Voorbij is voorbij

Op schoolbank.nl worden de herinneringen van je oud-klasgenootjes gepresenteerd als trailers, waarvan de hoofdfilm achter de decoder zit. Maar hoe interessant kan de hoofdfilm nog zijn?“Ik heb hier het eerste jaar niet zo’n toffe tijd gehad want ik werd gepest (eigenlijk meer geterorisseerd door (twee…”
Zomaar een schoolherinnering op schoolbank.nl.
Wie het hele verhaal wil lezen moet achter de decoder die Schoolbank Plus heet zien te komen. Voor één Euro per maand zit je er al achter.

Tja, en wat is een Euro per maand? En wat is nou twaalf Euro per jaar?
Voor zo’n luttel bedrag kun je de hele levensloop van je oud-klasgenootjes volgen. Als ze op schoolbank.nl staan tenminste.

De kans dat je klasgenoten treft op deze site wordt steeds groter. Eenmaal de leeftijd der omkijkenden bereikt neemt het verlangen naar vroeger meer en meer toe. En wie de tegenwoordigheid van geest heeft om het verlangen naar vroeger te koppelen aan gevoel voor efficiënt websurfen komt vanzelf op schoolbank.nl uit.

Ook ik ben er eens wezen kijken. Na de gratis registratie kwam ik bij mijn oude scholen uit en trof verbazend veel bekende namen.
Klas- en schoolgenootjes aan wie ik bijna twintig jaar niet meer gedacht had kwamen bij het aanschouwen van hun namen uit een diepe spelonk van mijn geheugen tevoorschijn.
Maar vraag me niet wat ze doen vandaag de dag. Daarvoor moet ik voor een Euro per maand schoolbank plus nemen.
Maar eerlijk gezegd heb ik daar niet zo’n zin in. Ik heb met de meeste klasgenootjes na het verlaten van de betreffende scholen nooit contact gehouden. Voorbij is voorbij en de mensen met wie je daadwerkelijk iets hebt dat boven de gemeenschappelijkheid van de scholengemeenschap uitstijgt selecteren zichzelf wel.

Bovendien kom ik oud-klasgenoten te hooi en te gras vanzelf wel weer tegen. Zeker de laatste jaren, nu ik wel eens met mijn kop in de krant sta, komen volledig vergeten medeleerlingen als een boemerang bij me terug. Zo werkt dat.
Maar veel meer dan een vage naamsherkenning roept het vaak niet bij me op. Soms dat nog niet eens.
Onlangs trof ik er weer eens eentje: de chauffeur van de treintaxi waar ik in zat. Gaandeweg het gesprek kwamen we erachter dat we even oud waren, uit dezelfde buurt kwamen en op dezelfde basisschool hadden gezeten. Maar mijn naam zei hem niks en zijn naam zei mij niks.

En van de namen die hij noemde kende ik ongeveer de helft. Eén van de namen was een lokale zanger die ik ooit geïnterviewd had. Nooit geweten dat ik tegelijk met die jongen op dezelfde school gezeten had. Toen ik hem interviewde was er geen enkele vorm van herkenning, noch bij mij, noch bij hem.

Soms vergeet je dingen gewoon. Zeker dingen die aanvoelen als iets uit een vorig leven. De taxichauffeur die kennelijk bij mij op school had gezeten beaamde dat. “Als een fase in je leven eenmaal afgesloten is, voelt zo’n fase ook meteen aan als eeuwen geleden.” zo filosofeerde hij.
En die ene zin zegt, naar ik vrees, meer dan alles wat ik zou kunnen bespreken met de klasgenoten die ik via schoolbank.nl terug kan vinden.