Voetbal voor democratie in Tilburg

Vanwege de onthutsende inhoud of liever het onthutsend gebrek aan inhoud publiceerde ik hier pas over de nota ‘Biodiversiteit’ in één week alleen al zes stukjes. Onlangs echter kreeg ik als nieuwe regel doorgemaild en meteen gedemonstreerd: “niet meer dan één stukje per week”. Dat was nou toch jammer, want de gemeentelijke reactie op mijn commentaar op die nota ‘Biodiversiteit’ noopte alleen al tot het schrijven van minstens twintig stukjes. Wat nu te doen? In elk geval maar spreektijd nog aanvragen in de  Commissie Fysiek, zo redeneerde ik. Dat werd een onvergetelijke ervaring.

Ik besloot mijn inspreektijd allereerst in te vullen met tijd voor de raadsleden om nog eens het begin van mijn brief te lezen. Ik vroeg ze om de stukjes ‘Hoofdprobleem 1, 2 en 3’ nog eens goed te lezen ter illustratie van de in mijn ogen toch wel zeer bedenkelijke en tendentieuze weergave en vertaling van mijn commentaar in de gemeentelijke reactienota. Voorzitter Auke Blaauwbroek echter maakte daarop tot mijn stomme verbazing onmiddellijk aan mijn spreektijd, ofwel aangeboden leestijd een eind. Hij heeft me volkomen verkeerd begrepen, zo dacht ik, maar ook de Raad had kennelijk haast en begon op verzoek van Blaauwbroek onmiddellijk aan het commentaar op de nota in plaats van eerst nog eens even een stukje te lezen.
Ik stond perplex en kwam na de eerste helft nog eens heel duidelijk terug op mijn aan de raadsleden ter beschikking gestelde inspreektijd om ze even heel simpel een stukje te laten lezen uit mijn brief. Maar nee, dat kon toch echt niet. En toen ik protesteerde kwam scheidsrechter Blaauwbroek zelfs met een gele en vervolgens rode kaart. Ik diende onmiddellijk het veld te verlaten of anders zou ik met dwang uit de Tilburgse tempel der democratie verwijderd worden. Voetbal is leuk, maar dit soort vuil spel om bijtijds weer voor de televisie te kunnen zitten!

Er kan niet tijdens de vergadering worden gevraagd om nog eens iets te lezen, want raadsleden hebben altijd alles al gelezen, zo hoorde ik na afloop als redenering achter de handelwijze van de voorzitter. Nou, mijn persoonlijke ervaring is niet anders dan dat raadsleden vaak zelfs van complete brieven geen letter hebben gezien. En van menig raadslid heb ik dat de afgelopen jaren ook persoonlijk gehoord: ze krijgen zoveel te lezen dat ze aan veel stukken niet of nauwelijks toekomen.
Maar als je ze dan als inspreker speciaal de tijd daarvoor geeft, dan word je meteen buitenspel gezet en is je spreektijd voorbij!

“Echt, ze hebben alles van jou gelezen”, zo werd mij na afloop nog verzekerd, “kijk maar, jouw hele brief is als bijlage bijgevoegd”. Daarop kreeg ik helemaal een aanval van gemeentehuisgruwel, raadszaalrillingen en ambtenarenallergie. Mijn brief, zo zag ik, was in de stukken voor de raadsleden zo verkleind en zo akelig slecht en vlekkerig gekopieerd dat hij gewoon niet eens fatsoenlijk te lezen was!
Zouden raadsleden desondanks die tekst inderdaad allemaal gelezen hebben?
In elk geval, zo zag ik terwijl ik werkelijk ontplofte, zeker niet de tekst die ik ze speciaal in de vergadering wilde laten lezen. Dat wat mij betreft een en ander zo duidelijk illustrerende tekstgedeelte ontbrak volledig!!! Die tekst zat niet bij de als bijlage opgenomen “volledige zienswijzen”!!!

“Toeval”, “ongelukje”, zo probeerde men mij nog te kalmeren. Maar ja, toevallig maakte ik eerder rond ‘Tilburg boomT’ tot twee keer toe al precies hetzelfde mee.
En toevallig is het dan op een gegeven moment toch afgelopen met ook het laatste restje vertrouwen in de Tilburgse politiek.  

(Bij mijn vorige inspraak in de Commissie Fysiek werd aan mij als inspreker beloofd dat een voor de biodiversiteit funest voorstel niet in de Raad zou komen, waarna vervolgens dat voorstel ongewijzigd toch werd ingediend en met mooie praatjes door de Raad geloodst.  Zonder ook maar enige mededeling verder naar de insprekers, laat staan verklaring of excuses. Zie stukje ‘Vertrouwen‘.)