Over Goedele gesproken. In haar VTM-programma Recht van Antwoord leerde ik de vermaarde politicus Jean-Marie De Decker kennen. Wij waren allebei "wijzen" die op het einde van het programma een verstandig oordeel moesten vellen over het leed van Vlaanderen. Wijzen. Wij. Jean-Marie en ik…
Enfin, ik leerde hem kennen als een zeer beminnelijk man. Aangenaam gezelschap. Soms is hij een beetje een kind, want hij is een man. Kortom, ik vind hem sympathiek. Hij is natuurlijk ook slim. En hij beschikt over een merkwaardig doorzettingsvermogen, waar ik veel respect voor heb.
Maar stemmen voor Jean-Marie? Nooit. "Ik zeg wat de mensen denken", meldt hij. Dat vind ik jammer. Want waarom denkt hij niet gewoon zelf na? Hij zou het kunnen. En het is zijn plicht. Een politicus moet naar de mensen luisteren, maar heeft niet het recht hen naar de mond praten. Dat laatste is trouwens een vorm van minachting. Een politicus mag niet zomaar nazeggen wat de mensen denken. Als er niet overal politici waren geweest die zich ondanks de volkswil tegen de doodstraf hadden verzet, bestond ze nu in de meeste Europese landen nog. Dat heb je nu eenmaal met gezond verstand. Het is niet genuanceerd. Het is wreed. Het is niet gezond. Gezond verstand is de ultieme vlucht voor de complexiteit van het leven. Misschien zijn normen en waarden wel de iets beschaafdere versie ervan. Gezond verstand in een zondags kostuum. Dit terzijde.
Vele van onze nieuwe verkozenen, Jean-Marie De Decker inbegrepen, wantrouwen de Walen. Laatst, tijdens een receptie, stootte iemand mij aan, zeggende: "Ik ben progressief, maar…". Zo beginnen alle conservatieven een gesprek. Die "maar" ging in dit geval over de Walen (de Franstalige Brusselaars worden altijd vergeten). De Walen: zij deugen niet, wij moeten er vanaf. Maar hoe? Warrig keek mijn gesprekspartner in het rond. Tot iemand hem een glas bier aanreikte. Hij nam een slok. Schuim besloop zijn licht transpirerende bovenlip. "Wij moeten ervan af, maar hoe?", hapte hij naar adem. Zijn maag rispte lichtjes op.
Welnu, waarde overwinnaars van de verkiezingen, delf niet uw eigen graf. Sla geen ster in uw bril met uw vlaggenstokken. Want neem nu dat het lukt, dat Vlaanderen eindelijk onafhankelijk wordt, en toch alle problemen van de wereld niet opgelost blijken te zijn. Wat dan? De enige bok die je nooit mag schieten, is de zondebok. Want als hij dood is, word je verantwoordelijk voor je eigen mislukkingen.