Het land van terreur, haat en tsunami’s

Iran, eindelijk fiets ik Iran binnen. Eerst nog over een leemmodderweg in Turkije, waardoor de modder tot in mijn oren zit.
De binnenkomst duurt lang. Twee uur wachten, omdat de Turken blijkbaar niet voor electriciteit kunnen zorgen. Dan de ongetwijfeld zware grenscontrole: een breedlachende man wuift me zonder een blik op alle tassen door en roept: “Welcome to Iran”.
Plotseling word ik zoals te verwachten was op de weg aangehouden, meteen de eerste dag. Een mooie meid van 18 stapt uit de auto en zegt: “I had to tell my father to stop, I can’t believe my eyes, a real world cyclist in my own town, I have to talk to you.”
Orumiyeh, ruim een miljoen inwoners, maakt een erg luxe en westerse indruk. Veel luxe winkels, mooie gebouwen en vele N-Donalds (dezelfde gele boog maar dan niet herhaald), ” Kentucky Fried Chickens” en andere westers aandoende eettenttjes. Weliswaar zijn de meeste winkels dicht wegens Jom’é dat op vrijdag valt, de zondagsrust viert in de Islam op vrijdag hoogtij. Maar euro’s wisselen tegen de Iraanse Rials lukt gelukkig wel. 10 Rial is 1 Toman. De overheid hanteert altijd de Rial als rekeneenheid, de bevolking gebruikt Toman, een stilzwijgend verzet?

Wat mij vooral opvalt, is de open en relaxte sfeer op straat. Waar ik veel politiecontrole, leger en Republikeinse gardemannen had verwacht, zie ik vrouwen die redelijk veel (met henna geverfd) haar tonen vanonder hun hoofddoek, mannen in T-shirts en poloshirts. Iedereen lijkt te doen waar hij zin in heeft. Dat dat niet helemaal zo is, snapt iedereen, maar de sfeer is niet onderdrukt of teneergeslagen.
De meeste Iraniërs hebben helemaal geen hekel aan Amerika, ze houden van dat land en zijn inwoners. De haat tegen Amerika wordt gepredikt door de heer Ahmaminedjad. Bij het openen van een stuwdam (ik heb er enkele in aanbouw mogen aanschouwen; daar kan Nederland qua streven naar duurzame energie nog een fikse punt aan sabbelen!) beweerde hij, dat het uitblijven van regen in Iran een westers complot is. Prompt begon het te regenen…

Helaas zijn er nog tal van economische boycots van kracht tegen Iran. Helaas heeft de Republikeinse islamitische kliek ook veel economische belangen in handen. De macht van textielbaas en pastoor in 1 hand. Helaas is zelfs dansen verboden, maar op Jom’é tijdens een picknick aan een riviertje kan alles, dan kan zelfs ik Iraans dansen.
“Welcome to Qom, the centre of Jihad and Insight”, een groot bord bij binnenkomst van deze islamitische bakermat in Iran, waar Fatima, de zus van 1 van de 12 Imams begraven is. Ik word hoffelijk ontvangen in het tempelcomplex door 2 Mullahs. Ze vertellen me, dat bij het einde der tijden de twaalfde Imam samen terugkomt met Jezus. Welke christen weet dit? Geert Wilders wil het vast niet weten, liever verblind door zijn waarheid dan kijkend.
De mullahs vertellen me, dat in Qom 80.000 studenten uit meer dan 100 landen, waaronder 30% vrouwen, les krijgen in Farsi, de Iraanse taal en uiteraard de Koran bestuderen. Dat is dus die Jihad van dat welkomstbord, de wereld in om de vijand te overtuigen, oftewel op missie? Hoeveel oudooms en wellicht ooms van Wilders hebben hetzelfde gedaan of doen het nog?
De uitnodiging ook te komen sla ik af met: ” No thank you, I studied over 13 years and now I study real life”‘ hetgeen2 mooie glimlachen oplevert. Een mullah vergezelt me mee naar buiten en geeft toelichting bij alle gebouwen en pleinen. De moskees en tempelcomplexen in Turkije en Iran maken minstens zoveel indruk op me als alle kerken, die ik in Europa heb mogen aanschouwen. Bij de Spiegelingang beweert de mullah: “Als mensen eindelijk dit complex in Qom bereiken, vallen alle zorgen van hen af, ze voelen zich totaal vrij. Prompt komt een bewaker en schreeuwt tegen een meisje, dat al flirtend met me iets teveel haar toont: “Bedek je haar weer met je Chador!” Ik vind de timing perfect en het te beschamend voor de Mullah om hem op dit moment aan te kijken.

Ik overnacht in Qom bij de familie van Ali Reza, een jonge fietser die nog eens de Tour de France wil fietsen. Zijn neef reed met Team Bank Melli Iran de Ronde van Japan, kuiten als kanonskogels. Na het avondeten komt hij terug uit de tuin met een voor mij geplukte roos, prachtig gebaar zonder enige bijbedoeling. In de ochtend wordt ik overladen met eten voor onderweg, zoals telkens weer. Menigmaal word ik thuis uitgenodigd, te vaak om er altijd gehoor aan te kunnen geven. Vooral de vijfdaagse trip vanuit Teheran rond de Damavand naar de Kaspische zee en weer terug via Shemshak, klimmetje tot 3250 meter, maakt door de hartelijkheid, vrijgevigheid en gastvrijheid een onvergetelijke indruk. En welk land heeft hotels aan de kust met de naam “Regen“? Iraniërs zoeken de kust op om een week door de regen te kunnen lopen, ongelooflijk.

Esfahan is betoverend. De stad, meer dan een miljoen inwoners, is enorm groen. De Jam’é moskee is nog mooier dan ik vooraf verwachtte en ook het grote plein in de stad is overweldigend. Tot diep na middernacht picknicken, volleyballen, kletsen, is dit die islamitische terreurstaat die de PVV graag aan zou vallen? Helaas is de rivier drooggevallen omdat 2 metaalfabrieken en de landbouw voor de stad al het water gebruiken. Leuke theehuizen aan die rivier, waar net wat teveel vrije geesten bij elkaar kwamen, zijn allemaal gesloten, zo vrij als in Nederland waar je gewoon een Turks theehuis of Moskee kunt bouwen en runnen is Iran helaas nog niet. Maar internet en satelliet-tv zijn niet te stoppen. Voor mijn gevoel staat het islamitische regime voor een onmogelijk dilemma: beperken ze de ontluikende vrijheden van terugtrekkende hoofddoeken en meer en meer westerse invloed weer, dan volgen er denkelijk massale protesten en verliezen ze, na veel oproerdoden, hun machtsbasis. Laten ze de vrijheid verder ontluiken, dan komen uiteindelijk hun economische belangen ook in gevaar. Maar dan zou er een schitterende groene fluwelen revolutie kunnen ontstaan, waarbij de prachtige, hoffelijke en gastvrije bevolking gaandeweg de democratie krijgt, die het al ruim een eeuw verdient. De tijd zal het leren. (Later op de reis las ik het boek Eskandar, een mooie schets van het Iran van 1904 tot nu).