Vertier

Op de lokale televisie hoorde ik dat er zaterdagnacht vertier was in de stad. Volop, zelfs. Dat heb ik gemist. Want ik kon weer nergens vertier ontdekken. De mensen om me heen keken bozig. Velen hadden nog steeds de bof. Misschien was ik te vroeg en brak het vertier los toen ik al weg was. Misschien was ik te laat en was het al voorbij. Maar ‘volop vertier’ kon ik niet bespeuren. Jammer, ik wil óók een keer vertier.

Vertier, ik ben er op gebrand. Regelmatig steek ik mijn neus in de lucht. Hangt er ergens een zweempje vertier in de lucht? Ook zaterdagnacht ving ik weer bot. Wel rook de hele binnenstand naar zolders, schuurtjes en kelders. Naar spinnenwebben en verhuisdozen. Naar afgedragen kleren, roestige ijzerwaren en oud metselwerk. De Heuvelstraat lag vol met platgetrapte blikjes Coca Cola Zero. Dat wel. Maar vertier was er niet. Ik zag Marokkaanse moeders zich tegen de stroom in langs de kraampjes worstelen terwijl hun brommende mannen maniakaal afdongen op tinnen schaaltjes van een euro (heel populair). Ik zag de stadsdichter met een dikke zwetende man in gevecht over een geglazuurd herderinnetje. Ik zag een student vanaf zijn balkon op een kraampje pissen. Maar vertier – nee dat was er niet.

Vertier is er volgens de lokale mediumpjes altijd volop in het weekend. Voor ‘jong en oud’ ook nog. Als ik ze mag geloven, kan ik me ieder weekend in het uitbundig kolkende vertier storten, me er in wentelen totdat het mijn oren uit komt en ik moet kotsen van de overdaad aan gezond, onversneden vertier. Maar ik loop het altijd net mis. Als ik er ben, is het vertier al verdwenen en kijken de mensen weer boos. Terwijl ik een beetje vertier zo goed kan gebruiken.
Maar, beste lezertjes, ik laat mij niet kisten. Het vertier zal ik najagen totdat het zich ook aan mij gewonnen geeft en wij samen vertier hebben op één van die vele vertierrijke festiviteiten. Voor jong en oud, natuurlijk!