O bric-à-brac.
Een eenhoorn, niemand wil hem hebben.
Fletse Betamaxporno.
Gebroeders Brouwer, Telemann wordt er niet beter op.
Oma spaarde alles van zebra’s, maar nu is ze dood.
In een ultieme poging de warwinkel dienstbaar te maken
bedenk ik dat mijn kater zich voor één keer buiten het lichaam begeeft
en, het moet gezegd: met grote vindingrijkheid zijn heus
alle symptomen overtuigend omgezet
(het stof houdt de dingen op hun plaats, evenals de sleur:
geeft die je niet steevast de indruk dat het lichaam
inwendig is overladen met een keur aan antiek meubilair:
commodes met spiegelopstand, ottomanes, secretaires
en schabellen die er onaangeraakt blijven staan?
De speelse vermoeidheid, die niet zozeer ergerlijk is
maar evenwel de hand heeft in tersluikse aanvalletjes
van sentimentaliteit, nu verbeeld door talloze kraampjes
vol kitsch. De welwillende verwarring en de bijna
vanzelfsprekende levendigheid – een grappige
overmoed eigenlijk, die de rest van de dag aanhoudt –
door de zwermende massa bezoekers. De neiging tot
overdrijven door de lucht hier van ingeblikt bier en
Broodjes Jantje).
Daar loop ik.