rafelige handdoeken over de bladderige balustrade.
Zijn moeder zette grote ogen op en betastte een handdoek. ‘Dat zijn de handdoeken die ik voor hem gekocht had,’ zei ze ongelovig. ‘Die waren nieuw!’
Jos lag dus nog in bed.
‘Ik zei het toch,’ zei Rik.
Jos krabde op zijn hoofd en gaapte met een hoop lawaai. Een halve blote bil stak boven zijn pyamabroek uit.
‘Eigenlijk had ik moeten opruimen,’ zei hij.
‘Eigenlijk wel,’ zei zijn moeder met een afgemeten blik op zijn halfblote kont en een nog afgemetener blik op de ravage in de kamer.
Rik keek snel naar zijn schoenen en gniffelde, tot hij zag waar hij in stond. Rap stapte hij opzij en keek nog eens. Was dat kots?
‘Feestje gisteren,’ zei Jos vaag.
‘Als je denkt dat wij hier koffie blijven drinken dan ben je niet goed bij je hoofd,’ zei zijn moeder. ‘Kom op, Rik.’
‘Over een uurtje heb ik het wel opgeruimd hier,’ riep Jos tegen hun ruggen. ‘En dan is de koffie klaar.’
Zijn moeder schoot in een zure lach. ‘Ik raak hier niks aan.’
Ze beende naar de deur en moest een paar keer trekken om hem open te krijgen. ‘We zitten tot een uur of 12 bij De Koperen Ketel. Zie maar of je ook komt.’
‘Bossche bol?’ vroeg zijn moeder toen ze eenmaal in het gezellige drukke grand café zaten.
‘Lekker,’ zei Rik.
Even zaten ze zwijgend, Riks moeder met haar neus in de menukaart. Ze vroeg: ‘Ga jij dat nou ook zo aanpakken als je straks op kamers woont?’
‘Iew,’ zei Rik verontwaardigd. Maar daarna moest hij even slikken. Op kamers? Hij alleen? Daar had hij nog niet echt over nagedacht. Moest dat?
Hij keek naar zijn moeder.
‘Iew?’ herhaalde die.
‘Smerig,’ verduidelijkte hij. En hij meende het ook. Wat een viespeuken. Áls hij al ooit uit huis ging, dan in ieder geval niet naar zo’n zwijnenstal.
Maar nu hij er even over nadacht… Vrijheid en zelfstandigheid. Een feestje. Zomaar. Jos kon doen en laten wat hij wilde zonder dat iemand er iets van zei.
En dan was er nog dat roodharige meisje dat half in haar nakie over de gang had gelopen. Wie zou dat zijn?
‘Wat wil je drinken?’ vroeg zijn moeder. ‘Cola?’
‘Doe maar Fristi,’ antwoordde Rik.