Tunnelvisie

Het was voorpaginanieuws in BD, Koerier en Stadsnieuws: de tunnelbak die nu pal onder mijn raam ligt. Vanuit een speciale tribune zelfs mochten we het werk bewonderen en applaudisseren voor Ballast Nedam, Pemen, Ockhuijzen, van Riel, Verhoeven, Guinco, Terex, BAM en al die anderen met hun naam in dikke letters op hun machines en materialen. Maar verreweg het beste zicht had je toch vanuit mijn flat. Daar zag je bovendien werkzaamheden waarover de kranten met geen woord repten. Bijvoorbeeld wat er gebeurde met leven dat verzuimd had zich met naam en bedrijfsnaam te manifesteren .

bevallen

In mijn flat blijkt zelfs nooit iemand om die tunnel te hebben gevraagd.
Amper tweehonderd meter naast de nu geplaatste tunnelbak peddelen we via een tunnel en een volkomen vrij liggend fietspad al jaren probleemloos naar de andere kant van het spoor. Zonder ooit één opstopping of rijwielfile. Waarom op zo’n korte afstand dan nog eens een tweede, extra fietstunnel? We moesten toch bezuinigen!? Waarom dan desondanks zes miljoen investeren in iets dat zelfs de meest directe belanghebbenden overbodig en onnodig vinden? En hoeveel dure T campagne is er straks weer nodig om iedereen te doordringen van de noodzaak van die Tunnel.
Buitendemocratische bouwclaims en deals met een al tunnelzwanger Ballast Nedam waren al niet meer terug te draaien? Maar waarom die tunnelbevalling dan niet onder het hoofdstation? Of waarom niet achter Interpolis een navelstreng tussen de Professor Dondersstraat en het Rozenplein? Waarom die tunnel uitgerekend pal naast en onder mijn flat?

De reden is natuurlijk zo klaar als een klontje. En wie kan die beter uit de doeken doen dan ik. Na mijn optreden als ‘Groene Sinterklaas’ volgde de agressieve anti natuurcampagne ‘Tilburg Moderne Industriestad’. En na mijn boek over Tilburgs Tilia startte de campagne T. Toen ik het desondanks waagde om door te gaan met ‘Tilburg daar leeft meer dan je denkt’, reageerde het gemeentehuis met enorme, extra intensivering van die T campagne en volledige gemeentelijke participatie daarin. En wat hield dat concreet in! Na jaren gifvrij groenbeleid werd prompt na mijn boek de gifspuit weer tevoorschijn gehaald! In het boek afgebeelde, jarenlang getolereerde planten langs de openbare weg werden onmiddellijk allemaal doodgespoten. De eerste de beste in een speciale column uitgelichte bomen werden meteen gekapt. En in alle in het boek beschreven corridors voor stadsnatuur volgden ruige acties of minstens plannen daartoe.

In het bijzonder moest natuurlijk de stadsnatuur het ontgelden die ik extra duidelijk en nadrukkelijk onder de aandacht had gebracht in het hoofdstuk ‘De groene natuuraders door de stad’. Ofwel: de corridor met dusdanige kwaliteiten dat ik daar als auteur zelf was gaan wonen. Kepen samen met appelvink en groenlingen op het balkon van een flat, zo besloot ik in mijn boek dat onderdeel ‘Spoorzone’ met duidelijk mijn eigen balkonwaarnemingen. In stukjes op deze website schreef ik aanvankelijk argeloos ook verder over pal naast mijn flat waargenomen stedelijke uitzonderlijkheden als bladkoninkje, draaihals, fluiter, bonte vliegenvanger, de enige nog in de stad broedende boerenzwaluw, de hier midden in de stad broedende scholeksters en kleine plevieren, het eerste Tilburgse stadsterritorium van Tilburgs eerste stadsbuizerd.

speciale acties

Extra reden dus voor met name speciale acties in de corridor waar de auteur zelf woonachtig was. De sportvelden waar ik op uitkijk staan als groen nog op de kaart. Maar dat in mijn boek met speciale verspreidingskaartjes aangegeven biotoop van mollen en konijnen is nu van kunstgras. De onder andere door vos en bosuil als natuurroute gebruikte bomenstrook langs die velden werd tegelijkertijd gehalveerd. Meer dan honderd grote bomen werden gekapt, plus natuurlijk alle struiken.
Een aansluitend natuurbosje en fitisterritorium met berken en boswilgen ging ook compleet tegen de vlakte. Aan de andere kant van het spoor werd in de hoek van de Bokhamer korte metten gemaakt met een bosje en karakteristiek weitje, inclusief Tilburgs oudste sleedoorn. En nog veel meer verdween daar. Onder andere ook van een in mijn boek genoemd weitje vlakbij het station was snel na de boekpublicatie niets meer over.

En ten behoeve van de tunnel werd onlangs het complete parkbos gekapt waar ik vanuit mijn flat in noordelijke richting op uitkeek. Een stukje landschapsarchitectuur en groene cultuurhistorie met allerlei bijzondere groenblijvende bomen en struiken, waaronder de grootste mammoetboom van de stad. Goudhaantjes, kuifmezen en zwarte mezen (naaldbosvogels) zullen zich op of bij mijn balkon niet meer laten zien. Net als boomklever, keep, appelvink enzovoort. Want direct rond mijn flat ging de bijl ook in moeraseiken, zomereiken, haagbeuken, gewone esdoorns, Noorse esdoorns, zilveresdoorns, Amerikaanse krenten, laurierkersen, vlieren, berberis, zomerlinde, Hollandse linde, Amerikaanse linde, de boom van de wespendief en nog diverse kleinere bomen en struiken. Ook bomen waarvoor niet eens een kapvergunning was gegeven werden even later zonder vergunning gekapt, omdat ze bij nader inzien toch echt levensbedreigend bleken voor walsen, heftrucks, bulldozers, draglines, bronbemaling, kabels en andere vitale zaken. Afgelopen is het bij mij nu ook met de spoorbermen met wilde planten. Mijn zicht op groen veranderd in zicht op een steenvlakte, een bouwterrein en ineens zichtbaar geworden bedrijven.
Van corridor voor stadsnatuur naar barrière! Van Tilburg naar T.

