Ik hou van Wallonië. Waarom? Minder vaak dan in Vlaanderen ontsieren protserige hacienda’s het zuidelijke landschap. Want zeg nu zelf, een hacienda in een Vlaamse verkaveling, in de maand november, wijl miezerig de regen nederdaalt, is er meer nodig om het bestaan van God grondig in twijfel te trekken?
Walen zijn anders. Zij roemen hun eigen bescheidenheid niet.
Zij zijn hartelijker dan Vlamingen. Zij voelen zich meer Belg dan Waal. Zij zoeken koortsachtig argumenten om het vorstenhuis ernstig te blijven nemen. Zij zijn minder cynisch, maar daarom niet minder geestig, en ze gaan vlugger dood.
Er zijn bij onze zuiderburen leuke dingen te vinden. Sierlijk Frans zoals het wordt gesproken in Wallonië, dat hoor je bij ons niet vaak meer. Spijtig is dat. We mogen het Frans niet overlaten aan de Walen. We zouden dwaas zijn om op dit vlak onze faciliteiten, decennialang onze troefkaart, zomaar te verkwanselen.
De Walen hebben trouwens nog een ultieme charme, namelijk deze. Ze zijn geen Vlamingen. Niet dat er iets mis is met Vlamingen, maar er is wel wat mis met alleen maar Vlamingen. Dan lijkt het alsof er teveel zijn, zeker wanneer ze met vlaggen gaan zwaaien, terwijl we eigenlijk maar met weinig zijn, als we echt hoofden beginnen te tellen. Leeghoofden inbegrepen.
Genoeg zelfkritiek, ik begin trouwens stilaan te veel vijanden te krijgen om ze nog allemaal te kunnen beminnen. Want ik hou ook van Vlaanderen. Ik hou meer van Vlaanderen dan van Wallonië, want ik ben Vlaming. Van Vlaanderen hou ik niet omwille van zijn schoonheid, in de stijl van Anton van Wilderode. Neen, dat lukt mij niet. Verheven gevoelens worden soms al te kunstmatig aangewakkerd. Zo ontstaat een schoonheid die onze blik vertroebelt, die verblindt, zonder dat het om een verblindende schoonheid gaat.
Vlaanderen heb ik lief omwille van zijn gebreken. Daar geloof ik in. Wie ooit waarlijk een vrouw heeft bemind, weet dat het haar gebreken zijn die hij liefheeft. Want gebreken wijzen op sterfelijkheid, en zonder sterfelijkheid geen ontroering. Goedele Liekens is vandaag aandoenlijker dan toen ze nog een springerige Miss België was. Ze weegt een paar kilo’s teveel, liep her en der wat averij op. Haar leven is niet langer rimpelloos. Prachtig! Eindelijk een vrouw!