Tilburg omarmt de Leegte

Wie is de burgemeester van Wezel? De hele binnenstad echoot van de leegstand. En de gemeente doet niets. De ene na de andere ondernemer ontvlucht huilend de stad, een nieuw gat achterlatend en we plannen nog wat kantoorpanden. Maffiapraktijken van makelaars als Naber, die de ‘idealistiese’ weggeefwinkel uitdreven. Die riepen dat er een huurder was gevonden en het pand nu al ruim een jaar leeg laten staan. De ambtenaren zien het allemaal lachend aan. En tegelijkertijd: Die grote verontwaardiging als een al jaren leegstaand pand gekraakt wordt.

Daar moet een groter plan achter zitten.

Een grand design dat ons voorstellingsvermogen te boven gaat. Een grootse visie die Albert Speer doet verbleken. De gemeente – het valt te prijzen – staat zeer genuanceerd tegenover de perforatie van de binnenstad en bekijkt het van de zonnige kant. Het zijn kansen. Wat nou, gaten opvullen, huren verlagen of makelaars, de parasieten van de vastgoedmarkt, dwingen hun panden tegen lagere kosten te verhuren? Welnee. We gaan het lekker helemaal anders doen en de leegte omarmen (zoals de gemeenteraad dat intern al jaren doet).

Al die echoënde ruimtes, die dichtgetimmerde deuren, die gedoofde lichten, die ingegooide ruiten en die braakliggende terreinen, dat heeft wel wat. PR-technisch interessant ook, die post-apocalyptische façade van gapende gevels. Ambtenaren verwachten dat de gemeente kan cashen als filmset voor middelgrote Europese producties over de nasleep van nucleaire oorlogen. Geen Chinees hoeft hier straks nog een bom te gooien, dat hebben we zelf al geregeld. Tilburg is nu al klaar voor de Derde Wereldoorlog.

Logisch dat de gemeenteambtenaren nog wat meer loze ruimtes willen. Het hele stad een grote doodlopende weg. Stilletjes worden de geesten rijp gemaakt voor de Leegte. Een uitgebrande discotheek en ijssalon, het Adje theater kaput; het kan geen toeval zijn. Meer galm, meer holen. Is het niet al druk genoeg in Nederland? Moeten wij daar als zesde stad ook nog aan meedoen? Neen! Eerst naar de Efteling en dan uitblazen tussen de ruïnes van het Tilburgse dorpshart.

Het stadscentrum als oase van rust en rondkaatsende geluiden. Grazende reeën in de Hema. Een echoput op het Pieter Vredeplein. Een sprookjesachtige folly bij de MacDonald’s. Daarom en alleen daarom was er ook volop kantoorruimte gereserveerd in de Spoorzone. Een waterdicht plan. Iedereen wist van te voren: niemand zit op nog meer kantoorruimte te wachten. We creëren zelf dat stukje leegstand. Rust heb je immers nooit genoeg.

Maar voor zelfgenoegzaamheid is geen plaats. We zijn er nog niet. Tilburg is nog lang niet de stad met het spookhart. We zijn goed bezig, maar het kan nog leger. Het moet nog leger. De concurrentie zit niet stil. Bijvoorbeeld in Kaatsheuvel. Daar was de gemeenteraad zo ambitieus om van het dorpshart een grote zandbak te maken om daarmee aan te sluiten bij de Loonse en Drunense Duinen. Hup, gemeente, doe d’r wat aan!