Ik was keihard voor mezelf die maandag. Er waren kroegen genoeg om op een groot beeldscherm Nederland-Slowakije te volgen. Maar er moest een hoop werk af.
Dus ging ik met mijn aantekeningen in de vrijwel uitgestorven bibliotheek zitten. Ondertussen kon ik net genoeg van de wedstrijd mee krijgen. Ik zat in Leescafé De Kleine Prins, waar een werknemer op een schermpje de interland volgde. Bovendien kreeg ik er gratis commentaar bij van een oudere man en een oudere vrouw, die vlak achter mij zaten, en hun visie op de wedstrijd moeiteloos combineerden met hun kijk op het leven.
,,Toon heej ut ‘r mar moeilijk mee, hè?”, opende de vrouw.
,,Jè, en ut is toch al drie jaor nódderhaand”, sprak de man.
,,Ge kunt ‘r toch nie trugkôope.”
,,We kome ammól aon de beurt.”
,,Jè, we kome ammól aon de beurt.”
,,Eene blèèft ‘r aatij over.”
,,Mar vendaog ging ut beter meej um.”
,,Jè, dè kunde zien, aon zun gezicht. Soms is ut net of ie schreuwt. Dan zeg ik ‘Kom op, Toon’. En dan gaogut wir.”
,,Jè, hij moet ut kunne èùte, hè. Ist nog steeds 1-0?”
,,Ik denk ut wel. Hij roept wel asse d’r eene zette. Dan zi hij ut wel”, doelde de man op de jongen van De Kleine Prins. ,,Hij zit toch te kèèke, war.”
,,Jao, hij zit te kèèke. Dès wel spannend, hè.”
,,Hij roept wel asse d’r eene zette.”
Het bleef nog lang 1-1.
,,Misschien blijft ut wel zo.”
,,Dan hebben ze nog genoeg, hè.”
,,Mar dan krèège ze toch verlenging?” vroeg de vrouw bezorgd.
,,Nèè, meej 1-0 nie, hè.”
Toen de jongen even later juichte, bleek dit voor een sterke redding van Stekelenburg.
,,Ist 1-1?” vroeg de vrouw.
,,Nèè, dè heej-t-ie afgeremd. Ziede Corrie, tis nog niet gedaon, hoor.”
,,Mar ist dan 1-1?”
,,Nèè, 1-0. Twas bijna 1-1. Dè heej-t-ie gestopt. Ze moete ut haawe, dan ist goed.”
Zo ging de analyse voort, om af te sluiten met de conclusie: ,,Gelukkig. Nou kunne ze nie mir verlieze.”
Ja, ik had de beelden gemist. Maar ik had wel het meest authentieke verslag gehoord.