Wrappers

Ach, mocht ik nog eens een Banjo proeven. Of een Caddy. Of een zakje Treets. Of een pakje Bonitos. Maar helaas, zolang er nog geen marketingmens op het idee komt om oude wijn in oude zakken te verkopen, rest ons slechts de herinnering. Zelfs de afbeelding van een wikkel op het wereldwijde web lijkt nog te veel gevraagd, de vele candybarwrappers-collecties ten spijt.“Wij zijn getogen in de tijd
Dat Twix nog Raider heette
Dat Robbedoes werd aangeprezen
Als Een Mieters Blad
Dat Oil of Olaz Oil of Ulay werd
En toen weer Olaz
En toen de Snickers-reep nog in ’n rooie wikkel zat”

Zo dichtte ik, ver vooruitlopend op de 30+-retrorage, in 1999 in mijn dichtbundel ‘Van voor de dubbelvla’.
Vooral die rooie Snickerswikkel zorgde bij voordracht van dit gedicht altijd voor kreten van herkenning.
Want het was me een aardverschuiving destijds, toen begin jaren tachtig het rode Snickerspapiertje van de ene op de andere dag vervangen was door een bruin. Want in die tijd viel zoiets nog op; zoveel werd er nog niet gerestyled.

Voor mij is de herinnering aan de Snickersreep met de rode wikkel onlosmakelijk verbonden met dat wazige reclamespotje, waarbij een meisje in het struikgewas ‘Sniiiiickers…Sniiiiickers…’ staat te roepen. Tja, het was behelpen in de jaren dat de Vuistvol Pinda’s nog aan het brein van een copywriter moest ontspruiten.

Ooit dacht ik dat de roodbewikkelde Snickersreep nog wel eens op de markt zou terugkeren als Snickers Classic. En dan in de oude afmetingen, dus niet met tig procent extra en ander gekingsize.
Maar nee. De rode wikkel wordt momenteel in Amerika wel hergebruikt voor de Snickers Peanut Butter-variant, maar dat telt niet. Snickers Peanut Butter is als een witte Bros-reep of een Mars met amandelen.

Nee, het wordt nooit meer zoals het was met dat snoepgoed. Wat ons resten zijn de plaatjes van de wikkels. Oftewel de wrappers. Er zijn heel wat verzamelaars van oude wikkels. En die hebben ook nog hun eigen sites. Sommige sites zijn van hoge marketinghistorische waarde. Zoals die van de Canadese Benoit Clairoux, die tal van wikkels uit 1984 èn 2004 naast elkaar heeft gelegd. En inderdaad zijn er dan opmerkelijke reclametechnische verschillen te bemerken tussen een Smartiesverpakking uit 1984 en eentje uit 2004.
Maar de wikkels die je zoekt zul je niet vinden op deze sites. Het rood van Snickers en het paars met geel van Banjo ontbreken. En alle 3 musketeersverpakkingen ontberen de drie musketiers die je je nog vaag herinnert van het bijbehorende reclamespotje. Of zaten die alleen in het spotje zelf?

De verzamelaars zijn te laat geboren of begonnen om deze gegevens aan de vergetelheid te ontrukken. Op zoek naar het authentieke Snickers-met-rode-wikkel-gevoel waan ik mij een roepende in de woestijn. Of, beter gezegd, een roepend meisje in het struikgewas.