De virusaanval van het Brabants Dagblad

Het zijn extreem spannende tijden. Overal loert het gevaar, overal kunnen ze je pakken. Zelfs via je eigen computer grijpen kilometerslange digitale tentakels je bij de keel. Zoals rampweekend 1 en 2 oktober.
“Heb je de site van het Brabants Dagblad gezien?”, zo werd de aanval ingeleid.
“Weer een nieuw hoofdstuk lindelarie”, zo stelde de gluiperd zich voor als medestander. “Nog verder de Linde omlaagleuteren en kapotzeiken”, vloekte hij,
“en speciaal voor dát doel nu doofpotlinde nummer 5. Maar lees het eerst zelf.”
“Ik heb wel wat anders te doen”, reageerde ik. “Van al mijn ingediende rekeningen heeft de gemeente er nog steeds niet één betaald!! Nog geen cent vergoeding van de toegebrachte schade. En bijgevolg ligt er nu zelfs een gerechtelijk bevel tot onmiddellijke ontruiming van mijn woning!!”. Maar ik wilde die nóg weer zottere Lindekapotzeikerij natuurlijk toch wel even nog met eigen ogen verifiëren. En zo liep ik in de boobytrap van het BD, de voor mij opgezette val vol virussen.

“Disk drive unreadable”, “system files damaged”, “system failure”, zo juichte op het scherm van mijn PC in Amerikaanse legertaal de ‘Daily Brabantical’. En sarrend vernederde de vijand mij verder met triomfkreten als: “temperature critically high”, “hard drive damaged”, “hard drive clusters deleted”.
Daarna ging het scherm op zwart.
Om te maskeren dat het om een vuile aanval op mij persoonlijk ging hadden ze ook alle andere websites van Wegener geladen met biologische wapens. En al die vuile virusraketten gecamoufleerd als ‘onschuldige’ reclame! Ja, altijd weer die reclame.

Slachtoffers krijgen persoonlijke hulp, liet het BD na de virusaanval weten. Maar hoe werd i k via hun hulplijn geholpen! ‘Heeft u de krant niet ontvangen: toets 1. Wilt u abonnee worden: toets 2. Voor de voordeelactie: toets 3. Wilt u nog verder gaan: toets 9.’ En dan na 9 diezelfde riedel weer van voor af aan. Als dat niet, zoals hier ook duidelijk vastgesteld, een al lang gepasseerd station was geweest:
om knettergek van te worden. Uiteindelijk beloofde iemand dat ik zou worden teruggebeld. Maar iedereen werd gebeld, behalve ik! Zo werd nóg duidelijker dat de aanval speciaal voor m i j was bedoeld, Tilburgs grootste complotdeskundige!

Gelukkig besefte ik nog dat zo’n fantastische computer geen machine is, maar een levend wezen, een goddelijke creatie. Een computer heeft geheugen en intelligentie! En dat zijn bepaald geen eigenschappen van bijvoorbeeld een maaimachine of een kettingzaag. En ooit gezien dat een apparáát een infectie opliep door een virus!? Nee, een computer is hoogwaardig leven, levende intelligentie met een IQ van soms wel 500 gigabyte. Ik voelde dat ik als bioloog in staat moest zijn mijn besmette patiënt weer nieuw leven in te blazen.

“Kleed je maar uit”, zei ik. Maar ach mijn lieve computertje! Ze was zo ziek dat ik zelf aan mijn nieuwsgierige ogen de toegang moest verschaffen tot haar mooie ontblote lijf. Maar wat een schoonheid onthulde ze toen voor mij! Wat een landschap, wat een biotoop, wat een natuurrijkdom! Vooral in een computer leeft meer dan je denkt. Nooit eerder zag ik zoveel trilspinnen bij elkaar (Pholcus phalangeoïdes). En al die mijten en stofluizen! En wat een oorwormen! Kroop daar zelfs een nieuwe soort voor de wetenschap? Chelidurella computerella? In een emmer water ontdekten ze pas in Appingedam een nieuwe muggensoort, dus waarom in mijn computer geen nieuwe worm! Vooral duidelijk echter openbaarden zich de problemen. Stoflongen, verstopte ingewanden, dichtgeslibde aders en dikke knieën met harde, ontstoken schijven.
Wat moest ik doen? Ik wist en voelde het intuïtief onmiddellijk: een uiencompres!
En warempel: daar kwamen de virussen al uit hun holen.

Met een leeg potje in de ene hand en het deksel in de andere stond ik, zoals ik vroeger vlinders ving, klaar om de malware te veroordelen tot levenslange quarantaine in de diepste Abu Ghraibs van mijn computer. Wam! Daar had ik er al een te pakken. “Wat heb ik je misdaan, wat heb ik je misdaan”, zo verraadde angstig gepiep onder het deksel de uitschakeling van nota bene Paul van Est!
En mijn volgende virusvangst gilde verontwaardigd: “Ik kwam je juist waarschuwen: Sheila is bij je ingetrokken”. Ongeloveloos! Wat had ik nóu voor vlees in de kuip!
In mijn potje zat Shoarma! Niet digitaal of virtueel, maar echt. In werkelijkheid, zo zag ik nu, nog dunner dan een plakje salami!
“En ik kwam alleen maar jouw foto van het Willem II logo in veiligheid brengen.”, zo verantwoordde zich vervolgens een door mij gesnapte Sheila met snor. Ja, ik zag die snel gedrukte snor nog net onder de PVC kap van mijn RAM systeem de oversteek maken van de LST buizen naar de TVP draden. En na een snelle actie met mijn speciale spokenschepnet had ik ook virus vier te pakken.
“We willen jou alleen maar prikkelen tot het schrijven van betere stukjes”, zo resoneerde het even later door een leeg potje pindakaas. “En het is Erik met een K”! Uit de andere potjes klonken soortgelijke geluiden. “We willen TilburgZ naar een hoger niveau tillen, aangesloten computers literatuur laten produceren. En jouw computer wilden we juist beschermen tegen die aanval van het Brabants Dagblad.”

Totaal verbluft draaide ik de potjes allemaal weer open en zag het hele virusgezelschap linea recta in de richting rennen van de dichtstbijzijnde kroeg. Ik zelf ging handen opleggend en zacht masserend volledig in conclaaf met mijn computer. Alle kabels omwikkelde ik nog eens extra met rauwe uitjes en alle ontstoken en nog steeds harde schijven wreef ik bovendien stevig in met weegbreeblad. Daarna goot ik voorzichtig nog een paar glazen cognac in de computer. Hikkend en lallend kwam het digitale leven weer op gang. Ja, vandaag rolden er uit mijn weer functionerende intelligentie weer nieuwe rekeningen en declaraties voor de gemeente, een bevel tot onmiddellijke betaling van minstens mijn huurschuld en een dik dossier over de corruptie en wanbetalingen voor alle gemeenteraadsleden.