Tijdens de aftiteling van mijn dagelijkse TV-programma begaf de stroom het weer eens. Want dat geschiedt de laatste tijd geregeld, bij ons in de Oerlesestraat.
Ook wij moesten eens aan de beurt komen om de gemeente van dienst te zijn met het minimum aantal opengebroken wegen dat een beetje stad permanent dient te hebben.
Er wordt druk gegraven bij ons in de straat. En dan worden er kabels geraakt. Vorige week lagen bij mij E-mail, internet en de telefoonlijn er een paar dagen uit vanwege een breuk in de kabel in de wijkkast. Zo leer je nog eens wat.
Opmerkelijk is verder de saamhorigheid tijdens zo’n stroomuitval. Omdat mijn TV het toch even niet meer deed, besloot ik het raam als kijkvenster te benutten. En ik zag iedereen als op commando naar buiten komen. Tegenover mij liep de Chinese uitbater van de friettent naar buiten, druk gebarend tegen de wegwerkers. Mijn benedenburen van het Surinaamse afhaalcentrum kwamen eveneens naar buiten, en mengden zich in de discussie. Tegelijkertijd zag ik bij woonhuizen mensen verdwaasd naar buiten lopen, bij hun buren op het raam kloppen en aanbellen.
Het was alsof een compleet marionettentheater tot leven kwam.
Tien minuten later floepte alles opnieuw aan, en was de poppenkastvoorstelling voorbij.
Iedereen ging weer diens eigen huisje binnen, en van de collectieve schrikreactie die de buurtbewoners voor even had gebonden, restte geen spoor meer.
Iets anders dat de buurt dezer dagen bindt, is de onbegaanbaarheid der wegen. Tussen Veestraat en Trouwlaan is het één grote zandvlakte, en menige stoep is een diepe kuil geworden.
,,Wat is wijsheid?" denk ik vaak wanneer ik er doorheen moet. ,,Over de kuilen heen springen, oversteken of omlopen?"
Toen ik onlangs bij een lange rij zandhopen weer eens stond te talmen over dit dilemma, passeerde mij een minuscuul mannetje in een trainingsjack, dat met een onwaarschijnlijke piepstem aan mij vroeg: ,,Dörfde gij daor nie overheen te springe?"
Prompt gaf hij het goede voorbeeld. Soms haalde hij het net wel, soms net niet.
Gedwee volgde ik hem, in een houterige hinkstapsprong. Want oversteken voelde ineens redeloos, maar onmiskenbaar laf aan.