Sterven als Kevin Spacey

Ik wil dood! Zo. Dat lucht op. Het kan maar beter gezegd zijn. Dan weet ook U hoe laat het is. Twee voor twaalf. Dus. Redding is nog mogelijk. Maar niet waarschijnlijk. Mijn besluit staat vast. Ik wil dood. Naar de Eeuwige Jachtvelden. Into the void. Verlossing. Ik kan natuurlijk in details treden. Over mijn besluit. Mijn drijfveren. Mijn pijn. Maar dat doe ik niet. Niet om U te pesten. Maar om U te beschermen. Ik neem mijn verantwoordelijkheden. Ken de impact van mijn retoriek. Laat ik het daarom abstract houden. Het karakter van de dood eren. Het Menselijk Tekort. Dát is de oorzaak. Uitroepteken.

Zo, mijn wens is uitgesproken. Een pak van mijn hart. Mijn Hart. Rest de uitvoering. Fase twee. Keuze genoeg. Verhangen is in. Trendy onder kunstenaars. Ian Curtis revisited. Bovendien de meest betrouwbare methode. Resultaat verzekerd. Pikzwarte romantiek ook. Een bos. Een boom. Een touw. Regen. Een toevallige voorbijganger. Onopvallend gekleed. Niet verkeerd. Voor de liefhebbers. Maar niet helemaal mijn ding. Van een gebouw duiken. Of een ravijn. Een andere optie. Armen gestrekt. Kin omhoog. Holle rug. Haren wapperend in de wind. Ben volgende week in Schotland. The Highlands. Een paar ridges beklimmen. En Munroes. Kansen volop. Dus. Nee…Ik wil sterven door een kogel. Brandend staal. Kruitdampen. Schijnt bovendien relatief prettig te zijn. Een licht branderig gevoel. Niet onaangenaam. Daarna een soort trance. Hallucineren. Heerlijk hallucineren. En afgelopen uit. Klaar.

Een pistool is overal te krijgen. Zeker in Tilburg. Voor zo’n duizend euro. Een koopje. Moet dus lukken. De facto. De jure ligt het iets anders. Zoals zo vaak. Het probleem. Laat ik ook dat met U bespreken. Ik vertrouw U. Gewaardeerde Lezer. Trouwe Fan. Vriend In Moeilijke Tijden. Mijn probleem. Mijn grote probleem. Zelfmoord is geen optie! Geliefde. Nabestaanden. Vrienden. Leerlingen. Kind. Fret. Verdriet. Pijn. Schuldgevoel. Vooral schuldgevoel. Dus. Iemand anders moet het doen. En dan ook nog binnen een heroïsche context. Een uitermate heroïsche context. Zodat mijn dood Een Functie krijgt. Ik verlost. De nabestaanden trots. Eerst verdrietig. Uiteraard. Maar al snel trots. Te snel. Wellicht. Waarschijnlijk. Waarom niet. Maar zo gaat het. Trots. Als een pauw. Met prachtige veren. Mijn zoon dit. Mijn vriend dat. Blablabla. U begrijpt. Lastig.

De afgelopen maanden heb ik veel contact gehad met zelfmoordclubs. Via internet. Ter oriëntatie. Vooral met communities in Zweden en Noorwegen. In Nederland staat het concept nog in de kinderschoenen. Goede gesprekken gevoerd. Boeiende gesprekken gevoerd. Een prima alternatief voor geïsoleerde mensen. Kluizenaars. Verstotenen. Politici. Niet voor mensen zoals ik. Midden in het leven. Populair. Geliefd. Aanbeden. Mentor hier. Mentor daar. Heb het contract dus niet getekend. Wel goed gelezen. Heel goed gelezen. Zat prima in elkaar. Spannend ook. Maar dus niks voor mensen zoals ik. Helaas. De heroïsche context ontbreekt. Helaas. En dan houdt het op. Helaas. Overdrachtelijk gesproken. Helaas. Helaas. Helaas.

De juiste context. Dáár gaat het dus om. Dat heeft U inmiddels begrepen. Hoop ik. Voor U. Want anders bent U dom. Vreselijk dom. Stopt U dan maar met verder lezen. Nee. Stopt u dan maar met verder lezen. Geen kapitalen meer. Geen U voor u. Sterker nog. Ik wil u ook niet langer als lezer. Zoekt u maar een andere geestelijke leidsman. Misschien is Ko de Laat iets voor u. Ook op deze site te vinden. Dus. Ga maar weg. Vort. Ksssttt!

Zo. Het kaf is van het koren gescheiden. Dat verdient U ook. Een kwalitatief hoogstaande context. Dat hoort bij U. Dat moet ík bewaken. Zoals een goede columnist betaamt. De boel zuiver houden. Over context gesproken. Mijn dood. Ik held. Ik Grote Held. En rust. Eeuwige rust. Eindelijk. Moet denken aan Kevin Spacey. Stierf drie keer op een aantrekkelijke manier. Als held. In The life of David Gale. Onschuldige idealist. Death Row. Letal injection. Glimlach op zijn lippen. Held. In American Beauty. Kogel. Door zijn hoofd. Opnieuw glimlach op zijn lippen. Held. Alweer. En mijn favoriet. LA Confidential. Ook een kogel. Door zijn hart dit keer. Weer glimlach op zijn lippen. Duidelijk bewust van de heroïsche context. Held. Postuum gedecoreerd. Aanbeden. Dus. Weg verdriet. Weg schuldgevoel. Zó wil ik het hebben. En niet anders. Het is maar dat U het weet. Mocht U zich geroepen voelen…

Lastig. Maar niet onmogelijk. Hoop ik. Doe mijn best. Mijn uiterste best. Mijn stinkende best. Populair gezegd. Uitermate populair gezegd. Op het vulgaire af. Vooruit. Ik doe gewoon mijn best. Moet een oplossing te bedenken zijn. Móet. Zodat ik straks geëerd wordt. Mijn dood Een Mijlpaal. Mijn levensverhaal verfilmd. En bewierookt. Bekroond. Mijn rust een feit.

Laat ik eindigen met een gedicht. Ter inspiratie. En omdat het sterk is. Hoogstaand werk is. Prachtig is. Krachtig is. Een gedicht van mijn alter ego. De dichter A.H.J. Dautzenberg. Geliefd in kleine kring. Zeer geliefd. Genegeerd ook. In grote kring. Schandelijk genegeerd. Maar dat verandert. Na mijn dood. Na zijn dood. Na de decoraties…Nee. Toch maar geen gedicht. De juiste context ontbreekt. Eens te meer.