Een gedicht voor Henk Kuiper, mijn goede vrind.
Die ooit door het leven ging als de groene Sint.
Ik heb het hier wel weer gezien. de Sint gaat naar huis.
De kinderen zitten toch alleen maar voor de buis.
Vroeger was men al blij met een pop of een teddybeer.
Tegenwoordig wil men alleen maar meer meer meer.
En de prijzen van dat spul, jeetjemina!
Nu moet de Sint met de stoomboot eerst langs China.
Gelukkig hoef ik in China niet over de pakjes te waken.
Want daar zitten de kindertjes zelf speelgoed te maken.
Dat neem ik dan weer mee naar Nederland.
Waar het gros weer binnen een jaar op de vuilstort belandt.
Op een gegeven moment vindt de Sint het wel genoeg.
We hebben tenslotte nog een flinke recessie voor de boeg.
Vooral in Spanje hebben we het moeilijk en tot mijn spijt,
is nu ook de Sint zijn triple A rating kwijt.
Ik heb het nog nooit eerder zo gevoeld.
Maar ik begin nu te begrijpen wat die groene Sint bedoelt.
Een geregisseerd Sinterklaasjournaal dat op dat van de grote mensen moet lijken.
Zitten de grote mensen daar zelf al niet het hele jaar naar te kijken?
En uitgerekend nu, op de dag dat ik de koers naar Spanje uitzet
zou de groene Sint het huis uit worden gezet!
Toch blijkt de situatie al weer wat bedaard.
en mag hij nog even blijven zitten bij zijn eigen haard.
Ik zal er het komende jaar maar eens goed over denken.
Hoe ik Tilburg volgend jaar meer wijsheid kan schenken.
__________________________________________________________________________
Ingezonden door Bram van Beurden
voorzitter Stichting Stadsbomen Tilburg