VOORSCHOT

Door een griepvirus, dat ik tijdens de Paasdagen had opgelopen, was ik plotseling genoodzaakt tot een leven in een lagere versnelling. Mijn bomvolle agenda werd voor een paar dagen leeg gemaakt, en ik ging enkel voor de broodnodige boodschappen naar buiten.

Afgezien van de hardnekkige grieperigheid en slepende verkoudheid, deed deze situatie weldadig aan.
Ik had tijd om eens bij te lezen, keek soms een hele dag mijn mail niet na, en de ratrace die carrière heet was ver bij mij vandaan. Mijn contact met de buitenwereld was soms weinig meer dan het geluid van voorbij zoevende auto’s. Of een blik op het grasveld dat mijn nieuwe buren hebben aangelegd op de plek waar mijn vorige buurman ooit een duiventil had staan.
De enkele keer dat ik mij buiten begaf, waren de indrukken die ik opdeed schaars. Op weg naar de viskar aan het Korvelplein zag ik in de Oerlesestraat bijvoorbeeld een iel, oud mannetje voorbij komen. Ondanks het warme weer was hij onberispelijk gehuld in een tweedelig donkerblauw kostuum. Zijn grijze haar was keurig achterover gekamd. En in het bakje van zijn rollator lag een nummer van de Veronicagids, met op de voorpagina een schaars geklede TV-babe.
,,Grappig, dat contrast", dacht ik even. Maar ik deed er verder niks mee.
Bij de viskar trof ik een vader met twee dochters van rond de basisschoolmiddenbouwleeftijd aan de hangtafel, onder het nuttigen van een bakje kibbeling. Toen er een jongen met een piepkleine puppy op zijn arm aan de kraam kwam, zag ik de twee meisjes als in een Pavlovreflex op het hondje afspringen. Kirrend aaiden ze het hondje, dat ze ook nog even vast mochten houden.
Glimlachend zag ik het aan. Maar ik deed er verder niks mee.
Ik kocht een paar scholfiletjes, en kuierde terug naar huis, de gezapige dag gedenkend. Ik verkneukelde me over de scholletjes die ik straks ging bakken, en prees me gelukkig met het kneuterige microkosmosje waarin ik, dankzij de griep, alweer enkele dagen mocht vertoeven. Die griep was strontvervelend, maar het voorschot dat ik op mijn levensavond mocht nemen was lang niet gek.