Celwa toilet tisjoe

Hoe ruimhartig zijn sommige verzamelaars met hun collectie. Zoals zij die de hele santekraam op internet zetten…Op het wereldwijde web laten mensen de meest onwaarschijnlijke dingen van zichzelf zien. Letterlijk en figuurlijk.
Van veel van die dingen denk je bij het al dan niet abusievelijk aanschouwen: hmm, dat had u beter voor u kunnen houden.
Maar soms kom je sites tegen waarvan je denkt: dank u dat u dit met ons wilt delen.

Zo’n site is die van Bellehamel, die al diens sleutelhangers tentoongesteld heeft.
Stripfiguren, reclame-iconen, spelletjes, Tv-helden…Allerhande categorieën zijn vertegenwoordigd.
Erg aandoenlijk om te zien en elke generatie websurfers kan wel ergens iets vinden dat een nostalgisch feel good-gevoel dan wel een oh ja da’s waar ook-gevoel losmaakt.

Een paar van mijn associaties:
-Bij de Donald Bubblegum ML sleutelhanger moest ik denken aan de mierzoete smaak van die doorgaans roze kauwgomplakken en de vierplaatjescartoons die je erbij kreeg. En hoe snel die plaatjes afgaven.
-Bij de London Tonic sleutelhanger moest ik denken aan de geheel vergeten reclamespot rond dit merk en de bijbehorende jingle: “London, that’s the place for me (2x, daarna muzikaal intermezzo en als slot:) London, toedeloedeloe.” En dat een Engelsman hier een lullig dansje bij maakte waarvan de choreografie mij ontschoten is.
-Bij de Kapitein Haddock-sleutelhanger: dat ik ooit op het schoolplein zo’n sleutelhanger gevonden heb. De kapitein was onthoofd.
-Bij de Drop Mintina sleutelhanger: dat daar altijd de stickers van de voetballers bij zaten die ik nog niet had. En dat ik dan in de supermarkt stiekem net zo lang goochelde tot de felbegeerde stickers van Piet Schrijvers of Hugo Hovenkamp bij die veel lekkerder pakjes van Mintina of Fruit Mintina zaten. En dan al die voetballers op je slaapkamerdeur plakken. Waar ’n paar jaar later alle stickers weer van verwijderd werden. Zoals dat altijd gaat.

Geen grootse verhalen, geen cruciale herinneringen, maar toch…Heel bijzonder om daar onder het websurfen even aan herinnerd te worden.

Ook heb ik sommige sleutelhangers vol verbazing aanschouwd. Zoals bij de afdeling toiletpapier, waar ik sleutelhangers tegenkwam van het merk ‘Celwa’. Dit mij geheel onbekende merk duidde diens product aan als ‘Toilet tisjoe’. Papieren zakdoekje voor de bips dus.
Ook fabrikant Mide had een plastische benaming voor diens WC-papier: ‘Mide Velours’.

Ook viel het me op hoe slecht gelijkend en goedkoop gemaakt veel sleutelhangers waren. Paulus de Boskabouter, Swiebertje en diverse Disneyiconen zijn met veel goede wil wel enigszins te herkennen, maar het houdt niet over.
En wat me nog het meest opviel: dat veel productverpakkingen van die zachte kleuren hadden. Vaak welhaast dof te noemen.
Vandaag de dag is het allemaal een stuk feller en schreeuweriger met die reclamekleuren. Bij de overvloed aan informatie waarmee de media ons overspoelen zijn kennelijk sterke offensieven voor de attentiewaarde en de onthoudbaarheid van node en felle kleuren horen ook daar bij.

Het zij zo. Maar dankzij de site van een nostalgist als Bellehamel kunnen wij even uit dat schreeuwerige marketingcircus stappen en virtueel terugkeren naar de tijd dat geluk nog heel gewoon was en reclame nog heel zachtgetint.