Toen we bij het lokaal aankwamen was de zoemer nog altijd niet gegaan. Flint, onze geschiedenisleraar, was er ook nog niet. Dat betekende dat we nog niet naar binnen mochten, maar Alina trok zich nooit erg veel van regels aan. Alina was ‘cool’.
Ze duwde de deur open, liep naar binnen en liet zich op de vensterbank neervallen. Francien ging naast haar zitten en ik leunde met mijn rug tegen de lessenaar en keek over hun hoofden naar buiten.De lucht was blauw. Op het sportveld joegen twee teams met hockeysticks achter een bal aan. Ik kon de harde POK die de sticks tegen de bal maakten hier binnen horen. Het waren 4 VWO-ers; ik herkende mijn broer Caspar. Hij zat in kleermakerszit aan de zijlijn en staarde voor zich uit.
Van Beuningen floot de wedstrijd. Hij rende mee over het veld en riep iets naar Caspar; ik zag hem opkijken en kalmpjes overeind komen.
Van Beuningen maakte driftige gebaren naar Caspar en struikelde bijna over zijn eigen voeten. Cas ging bedaard door de knieën, strikte zijn veters en raapte zijn stick op. Zelfs van hier af kon ik zien dat het geen treiterende traagheid was. Caspar is nu eenmaal de rust en de kalmte zelve. Cas is ook cool. En niet voor het eerst wenste ik dat ik dat ook was.
Alina hapte naar adem en keek met grote ogen naar iets achter me. Ik draaide me om.
In de deuropening stond een meisje in een witte tuinbroek, zo wit dat hij bijna licht gaf en pijn deed aan mijn ogen. Eronder droeg ze een geblokt shirt in felrood, neongeel, knalblauw en gifgroen. Ze leek wel een stuk ontploft vuurwerk.
‘Bel alsjeblieft de modepolitie,’ fluisterde Alina. Francien lachte hoog en hard en ik keek naar het meisje, hoe ze daarop reageerde, maar ze wachtte rustig af tot Francien was uitgelachen, glimlachte toen en vroeg: ‘Zitten jullie in 1a?’
‘Ja,’ zei ik, want Alina en Francien zwegen en keken alleen, van de zoom van haar tuinbroek en dat lawaaierige shirt omhoog en weer terug.
Het meisje kwam naar ons toegelopen en stak haar hand uit. Ik keek snel achter me, naar Alina, maar die bewoog niet, dus ik schudde de uitgestoken hand.
‘Ik heet Lissa,’ zei ik, ‘en dit zijn Alina en Francien.’
‘Ik ben Nova,’ zei het meisje. ‘Ik ben nieuw.’ Ze giechelde en ik glimlachte, want ik snapte haar woordgrapje.
Ik maakte een woordgrapje terug: ‘Meer supernova,’ en Nova lachte hardop.
Alina en Francien begrepen hem niet. Het zijn ook geen lichten. Ze keken ongelovig naar Nova’s outfit.
Die lachte en streek trots met haar handen langs haar kleren. ‘Dit zie je hier zeker niet vaak?’ vroeg ze.
‘Nee,’ antwoordde Alina met een uitgestreken gezicht. ‘Welk merk is dat? “Explosie”?’
Er ontsnapte een geproest aan Francien, maar Nova keek gevleid.
‘Bedankt,’ zei ze. ‘Dit is het nieuwste van het nieuwste. Wel peperduur hoor, maar ja, als je ‘hot’ wilt zijn dan moet je er wat voor over hebben.’
Alina’s mond viel open. ‘Hot? Dát?’ Ze lachte kort. ‘Hot, dat is…’ Ze ratelde een eindeloze lijst merknamen af. Als ze dat nou eens met haar huiswerk kon, dacht ik oneerbiedig.
Nova glimlachte medelijdend.
‘Ik vergeet steeds dat dit maar een provinciestadje is,’ zei ze. ‘Hier komen alle heftige dingen pas als het in Amsterdam al lang weer voorbij is.’
‘Voorbij,’ zei Alina smalend. ‘De winkels liggen er vol mee!’
‘Dan denk ik dat ik hier niet vaak zal winkelen,’ zei Nova.
Het bleef even stil.
‘Wat is dat dan voor merk?’ vroeg Francien. Alina keek vuil naar haar, maar toen Nova dichterbij kwam en haar het merkje op de zak van haar tuinbroek liet zien keek ze toch nieuwsgierig mee.
Individu stond er.
‘Of dit.’ Nova trok haar shirt uit haar broek en liet het merkje zien wat daar aan zat. Exterieur. Op een labeltje aan haar schoen stond Unicum.
Ik lachte stiekem. Dat waren geen echte merken, ze had ze er zelf ingenaaid. Ze wilde iets duidelijk maken. Maar Alina had het niet door. Alina kon niet verder kijken dan het merkje. Ze wist vast niet eens wat die woorden betekenden.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat jullie hier nog nooit van gehoord hebben?’ Nova klonk verbaasd.
‘De meesten hier niet,’ zei Alina koeltjes, ‘maar ik natuurlijk wel.’
Nu moest ik op mijn lip bijten om niet hardop te gaan lachen. Die Alina. En die Nova! Wat een lef. En dat op haar eerste schooldag in een nieuwe klas!
Als Alina er eenmaal achter was dat Nova haar voor de gek gehouden had dan kon Nova het wel schudden. Aan de andere kant: Nova leek me niet iemand die daar erg mee kon zitten. Ik keek naar haar en knipperde met mijn ogen. Die broek was echt oogverblindend wit.
Flint kwam binnen en iedereen schoof op zijn stoel.
Nova werd voorgesteld en omdat de plaats naast mij vrij was kwam ze naast mij te zitten.
Ze knipoogde naar me. ‘Morgen doe ik iets normaals aan, hoor,’ zei ze.
‘Als dat zou kunnen,’ zei ik. ‘Anders moet ik straks nog aan de bril,’ en toen moesten we alletwee zo hard lachen dat we er bijna uitgestuurd werden en eventjes, heel eventjes, voelde ik hoe het was om supercool te zijn.