allerminst democratisch

En dit is allerminst het democratisch resultaat van normale belangenafweging.
Van normale belangenafweging is geen sprake geweest. Niet alleen nu weer is in de media en via de gemeentevoorlichting alles verzwegen wat hier werd gekapt en gesloopt. Ook voorafgaand aan de plannen werd daarover gezwegen. Ook daar waar die groenwaarde en natuurwaarde juist gemeld en gerapporteerd diende te worden. Al in het stadium van inventarisatie werden we geconfronteerd met dubieuze, buitendemocratische acties. “Alles is al geïnventariseerd”, zo werd wat betreft mijn aanbod tot inventarisatie van waardevolle flora en fauna destijds al gezegd en gelogen. Een hele “Klankbordgroep Ecologische Kaart” werd opgeheven nadat het IVN Henk Kuiper had afgevaardigd om nou toch eindelijk een eind te maken aan de met rare manoeuvres gehandhaafde hiaten in die kaart.
Uiteindelijk nam ik met mijn boek zelf een stuk gemeentelijke verantwoordelijkheid op me. Maar de inhoud van mijn boek werd op allerlei manieren juist krampachtig buiten beeld gehouden. En vooral daar waar die inhoud in besluitvorming had moeten worden meegewogen. Normale voorlichting en berichtgeving werd weer vervangen door als zodanig gepresenteerde reclame, campagne en promotie.
De Adviescommissie Stedelijk Groen keurde alle plannen rond mijn huis af, maar dat kregen we niet eens te horen. Toen we überhaupt iets lazen over uitspraken van die Commissie was dat (rond plannen in het Piushavengebied) zo vals en vertekend dat kennelijk al de opinie moest worden gezaaid van ‘hef maar op die Commissie’.

Naar aanleiding van de ‘Conceptnota Biodiversiteit’ trok ik zelf nog aan de alarmbel over de mate waarin alles wat er rond mijn huis gebeurde in de media, de nota en de gemeentevoorlichting totaal werd verzwegen. En wat volgde daarop voor actie!
In de kopieën voor de raadsleden werden die passages gewist, gekoppeld aan vreemde interpretatie van wat ik geschreven zou hebben (reactienota).
Ik zag me zodoende genoodzaakt om ter correctie van die beeldvorming in de Commissievergadering spreektijd nog aan te vragen en vroeg toen niets anders dan: “Geachte raadsleden, lees nou nog eens wat ik in werkelijkheid zelf geschreven heb”. Ik werd daarop de raadszaal uitgestuurd!!! Met dat soort ‘democratie’ werd voorkomen dat pijnlijk in de vergadering aan het licht was gekomen dat uit de stukken voor de raadsleden die passages gewoon gewist waren. En zo werden raadsleden verder geïntimideerd om vooral niet in te gaan tegen de T van onder andere Tunnelvisie.

In de ‘Week van de Biodiversiteit’ werden mijn stadsnatuurfoto’s en mijn naam (ondanks nadrukkelijk geweigerde toestemming) gebruikt zelfs om de aandacht juist af te leiden van onze woonomgeving en wat daar wat betreft biodiversiteit onder gemeentelijke verantwoordelijkheid gebeurde of nog stond te gebeuren. En dat ging gepaard met een speciale actie richting in mijn boek beschreven stadsnatuur en groene corridors. Daar werden grote borden voor geplaatst met de tekst: “hier zou gebouwd kunnen worden”.

Over gemeentelijke participatie in de praktijken van normale voorlichting en informatie vervangen door betaalde reclame en campagne schreef ik recent nog een brief naar de gemeenteraad. Maar die kwam kennelijk in zijn geheel niet meer uit het gemeentelijke kopieerapparaat. En dat werd gevolgd door als gemeente nog meer samenwerken met het juist in die brief ter discussie gestelde blad dat in Tilburg de veroordeelde reclamepraktijk introduceerde van betaalde reclame in de vorm van ogenschijnlijk neutrale, onafhankelijke redactionele artikelen. En met dat soort mediapraktijken en buitendemocratische acties daaromheen kon het zover komen dat zware draglines en bulldozers zelfs mijn bed deden trillen en heel mijn groene, directe woonomgeving transformeerden tot één groot blikveld op stenen, gebouwen, materialen en machines.

En hoe wordt al die aan de gemeenschap toegebrachte schade verrekend?
Het verlies van publiek bezit, openbaar groen en openbare ruimte wordt nergens serieus als verlies of schade geregistreerd. Die tunnelvisie en structurele fout in de economie leidt er in Tilburg toe dat zelfs op dit gebied moedwillig naar werk en inzet van burgers toegebrachte gigantische schade nergens als schadepost wordt geregistreerd. Laat staan dat naar de op alle mogelijke manieren gesaboteerde slachtoffers die schade wordt vergoed. Maar in Tilburg gaat dat veranderen. Er is een Tilburger die het niet meer accepteert en wat betreft vergoeding van jarenlang moedwillig toegebrachte schade de gemeente een duidelijk ultimatum heeft gesteld.